Σπούδασε χορό στη Γαλλία και αποφοίτησε από το Ανώτατο Εθνικό Ωδείο Μουσικής και Χορού του Παρισιού (1999). Στην πόλη του φωτός ξεκίνησε και τη σταδιοδρομία του ως χορευτής. Έκτοτε, ερμήνευσε τον ρόλο του ιπτάμενου Έρωτα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, ίδρυσε την ομάδα χορού Lemurius, συμμετείχε σε διεθνείς ομάδες χορού και συνεργάστηκε με την Όπερα του Γκέτεμποργκ (1999-2001), καθώς και με το Χοροθέατρο της Ολλανδίας (NDT, Nederlands Dance Theater, 2003-04).
Αυτές είναι λίγες από τις πολλές συνεργασίες και δημιουργικές δουλειές, που έχει πραγματοποιήσει ο Γιάννης Μανταφούνης. Σήμερα, ο χαρισματικός καλλιτέχνης αποφασίζει να δώσει τη τελευταία του υπόκλιση μέσα από την παράσταση Faded, που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 12 έως 14 Απριλίου.
Ο Γιάννης Μανταφούνης μιλάει στο CultureNow.gr για τον χρόνο που περνά, αλλά και για τα συναισθήματα του λίγο πριν από τον τελευταίο του χορό, δηλώντας με μία αίσθηση αυτοπραγματώσης: “Έχω χορτάσει πολύ χορό, πολλά ταξίδια, πολλές σκηνές και πολλές συνεργασίες. Έτσι, φεύγω με ελαφράδα και χαρά”.
-Αρχικά, διαβάζοντας το δελτίο τύπου της παράστασης, σε ένα σημείο αναφέρει: Ο Γιάννης Μανταφούνης καταθέτει το δικό του γκραν φινάλε, με στοιχεία αυτοβιογραφικά, αλλά και δόσεις χιούμορ, ένα κρυφοκοίταγμα στη ζωή πίσω από και πάνω στη σκηνή. Τι σημαίνει για εσάς «γκραν φινάλε» και πως αυτό συνδέεται με την έννοια του χιούμορ;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το κείμενο δεν το έχω γράψει εγώ και έτσι δεν μπορώ να σας απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Ωστόσο, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως η παράσταση «Faded» είναι η τελευταία μου δουλειά στην οποία θα είμαι ερμηνευτής. Κατεβαίνω από το σανίδι και χρησιμοποιώ αυτή τη τελευταία βραδιά για να ευχαριστήσω το κοινό που με στήριξε όλα αυτά τα χρόνια.
– Ποια είναι τα συναισθήματα σας λίγο πριν τον τελευταίο σας χορό που θα πραγματοποιηθεί στη Στέγη;
Έχω χορτάσει πολύ χορό, πολλά ταξίδια, πολλές σκηνές και πολλές συνεργασίες. Έτσι, φεύγω με ελαφράδα και χαρά.
– Γιατί αποφασίσατε να κλείσετε το χορευτικό σας ταξίδι επί σκηνής με μία παράσταση μπαλέτου;
Το μπαλέτο ήταν η πρώτη μου αγάπη. Δεν έκανα βέβαια καριέρα στον κλασικό χορό και επιπλέον έχω περίπου είκοσι χρόνια που το έχω αφήσει. Το θεώρησα, όμως, ως μία πρόκληση να ξαναγίνω αυτό που ήμουν παλιότερα. Ήταν μία ιδιαίτερη ιδέα που μα φάνηκε πολύ ελκυστική, έστω και για μία τελευταία φορά. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως μία φάρσα που κάνω τον εαυτό μου ταυτόχρονα.
-Η τέχνη του χορού βασίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο σώμα, το οποίο με την πάροδο του χρόνου φθείρεται. Σας τρομάζει ο χρόνος που περνά;
Όχι, καθόλου δεν με τρομάζει. Ίσα – ίσα το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
-Όλα αυτά τα χρόνια στις περισσότερες δουλειές σας είναι αισθητή μία μεθοδολογία αυτοσχεδιασμού. Γιατί σας ελκύει ο αυτοσχεδιασμός;
Ο χαρακτήρας μου με σπρώχνει προς το άγνωστο. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορώ να δεχτώ μία εξήγηση σε κάποιο συμβάν. Θέλω να το δω από κοντά, να το νιώσω μόνος μου και να το επαναλάβω πολλές φορές, ώστε να είμαι σίγουρος πως το έχω ενσωματώσει. Έτσι, λοιπόν στον χορό πήγα προς αυτή την κατεύθυνση.
– Πρόσφατα δηλώσατε πως μετά την παράσταση «Faded» θέλετε να μεταδώσετε τη γνώση σας σε νέες και νέους που θέλουν να χορέψουν και να χορογραφήσουν. Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στην ιδέα της διδασκαλίας;
Δεν ξέρω αν θα το κάνω μέσω της διδασκαλίας ή μέσα συνεργασιών με χορευτές/χορογράφους… ή μέσα από την ομάδα μου ακόμη. Αυτό να σας πω την αλήθεια δεν το γνωρίζω. Μου αρέσει όμως να βλέπω πως η γνώση εξελίσσεται και πως την αντιλαμβάνεται κάποιος, αλλά και πως την κάνει δική του. Με εξιτάρει να αλλάζει η γνώση μέσα από τον άλλον και να εξελίσσεται έξω από μένα. Το να μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου είναι κάτι μαγικό.
