Εκείνη η νύχτα ήταν η βραχύτερη της χρονιάς μα ίσως κι η θερμότερη του καλοκαιριού… Άξαφνα έγινε η μεταβολή του καιρού… Οι οργανισμοί δεν είχαν την ευχέρεια να βολευτούν…
Το άξαφνο χτύπημα της κάψας τους συγκλόνισε και τους έριξε σε ατονία και χαύνωμα… Η μεγάλη πολιτεία δέχτηκε παθητικά τη λάβα του ουρανού κι αποκάρωσε… Κανείς δεν χόρταινε τον ύπνο. Τη νύχτα μόνο μετά τα μεσάνυχτα δρόσιζε κάπως το ύπαιθρο (τα σπίτια, μέσα, ήταν φούρνος νύχτα μέρα).
Όσοι νομίζουν πως η ανυπόφορη ζέστη είναι όψιμο φρούτο της κλιματικής αλλαγής δεν έχουν παρά να διαβάσουν μερικές σελίδες καύσωνα
από το “Δέκα” του Μ. Καραγάτση. Με τον τρόπο που μόνο εκείνος αφουγκραζόταν τα σώματα των ηρώων του, θα μοιραστείτε την καλοκαιρινή
ταλαιπωρία των ανθρώπων σε μια εποχή που δεν υπήρχε η πολυτέλεια των κλιματιστικών. Έτσι θα ανασύρετε μνήμες καύσωνα από το κύκνειο άσμα αυτού του προικισμένου παραμυθά.
