Η “Ομίχλη των καιρών”, ο τελευταίος δίσκος του Θάνου με ερμηνεύτρια τη Μαριάννα, σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, Μάνου Ελευθερίου, Άλκη Αλκαίου και Γιάννη Δούκα, δένει με το “Σιδερένιο Νησί” του Χρήστου, κάνοντας το ταξίδι «Στη χώρα των θαυμάτων» καθηλωτικό!

Στη διαδρομή προς το Γυάλινο, μου δημιουργήθηκαν πολλές απορίες σχετικά με την παράσταση σκεπτόμενος κυρίως την αντίδραση του κόσμου στα τραγούδια που δε θα γνωρίζει. Αυτή η έκφραση απορίας ενώθηκε με την έκφραση ανυπομονησίας τόσο στο πρόσωπό μου, όσο και σε εκείνα που περίμεναν να μπουν στο χώρο και να ξεκινήσει η παράσταση.

Λίγα λεπτά με τις έντεκα το βράδυ, τα φώτα χαμήλωσαν και οι πρώτες νότες από την εισαγωγή του “Εμπάργκο” του 1982 ακούστηκαν με το Θάνο καθισμένο στο πιάνο του και τον Χρήστο με τη Μαριάννα να εναλλάσσονται στη σκηνή, δίνοντας έτσι μια πρώτη γεύση για τη συνέχεια.

Με εκείνη μόνη πλέον, μας υποδέχεται και μας καλωσορίζει με “Το πιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω” το οποίο είναι και το πρώτο τραγούδι δίσκου για να έρθει το “Ρώτα να σου πουν τα χιόνια” και να κερδίσει το έντονο χειροκρότημα, πλαισιωμένο αμέσως μετά από το “Αμάν στην τρέλα” στο οποίο έδειξε την διακριτική της κίνηση επί σκηνής, ξεδιπλώνοντας κάποια στοιχεία του ταλέντου της.

Τα πρώτα αυτά κομμάτια, αποτέλεσαν μια καλή αφορμή για να μεταφερθούμε νοερά σε ένα κόσμο διαφορετικό πετυχαίνοντας απόλυτα να ζήσουμε κάθε στίχο τους με τη Μαριάννα να είναι εξαιρετική ερμηνευτικά χωρίς άγχος, δημιουργώντας τους καλύτερους οιωνούς για το τι ακολούθησε.

Εκεί ήρθε η σειρά του Θάνου, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά: «Στην ομίχλη των καιρών γράψαμε τραγούδια για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε», προλογίζοντας με τον καλύτερο τρόπο το «Στην ίδια πόλη υπό βροχήν», αφήνοντας έντονα το στίγμα του τόσο στην ερμηνεία του όσο και στο τρόπο που έτρεχαν τα χέρια του στο πιάνο με πάθος, κλείνοντας το κομμάτι με το χέρι υψωμένο ως γροθιά, μέσα σε έντονα χειροκροτήματα.

Η εναλλαγή Θάνου και Μαριάννας στα τραγούδια ήταν αρμονική και δεμένη, με τους αγαπημένους μου “Πίνακες” να ακολουθούν σε μια δυναμική εκτέλεση και ερμηνεία για να ολοκληρώσει άτυπα το πρώτο έργο, ο Θάνος με το ομώνυμο “Στην ομίχλη των καιρών”, με τη φωνή του να δίνει ρυθμό και να φτιάχνει στο μυαλό μας τόσο ζωντανές εικόνες.

Και κάπου εκεί ακούγεται μια γυναικεία φωνή μεγάλης ηλικίας, μεταφέροντας μας στη Σέριφο του 1916 και στην εξέγερση των μεταλλωρύχων που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο εκείνου του έτους.

Μέσα από τις γλαφυρές αφηγήσεις του Θάνου και της Μαριάννας, μάθαμε για την πρώτη μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων εργατών του νησιού η οποία είχε μια τραγική και αιματηρή κατάληξη. Για να τις ακολουθήσει, με το “Σιδερένιο νησί”, το οποίο είναι και το ομώνυμο του δίσκου του, ο Χρήστος Θηβαίος μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης σιωπής.

Κάθε τραγούδι και μια εικόνα, άλλοτε στις στοές των ορυχείων και άλλοτε στις συγκρούσεις στην πλατεία, με τα συναισθήματα να πλημμυρίζουν τη ψυχή μας, νιώθοντας απόλυτα το κλίμα του σπαραγμού που επικρατούσε.

“Ένας άγγελος”, “Η σκέψη”, “Για τους ήρωες” ήταν κάποια από τα αξιόλογα κομμάτια που ακούσαμε πριν το υπέροχο ντουέτο του Χρήστου με το Θάνο στο “Όταν φυσάει”, βάζοντας με μελωδικό τρόπο τελεία στο δίσκο του πρώτου. Για να συνεχίσει ο συνθέτης λέγοντας χαρακτηριστικά, “που αλλού να σε πάει η ζωή λες Χρήστο, η ζωή γυρνάει και κύκλους αφήνει. Γυρνάμε πίσω εκεί που, ήταν 15-16 χρόνια πριν. Εκεί που συναντήσαμε εκείνον τον τύπο και ταξιδέψαμε μαζί του στη σελήνη και στη βροχή” καθώς οι πρώτες νότες από το πιάνο του Μάξιμου Δράκου αποκαλύπτουν το “Δεν είμαι άλλος” για να ολοκληρώσει το πρώτο μέρος ο Χρήστος Θηβαίος με τον “Άμλετ της σελήνης”, με το Θάνο παρέα να τραγουδάει μαζί του όπως και όλοι εμείς, εισπράττοντας τα θερμά χειροκροτήματα μας στο τέλος του.

Δύο έργα μαζί, άψογα συνδυασμένα μεταξύ τους, με έντονα πολιτικά στοιχεία παρουσιάζουν στο πρώτο μέρος της παράστασης οι τρεις καλλιτέχνες με άξιους συμπαραστάτες τους καταπληκτικούς μουσικούς τους.

Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, επέστρεψαν, με τη Μαριάννα να τραγουδάει το “Σταυρό του Νότου”, για να έρθει ο «William George Allum» ως ντουέτο με το Χρήστο και το Θάνο να συμπληρώνει φωνητικά σε ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα της βραδιάς.

«Ο λύχνος του Αλλαδίνου», «Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί (Γουϊλι)» και η «Θεσσαλονίκη» ήταν μερικά μόνο από όσα ακούσαμε σε ποίηση Νίκου Καββαδία και μουσική Θάνου Μικρούτσικου.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά η σκηνή έχει αδειάσει, ο συνθέτης βρίσκεται στο πιάνο του και ξεκινάει. Η εισαγωγή του ίσως αλλάζει κάνοντας ο ίδιος πειραματισμούς με τις νότες, στο «7 νάνοι στο s/s Cyrenia». Η απόλυτη ησυχία του κοινού, προσθέτει μια μαγεία στο χώρο, λες και γίνεται κάποιου είδους τελετουργικό με τη συμμετοχή όλων μας. Το σώμα, τα χέρια, η φωνή του δείχνουν όλα όσα νιώθει, παίζοντας και τραγουδώντας γι’ ακόμα μια φορά το συγκεκριμένο κομμάτι. Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα βγήκε αυθόρμητα όχι γιατί έπρεπε αλλά γιατί το άξιζε, με τη συγκίνηση του να είναι εμφανής στο πρόσωπό του.

Έπειτα, να και η “Γυναίκα”, το “Ημερολόγιο”, ο “Παλιός στρατιώτης” από την προσωπική δισκογραφία του Χρήστου Θηβαίου κάνοντας την έκπληξη με την ιδιαίτερα όμορφη εκτέλεση του “Αγάπη (Πόσο πολύ σ΄αγάπησα)” μόνο κιθάρα-φωνή, χωρίς μικρόφωνο συνοδευόμενος από το σαξόφωνο του Θύμιου Παπαδόπουλου -Alter Ego του Θάνου στη μουσική- τον χαρακτήρισε έτσι ο ίδιος ο Θάνος.

Φτάνοντας σιγά σιγά προς το τέλος, η Μαριάννα τραγούδησε όμορφα την “Πίστα από φώσφορο” και συγκλόνισε με τη “Σωτηρία της ψυχής”, όπου η φωνή μας ενώθηκε με τη δική της, δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα πλημμυρισμένη από τα συναισθήματα μας.

Συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος, οι τρεις του απέτισαν το δικό τους φόρο τιμής στον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο με το “Ερωτικό (Με μια πιρόγα)”, μη ξεχνώντας τον Άλκη Αλκαίο, τη “Ρόζα” και το “Πάντα γελαστοί”, όπου ο Θάνος ανέφερε “το βαθύτατο χειροκρότημα σας στο Δημήτρη Μητροπάνο” και το βλέμμα μας στράφηκε ασυναίσθητα στον ουρανό.

Η αυλαία έπεσε με το ντουέτο Μαριάννας και Χρήστου στο χιουμοριστικό “Γορίλα”, το οποίο αποτέλεσε τον καλύτερο επίλογο μιας εκπληκτικής βραδιάς!

Το να μπει ένας επίλογος σε μια βραδιά σαν αυτή είναι τρομερά δύσκολο. Όπως και να περιγράψεις αυτό που νιώθεις φεύγοντας, είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί δε μπορείς να βρεις τις λέξεις.

Η πληρότητα της ψυχής, σε ένα πρόγραμμα που έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό, είναι για μένα η μεγαλύτερη επιτυχία.

Είναι μια αξέχαστη εμπειρία να ακούς και να ζεις το Θάνο Μικρούτσικο, να βλέπεις μια πιο προσωπική δουλειά του Χρήστου Θηβαίου και να σε κερδίζει απόλυτα η Μαριάννα Πολυχρονίδη. Η συνεργασία της με το Θάνο Μικρούτσικο μπορεί να ξάφνιασε, αλλά σίγουρα κρίνεται επιτυχημένη. Τόσο οι ερμηνευτικές ικανότητες της όσο και η σοβαρή και μεστή παρουσία της στη σκηνή με εντυπωσίασε!

Μαζί τους στη σκηνή ήταν οι μουσικοί:

Θύμιος Παπαδόπουλος: Πνευστά
Μάξιμος Δράκος: Πλήκτρα
Πέτρος Βαρθακούρης: Μπάσο / Κιθάρες
Καλλίστρατος Δρακόπουλος: Τύμπανα

*Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεμετζής