Η ιστορία αυτού του έργου εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη των ημερών μας. Εκεί ζει μια οικογένεια: μητέρα, πατέρας, κόρη και ο υπερήλικας με άνοια παππούς. Ένα βράδυ γιορτινό, η κόρη εκμεταλλεύεται την έξοδο των γονέων για να υποδεχθεί το αγόρι της πρώτη φορά στο σπίτι. Οι αναταράξεις αυτής της σχέσης όμως θα προκαλέσουν ένα μικρό σεισμό που ανοίγει μια απροσδόκητη καταπακτή με θέα στα θεμέλια του σπιτιού, για να ξεπροβάλει ο εφιάλτης που γέννησε και κρατά αυτό το σπίτι γερό.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου, γράφει ο Πλάτωνας. Κι ο πόλεμος ζει, σκέφθηκα όταν διάβασα το κείμενο πρώτη φορά, στα σπίτια μας και σε καιρούς ειρήνης. Με διάφορους τρόπους εκφράζεται, ο έρωτας ας πούμε λένε είναι πόλεμος. Μα πως; Ο έρωτας είναι συνύπαρξη η απόλυτη ίσως. Συνύπαρξη είναι η ειρήνη. Ο έρωτας τότε,πως είναι πόλεμος; Το πιάνω αλλιώς. Τι θέλει να διαλύσει ο πόλεμος; Τον φόβο. Μα ο πόλεμος είναι φόβος. Πως θα τον διαλύσει; Ο φόβος με τον φόβο αυγατίζει. Κι ο έρωτας έχει φόβο; Δεν έχει αγάπη; Μήπως τον φόβο δεν τον διαλύει ο πόλεμος μα μόνο η αγάπη; Πως οι ιδέες αυτές που ενσαρκώνουμε, εκφράζονται μέσα απ την ψυχή μας, στις σχέσεις μας, στα σπίτια μας,σε όλα τα συστήματα που φτιάχνουμε; Η ιστορία λέει του κάθε έθνους, φτιάχνεται μέσα απ τους πολέμους του. Είμαστε η ιστορία μας; Ή μήπως μπορούμε να είμαστε μέσα από αυτήν και κάτι άλλο; Κάτι που την φέρει, δεν την αναπαράγει, αλλά μπορεί και την μεταβολίζει σε φως, δύναμη και χαρά; –Αρκαδία Ψάλτη, Ιανουάριος 2020

Συντελεστές της παράστασης:

Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός
Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Δέτσικας
Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Κατερίνα Μοροπούλου
Φωτισμοί: Αρκαδία Ψάλτη
Φωτογραφίες: Λευτέρης Παπαγεωργίου
Βίντεο παράστασης: Μάκης Σέμπος
Οργάνωση παραγωγής: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν: Γιάννης Κοκκιασμένος, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Στράτος Σωπύλης, Δανάη Ντέμου, Σταμάτης Μπάκνης