Η Myrό Gallery έχει την τιμή να σας προσκαλέσει να παραβρεθείτε στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας του Κώστα Καραθανάση με τίτλο “Τόπος, Χρόνος, Άνθρωπος”, με την συνεργασία και την επιμέλεια του Πάρη Καπράλου, την Πέμπτη 7 Μαΐου 2015 στις 20.00.
Την έκθεση αποτελεί ένα παράλληλο οδοιπορικό στην Θεσσαλονίκη και τις ΗΠΑ σε περασμένες δεκαετίες. Μέσα από περισσότερες από 150 ασπρόμαυρες φωτογραφίες τεκμηριώνεται μια εποχή που διαφέρει πολύ περισσότερο από 40 χρόνια από την δική μας. Οι φωτογραφίες που απεικονίζουν την Θεσσαλονίκη είναι τραβηγμένες την περίοδο 1972 – 1976, πριν ο φωτογράφος αναχωρήσει για την Αμερική, ενώ, οι “αμερικάνικες” φωτογραφίες του είναι της αμέσως επόμενης περιόδου, διάρκειας ενάμιση χρόνου. Και οι δύο σειρές, δείχνουν έναν φωτογράφο εξοικειωμένο με την πολυσημία του μέσου από πολύ νεαρή ηλικία, και περιλαμβάνουν άμεση εικαστική γραφή, παρά τον καταγραφικό σκοπό τους, αναδεικνύοντας την σχέση της φωτογραφικής εικόνας με τις επιστρώσεις της μνήμης. Κατά το καταγραφικό μέρος, οι φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης είναι συγκλονιστικές απευθυνόμενες στον θεατή του σήμερα: Φυσιογνωμίες που μοιάζουν βγαλμένες από οδοιπορικά στην Εγγύς Ανατολή του προ-προηγούμενου αιώνα, χωματόδρομοι στο κέντρο της πόλης, καταμεσής των οποίων φυτρώνουν κατοικημένες παράγκες. Και αν νομίζετε ότι στις Αμερικάνικες φωτογραφίες της ίδιας περιόδου θα δείτε μονάχα …ουρανοξύστες, απατάσθε. Τελικά πόσο μακρυά είναι μία ήπειρος με έναν ωκεανό καταμεσής; Πόσο έχουμε αλλάξει μόλις 4 δεκαετίες αργότερα;
“ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Ένιωθα ότι δεν με ενδιέφερε να τραβάω απλά ωραίες φωτογραφίες. Το έβρισκα “κοινό” τραγικά συνηθισμένο κι ανόητο. Εντούτοις, δεν ήθελα να τραβάω εξεζητημένα ακραία πράγματα, με μοναδικό κριτήριο ότι δεν είναι συμβατικά. Θυμάμαι ότι βρισκόμουν σε μια διαρκή πάλη εξισορρόπησης. Πάντοτε με τραβούσε περισσότερο ο άνθρωπος και οι καταστάσεις. Μία άλλη εξισορρόπηση ήταν αυτή μεταξύ φωτογραφίας τεκμηρίωσης και εικαστικότητας της καθημερινότητας. ΑΜΕΡΙΚΗ. Θυμάμαι, πως, όταν έφυγα στην Αμερική, ξεκίνησα με διάθεση για κάτι πιο στυλιζαρισμένο και μοντέρνο. Εν τέλει συνέλαβα τον εαυτό μου, μάλλον με χαρά, να φωτογραφίζει παρόμοια θέματα με τα “ελληνικά”, αντιλαμβανόμενος ότι είτε στην Ελλάδα είτε στην Αμερική, με έλκυαν πάντοτε οι ίδιες προβληματικές. Από πολλούς χαρακτηριστικά ο φωτογράφος της “μίζερης Αμερικής”. Αυτό το θεώρησα σαν έπαινο, διότι αυτοί που δώσαν αυτόν τον χαρακτηρισμό περίμεναν ότι θα τραβάω ουρανοξύστες και ωραία κτίρια, πράγμα που απεχθανόμουν ολότελα! Σημαντικό ρόλο έπαιξε και ένα εστιατόριο που είχαν οι δικοί μου. Ήταν κάτι μεταξύ εστιατορίου και μπυραρίας, που σύχναζε το λούμπεν στοιχεία της Αμερικής. Αυτό έδωσε την δυνατότητα να κάθονται να τους φωτογραφίζουν και αυτό για μένα ήταν η αποκάλυψη της ζωής, πράγμα που αντιλαμβάνομαι στην πλήρη έκταση του τώρα. Μετά το ’90 που ξαναβρέθηκα στην Αμερική πήγα στον ίδιο χώρο, που λειτουργούσε, και, μάλιστα, με τους ίδιους πελάτες, για να διαπιστώσω έντρομος ότι δεν ήμουν ικανός πια να τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες. Ήμουν ο ίδιος που διαφορετικός. Εν τέλει δεν έχει σημασία να προσπαθείς να επαναλάβεις κάτι, όσο να ζεις τα ίδια τα πράγματα στην ώρα τους, που θα σε βοηθήσουν να μετασχηματιστείς σε κάτι”.
Φωτογραφία: H οδός Ιασωνίδου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, την εποχή του δημοψηφίσματος της Χούντας, σχετικά με το αν οι Έλληνες επιθυμούν Βασιλεία ή όχι!
