Στο Θέατρο Μεταξουργείο παρουσιάζονται από το Σάββατο 3 Οκτωβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων (έως Κυριακή 6 Δεκεμβρίου) δύο μονόλογοι του Βασίλη Κατσικονούρη, «To μπουφάν της Χάρλεϋ ή πάλι καλά» και «Ο Μάκης» ενσωματωμένοι σε μια ενιαία παράσταση.
Το περίφημο «Μπουφάν της Χάρλεϋ ή πάλι καλά» ξανά στη σκηνή σε ερμηνεία και σκηνοθεσία της Άννας Βαγενά. Ένα έργο για το φευγαλέο “αχ!” μιας ακόμα πιο φευγαλέας ζωής. Μαζί και «Ο Μάκης», γραμμένος το 2010, σε ερμηνεία και σκηνοθεσία του Νίκου Ορφανού.
Ένας παππούς μόνος του στο σπίτι, καλοκαίρι στην Αθήνα. Έρχεται και ανταμώνει τη μοναχική γυναίκα και μητέρα του Μπουφάν. Και οι δύο μαζί “συνομιλούν” και συνθέτουν μία παράσταση, όπου το σπαρταριστό εμπλέκεται με το σπαρακτικό.
«Η γυναίκα τoυ Μπουφάν της Χάρλεϋ για μένα είναι ακόμη μια σπαρακτική ηρωίδα, που έρχεται να προστεθεί στις αγαπημένες ηρωίδες που είχα την τύχη να ερμηνεύσω (τη Λενάκι του Γάμου, την Αγγέλα Παπάζογλου, τη Ρήνα στο Γάλα, τη Μαντάμ Ρόζα στο Η Ζωή μπροστά σου κ.α.)
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η γυναίκα αυτή, μια μάνα μιλάει σε έναν εύζωνα της Προεδρικής Φρουράς και είναι σα να μιλάει στα παιδιά όλου του κόσμου. Το κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη είναι το ίδιο δυνατό και συγκλονιστικό με το Γάλα. Είναι ένα κείμενο που με εκφράζει απόλυτα και αισθάνομαι τυχερή που θα το ερμηνεύσω στη σκηνή του Θεάτρου Μεταξουργείο, σε μια ενιαία παράσταση με το άλλο εξίσου συγκλονιστικό μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη, Ο Κύριος Μάκης σε ερμηνεία Νίκου Ορφανού.»
Άννα Βαγενά
«Ο κύριος Μάκης και οι εθνικές μας ενοχές.
Ο Μάκης είναι γέροντας. Ανιδιοτελής, αγωνιστής του παλιού καιρού, διαψευσθείς και πλέον μόνος. Για την ακρίβεια μοναχικός. Συνομιλεί με ένα χρυσόψαρο, καθώς ουδείς άλλος τον ακούει. Ο Μάκης είναι εκτός εποχής. Δε μπορεί να διακρίνει πια τους “αντιπάλους”, τους αισθάνεται μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Και καθώς δεν έχει χρόνο, απελπίζεται εύκολα και κάνει μια ηρωική έξοδο, όπως δεν την κατάφερε τότε, στις μέρες του μεγάλου αγώνα.
Ο Βασίλης Κατσικονούρης δημιουργεί έναν έξοχο χαρακτήρα, που στον πυρήνα του βρίσκονται τα ενοχικά μας σύνδρομα: στη στάση μας απέναντι στους γονείς μας, στην κομματική μας ιδεολογία, στις σχέσεις με τα παιδιά μας και πάνω από όλα στον έρωτα, ίσως τη μόνη τελικά επανάσταση που ακόμα διαρκεί και αξίζει.
Ως ηθοποιός νεότερος του ήρωα, αναγκαστικά επικεντρώνω σκηνοθετικά την παράσταση στο σεβασμό του κειμένου και στα αισθήματα του Μάκη, τα οποία, αν υποκαταστήσουμε κατ’ αντιστοιχία τα βιώματά του με τα δικά μας, θα βλέπαμε πόσο Μάκης μπορούμε να γίνουμε όλοι και πόσο εν τέλει μας αφορά ο αγώνας της προηγούμενης γενιάς να υπάρξει με σεβασμό στην ιλλιγιωδώς καταρρέουσα εποχή μας.»
Νίκος Ορφανός
