Όχι κύριοι, δεν θα σας χαριστούμε

Μετράμε ημέρες έγκλειστοι. Η αποξένωση, ο φόβος, η οργή, η απελπισία καταχωνιάζονται στις ψυχές μας. Ας μην αφεθούμε. Ας προβληματιστούμε, ας παλέψουμε, ας δημιουργήσουμε, αλλά ας μην αφεθούμε. Την πολύτιμη ζωή μας, τα αγγίγματα που χαρίζουμε, τα λόγια που φωνάζουμε δυνατά, τα λόγια που σιγοψιθυρίζουμε, τους νεκρούς μας, τους ζωντανούς μας, δεν τους χαρίζουμε.

Γραπωνόμαστε από την θύμηση τους και την γλυκιά τους αίσθηση και προχωράμε. Μέσω της τέχνης, των παραστάσεων, των μουσικών, των βιβλίων, των κινούμενων εικόνων, που έχουν χαρίσει ολάκερο το «δέρμα» και τα «κόκκαλα» τους στο όνομα Της, επαναφέρουμε μνήμες, τις δικές μας μνήμες, δημιουργούμε ιστορίες, αναπνέει η ύπαρξη μας μέσα από αυτές τις ιστορίες, οργιζόμαστε με την αδικία, πολεμάμε την αδικία, προσκυνάμε τον έρωτα, μας προσκυνάει ο έρωτας. Όλη η ύπαρξη μας, μας ανήκει.

Και να που έφτασε, Σάββατο

Το πρωί του Σαββάτου, τους μοναχικούς τοίχους του σπιτιού μας έρχονται να συνταράξουν ξένες μελωδίες. Thievery Corporation και until the morning, Madrugada και majesty, The Underground Youth και morning sun, Nouvelle Vague και dance with me. Θα σας προτείναμε να ξεκινήσετε με Nouvelle Vague το playlist σας, για να αρχίσει η νέα σας ημέρα, χορευτικά.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Πίνουμε τον ζεστό καφέ μας, το μόνο που λείπει είναι ένα καλό βιβλίο. Πάμε στην βιβλιοθήκη μας. Οι «δυο γυναίκες, δυο θεές» της Ρέας Γαλανάκη (εκδόσεις Καστανιώτη), είναι η τέλεια επιλογή. Όμως δεν μπορούμε να κρύψουμε την αγάπη μας για την ανάγνωση των αριστουργημάτων του Νίκου Καββαδία. Έτσι παίρνουμε στα χέρια μας και το Λί ( Εκδόσεις Άγρα). Ανοίγουμε μια τυχαία σελίδα. Διαβάζουμε «Άρχισε να ξημερώνει. Τότε φάνηκε το νησί ψηλό, καταπράσινο, φυτεμένο, με παλάτια σα νταντέλες από σύννεφο.» Φυσικά και δεν μπορούμε να επιλέξουμε μεταξύ των δύο, τι να διαβάσουμε, γι’αυτό και το αφήνουμε στην καρδιά σας.

Όταν τελειώσουμε την ανάγνωση μας, πάμε Βερολίνο. Εκεί στο κέντρο του Βερολίνου συναντάμε το εντυπωσιακό και πολυσύχναστο με τους πάνω από 1.000.000 επισκέπτες τον χρόνο, μουσείο της Περγάμου, το οποίο μας προσφέρει online περιήγηση, δίνοντας μας την ευκαιρία να γνωρίσουμε αρχαίους πολιτισμούς. Όμως η ώρα πέρασε. Ετοιμαζόμαστε για θέατρο. Και συγκεκριμένα πάμε διαδικτυακά στο Θέατρο Προσκήνιο στις 21.00 και παρακολουθούμε το έργο του Άντον Τσέχωφ «Τρείς Αδελφές» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Μια μίζερη επαρχία στην Ρωσία, η οποία δεν κατονομάζεται, και τρείς αδερφές από εκεί, συνθέτουν μια ζωή αδράνειας, χαμένων ευκαιριών και δολοφονίας επιθυμιών.

Για τους λάτρεις της 7ης τέχνης, προτείνουμε την ταινία «Το προξενιό της Άννας» του Παντελή Βούλγαρη. Η ταινία είναι γροθιά στις σχέσεις εξουσίας και υποταγής αλλά και του μικροαστισμού. Σίγουρα, μετά την θέαση της παράστασης, η μέθοδος με το χαρτί που αποτυπώνουμε σκέψεις, θα μας χρειαστεί. Μην φοβηθείτε, αναρωτηθείτε ελεύθερα.

Συννεφιασμένη Κυριακή

Η μάλλον συννεφιασμένη Κυριακή μας, ξεκινάει με Θανάση Παπακωνσταντίνου και αερικό. «Όσες και αν χτίζουν φυλακές και αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό και όλο θα δραπετεύει.» Η σκέψη μας, ταξιδεύει στην γειτονική Αλβανία. Βλέπουμε την εξεγερμένη νεολαία. Τις οικογένειες να ζητούν δικαίωση. Έτσι, αυτό το πρωινό, επιλέγουμε να συναισθανθούμε έναν ποιητή, από εκείνα τα φλογισμένα μέρη, τον Ισμαήλ Κανταρέ.

«Στάλες βροχής έπεσαν στο τζάμι
και ξάφνου σε πεθύμησα.
Ζούμε κι οι δυο στην ίδια πόλη
κι όμως βλεπόμαστε αραιά.

Κι είναι παράξενο, αλήθεια,
τούτο το φθινοπωρινό πρωί,
χωρίς κανένα ουράνιο τόξο,
χωρίς λελέκια οι ουρανοί.

Του Ηράκλειτου τ’ αρχαίο ρητό με έρανε θλίψη, στενοχώρια: “Οι ξύπνιοι μένουνε μαζί, ενώ οι κοιμισμένοι χώρια”. Μα τι ‘ναι τούτο τ’ όνειρο, που κοιμισμένους μας κρατά; Το τζάμι χτύπησε η βροχή και ξάφνου σε πεθύμησα.»

Συνεχίζουμε με όποια ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, κοσμεί την βιβλιοθήκη μας. Και γιατί Τάσο Λειβαδίτη, θα αναρωτηθεί κάποιος… Γιατί κάθε ποίημα, μας «μιλάει» για τους αγώνες των ελεύθερων ανθρώπων για ελεύθερους γεμάτους έρωτα και συμπόνια κόσμους.

«Μᾶς φοβοῦνται και μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τον οὐρανό που κοιτάζουμε
φοβοῦνται το πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται το ἀδράχτι τῆς μητέρας μας και το ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τα χέρια σου που ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τα λόγια που λέμε οἱ δυό μας με φωνη χαμηλωμένη
φοβοῦνται τα λόγια που θα λέμε αὔριο ὅλοι μαζί μᾶς
φοβοῦνται, ἀγάπη μου, και ὅταν μᾶς σκοτώνουν νεκρούς μᾶς
φοβοῦνται πιο πολύ.»

Κατακλυζόμαστε από σκέψεις και συναισθήματα. Συνεχίζουμε με θέατρο και «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ.Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. «Η Μήδεια είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος, που το ερωτικό πάθος του σκοτίζει το λογικό, όπως στον κάθε φυσιολογικό άνθρωπό.»

Φυσικά και δεν ξεχνάμε εσάς, που προτιμάτε τις ταινίες. Από ταινίες, προτείνουμε τα αγαπημένα μας Φτηνά Τσιγάρα. «Θα ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω, η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα, ούτε πρόλαβα να αρχίσω.».

Το Σπιρτόκουτο του Γιάννη Οικονομίδη, για τους λάτρεις του είδους, είναι επίσης μια πρόταση μας για το βράδυ της Κυριακής.

Κλείνουμε με ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου…

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία