Με τη νέα τους δισκογραφική κυκλοφορία «Το Πρώτο Μου Τριαντάφυλλο» στη μουσική τους φαρέτρα, οι Θοδωρής Βουτσικάκης και Λίνα Νικολακοπούλου ετοιμάζονται για τις χειμερινές τους εμφανίσεις στο Gazarte. Ο αγαπημένος ερμηνευτής μίλησε στο CultureNow για τον “ολάνθιστο” αυτό δίσκο, τη δεκαετή συνεργασία του με τη Λίνα Νικολακοπούλου, τις ηχητικές αναζητήσεις του, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο η μουσική μπορεί ακόμη να γεννά μια συλλογική ανάσα μέσα στον υπερφορτωμένο ρυθμό της εποχής μας.
***
-Γιατί αποφασίσατε να «βαφτίσετε» το άλμπουμ από το κομμάτι «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο»;
Νομίζω ότι αυτό που νιώσαμε και εγώ και η Λίνα με το ομότιτλο τραγούδι, μας οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Έχει ένα αίσθημα που «τρυπάει», είναι ένα τραγούδι-σύμβολο, που δίνει κιόλας την γεωγραφία σε αυτό το νέο μου δισκογραφικό βήμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Αλήθεια, πότε ακριβώς ξεκινάει η συνεργασία σας με τη Λίνα Νικολακοπούλου;
Με τη Λίνα Νικολακοπούλου κλείνουμε δέκα χρόνια συνεργασίας, από τον Μάιο του 2016. Γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Εγώ ακόμα ζούσα στην πόλη μου και είχα ξεκινήσει δειλά τα πρώτα μου βήματα στο τραγούδι, με αφορμή κιόλας την «Αισθηματική ηλικία» που είχε κυκλοφορήσει σε συνεργασία με τον Δημήτρη Μαραμή. Η Λίνα μου πρότεινε να συμμετέχω σε ένα ποιητικό αφιέρωμα που επιμελήθηκε εκείνη την περίοδο στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε μουσική της Δάφνης Αλεξανδρή. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Όταν άκουγα τα τραγούδια της, από την εφηβεία μου, που να φανταζόμουν αυτή την συνάντηση. Στη συνέχεια ήρθε ο Piovani, η πρώτη μου συναυλιακή περιοδεία το 2018 που είχε την υπογραφή της, το θέατρο Τέχνης, και πολλά ωραία ακόμη.
– Και κάπως έτσι φτάσαμε στο «πρώτο μου τριαντάφυλλο»… Πώς θα περιγράφατε τον ήχο του δίσκου;
Είναι ένα άλμπουμ που ακροβατεί ανάμεσα από πολλά ηχοχρώματα. Έχει στοιχεία ethnic, folk, ακόμα και pop μουσικής, χάλκινα πνευστά που πρωταγωνιστούν σε 2 βαλκανικά τραγούδια, το μαγικό ούτι του Ara Dinkjian, διάφορα κρουστά, έγχορδα, από κλασικά μέχρι κρητική και πολίτικη λύρα, ακόμα και ηλεκτρονικούς ήχους, λούπες, που μπλέκονται με τα φυσικά όργανα, αλλού πιο διακριτικά, κι αλλού κλέβουν την παράσταση. Μιλάω φυσικά για «Το τραγούδι του καιρού» που την παραγωγή έκανε ο Μάριος Ψιμόπουλος. Αποφεύγω εσκεμμένα τη χρήση της λέξης «έντεχνο» καθώς δεν πιστεύω τόσο σε αυτήν, γιατί δεν ξέρω ποιον ή ποιους εξυπηρετεί πια.
-Τολμώ να πω πως εντυπωσιάστηκα από τα διαφορετικά μουσικά όργανα και τον αριθμό μουσικών που συμμετέχουν σε αυτή τη δουλειά. Για εσάς, ποιο ήταν το πιο αναπάντεχο «πάντρεμα» που έδεσε τελικά στο άλμπουμ;
Χαίρομαι που μου το λέτε γιατί όπως είπα είναι μια πλούσια σε ήχους δουλειά, και κατέθεσαν την ψυχή τους πολλοί σπουδαίοι μουσικοί και συνεργάτες. Αναπάντεχη για μένα ήταν η σύμπραξη με τη Dani Klein και τους Vaya Con Dios, και η μουσική παραγωγή στο «Τραγούδι του καιρού» που έδωσε έναν ηλεκτρισμό κι ένα «νεύρο» που δεν συνηθίζουμε σε αυτό το ρεπερτόριο. Και βασικά πως τόσα μουσικά ηχοχρώματα συνεργάζονται αρμονικά κάτω από μια μεσογειακή ομπρέλα που είναι ούτως ή άλλως, φυσικά και καλλιτεχνικά, η γεωγραφική μου θέση.
-Θέλετε να μας πείτε και για το εξώφυλλο του άλμπουμ, δια χειρός John Mavroudis; Ήταν δύσκολο να βρεθεί μια οπτική ταυτότητα που να ταιριάζει με τον ήχο σας;
Προσπαθήσαμε να σκεφτούμε μια ιδέα που να αποτυπώνει το πρόσωπο μου, την καλλιτεχνική μου αύρα, στο τώρα, και φυσικά πάντα σε σχέση με το υλικό που είχαμε στα χέρια μας. Ευτυχώς επιμείναμε στην ιδέα του John Mavroudis με τις υπέροχες εικαστικές εικόνες που όλοι ξέρουμε στα γνωστά αμερικανικά περιοδικά. Άλλωστε η τεχνική του να σκιτσάρει τις φυσιογνωμίες με τις λέξεις ταιριάζει απόλυτα και στη σημασία που έχει ο στίχος σε αυτή τη δουλειά.
-Τι ρόλο παίζει το τραγούδι «Το ρούχο του λύκου» μέσα στη γενικότερη δισκογραφική πορεία σας;
Στο «Ρούχο του λύκου» η Λίνα Νικολακοπούλου ξανασυνάντησε δημιουργικά τον Ara Dinkjian μετά από 30 χρόνια, μετά δηλαδή το άλμπουμ «Μένω εκτός» με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Αυτό από μόνο του έχει μια μυθολογία. Είναι ένα τραγούδι που αγαπώ και ήταν από τις πρώτες μουσικές που ξεχώρισα στη διαδικασία ακρόασης και αναζήτησης του υλικού για αυτό το άλμπουμ. Ο στίχος του είναι άμεσος και τρυφερός:
«Εκείνα που δεν είπαν κανενός
Πες τα μου εσύ
Γίνε ουρανός
Στάλα χρυσή
Εκείνα που δεν είπες
Πες τα εδώ πρώτη φορά
Είναι γερός
Τέτοιος καιρός που μας χωρά…»
-Να μείνουμε λίγο και στο «Una Mujer / Μια Γυναίκα» και στη συνεργασία σας με τη DaniKlein των Vaya Con Dios. Πώς προέκυψε και τι κρατάτε από αυτήν τη συνάντηση;
Η συνεργασία με τη Dani Klein και τους θρυλικούς Vaya Con Dios προέκυψε μέσα από τη σύμπραξη των δισκογραφικών μας εταιριών. Το τραγούδι αυτό με βρήκε την εποχή που έχασα τη μητέρα μου και μπόρεσα να πω μέσα από αυτό πράγματα που δεν μπορούσα να αρθρώσω διαφορετικά. Πάτησα σε αχαρτογράφητα εδάφη. Με στιγμάτισε. Μιλάει για τη γυναικεία ενδυνάμωση σε μια κοινωνία που ακόμα παλινδρομεί σχετικά με τη θέση της γυναίκας και τον σεβασμό που διεκδικεί καθημερινά. Η Dani Klein είχε αφοπλιστική ενέργεια. Μια σπουδαία καλλιτέχνης, που σε αυτή την στιγμή της καριέρας της, λίγο πριν αποσυρθεί επίσημα από το τραγούδι, είχε τέτοιο ήθος, τέτοια φινέτσα στη συμπεριφορά, και γενναιοδωρία, που σπάνια συναντάς.
-Υπάρχει κάποιο τραγούδι που θεωρείτε «απαραίτητο» σε κάθε σας εμφάνιση;
Φυσικά. Υπάρχουν τραγούδια που δεν αποχωρίζομαι ή που πάντα θέλω να επιστρέφω. Και σαν ακροατής, και σαν τραγουδιστής. Αυτά είναι οι άξονες μου. Ό,τι πειραματισμούς και να κάνω, πάντα αυτά τα τραγούδια με επανατοποθετούν στο κέντρο μου. Είναι σα να γυρνάω στο σπίτι μου μετά από ένα ωραίο ταξίδι. Με περιμένει η ίδια ζεστασιά του σαλονιού μου αλλά με έναν φρέσκο αέρα από τη βόλτα που μόλις έκανα. Από τα δικά μου, ήδη δεν αποχωρίζομαι την «Όμορφη ζωή», το «Τυχερό αστέρι», το «Να ‘μαι κοντά σου», το «Πρώτο μου τριαντάφυλλο», το «Να πεις για μένα» και τη «Νεράιδα». Επίσης κάποια από τα αγαπημένα μου όπως «Λούνα παρκ», «Ανθρώπων έργα», «Άνοιξε γιατί δεν αντέχω», “Love of my life”, “Piensa en mi”, «Μια πόλη μαγική», κτλ.
-Ο τίτλος της σειράς συναυλιών σας, «Παράβλεψη», σχετίζεται περισσότερο με τα τραγούδια που θα ακουστούν ή με την στάση που θέλετε να έχει το κοινό; Θέλετε δηλαδή να νιώθει χαλαρά και οικεία;
Η «παράβλεψη» είναι μια λέξη με πολλούς συμβολισμούς. Κυρίως έχει να κάνει με το τι παραβλέπει ο καθένας στη ζωή του σήμερα. Που πατάει το κουμπί “skip” στην καθημερινότητα του. Σε μια καθημερινότητα που ακούμε πια με τα μάτια. Για τον ελάχιστο χρόνο που μας περισσεύει να ακούσουμε ή να δούμε κάτι ουσιαστικά. Δεν υπάρχει χρόνος για μια καινούργια συλλογή τραγουδιών παρά μόνο για ένα single και αυτό όσο κρατάει ένα ρεφρέν. Τόσο χρόνο σου δίνουν οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, ακόμα και τα σοσιαλ μίντια. Πάνω από 90 δευτερόλεπτα βίντεο δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες στον αλγόριθμο τους. Στριμωχνόμαστε λοιπόν, και ταυτόχρονα μας βομβαρδίζουν από παντού με διαφημίσεις και τρέχουμε να πατήσουμε «παράβλεψη» για να κερδίσουμε λίγο, ελάχιστο, χρόνο ηρεμίας. Σε αυτή την πραγματικότητα η δική μας «παράβλεψη» έχει την αγνή πρόθεση να επιτρέπει στους ακροατές να κρατάνε φυλαχτό όσα τραγούδια επιθυμούν και τους κερδίζουν, αθώα, χωρίς επιβολή, και τα υπόλοιπα να τα προσπερνάνε. Αυτό που λέμε όμως είναι ότι θα ήταν δική μας παράβλεψη να μην τα συμπεριλάβουμε σε ένα πρόγραμμα που σέβεται το καλό τραγούδι, της Ελλάδας, της Μεσογείου, του κόσμου όλου, και που έχει στόχο να μας προσφέρει το αίσθημα της συλλογικής λύτρωσης, όπως μόνο η μουσική μπορεί να κάνει. Για όσο χρόνο διαρκεί τουλάχιστον.
Διαβάστε επίσης:
Παράβλεψη: Ο Θοδωρής Βουτσικάκης με τη Λίνα Νικολακοπούλου στο Gazarte Roof Stage
