Θέατρο: Το παιχνίδι των Δράκων στο Ελιάρτ

Τι θα λέγατε για ένα παιχνίδι με δράκους; 

Δράκοι: είναι συνήθως ματαιόδοξοι, πλεονέκτες, πανούργοι και θέλουν να έχουν στην κατοχή τους πλούτη

Πόσοι άραγε υπάρχουν στην εποχή μας;

Τι πιθανότητες έχετε να επιζήσετε μετά από μία συνάντηση μαζί τους;

Το παιχνίδι των Δράκων, ένα επίκαιρο έργο του Γιώργου Φραγκούλη, με ιδιόμορφη υπόθεση και ορατό το κοινωνικό σχόλιο για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αποφάσισε να παρουσιάσει η εταιρεία παραγωγής Big Bang Theaterκαι το Θέατρο Ελιάρτ. Μια σουρεαλιστική παρουσίαση της ζωής του σύγχρονου Έλληνα· του ανθρώπου που ξεπουλά και ξεπουλιέται αναζητώντας έναν υποτιθέμενο “θησαυρό”, στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει τις υλιστικές κυρίως ανάγκες του.

Ο μύθος…

Η ιστορία διαδραματίζεται στο ξενοδοχείο “Οι τρεις δράκοι”, το οποίο επισκέπτεται ένα ανδρόγυνο με στόχο μέσα από ολιγοήμερες διακοπές, να ανανεώσει την σχέση του. Πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι η διαμονή τους εκεί δεν θα είναι και τόσο ευχάριστη, λόγω της αλλόκοτης συμπεριφοράς των υπάλληλων του ξενοδοχείου.

Ένας κρυμμένος θησαυρός γίνεται εμμονή για τον σύζυγο, ο οποίος προκειμένου να τον αποκτήσει. αγνοεί την επιμονή της συζύγου του να αποχωρήσουν, παρόλο που η παραμονή τους στο ξενοδοχείο φαίνεται θανάσιμα επικίνδυνη. Φτάνοντας όμως στο θησαυρό, βρίσκεται αντιμέτωπος με τρεις ‘δράκους’, με τον ίδιο του τον εαυτό και με τις συνέπειες των αποφάσεών του…

Μπροστά μας ξεδιπλώνεται η ιστορία ενός ζευγαριού που έχει κουβαλήσει μαζί του πολλές αποσκευές γεμάτες οργή, και συναισθηματικές ελλείψεις. Παράλληλα, παρακολουθούμε μία κινηματογραφημένη παράσταση μυστηρίου, που αποκαλύπτει την ανατομία της θεατρικής πράξης. Μέσα από το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού, ακροβατώντας ανάμεσα σε πραγματικότητα και μυθοπλασία, βλέπουμε πως αντιδρά ο σύγχρονος άνθρωπος σε έναν υλιστικό πολιτισμό.

Ο συγγραφέας πλάθει μία ευφυή ιστορία με υποδόρια μηνύματα, που ασκεί κριτική σε όλους αυτούς τους αδίστακτους δράκους του σήμερα, και παρουσιάζει μία κοινωνία υπό κρίση.. προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική. Επιδιώκει να αφυπνίσει τον θεατή σε μια εποχή που οι ισορροπίες έχουν διαταραχτεί. Το κείμενο έχει στοιχεία και από την Πιραντελλική γραφή λόγω της χρήσης του παιχνιδιού των ρόλων.

Παράλληλα, με μία χιουμοριστική χροιά, σκιαγραφεί την αβεβαιότητα της εφήμερης τέχνης. Μία προσπάθεια κατανόησης και διακωμώδησης ταυτόχρονα, της θεατρικής αυταπάτης. Φανερώνει τη διπλή φύση του θεάτρου, δημιουργώντας μία παράσταση μέσα στη παράσταση.

Σίγουρα υπάρχει κάτι περισσότερο σ’ αυτό το “παιχνίδι για μεγάλους”, απ’ ό, τι συναντά το μάτι..

Πριν ακόμα αρχίσει αυτή η σουρεαλιστική κωμωδία ακούγεται ένα αστείο – απειλητικό ηχογραφημένο μήνυμα, αντί για κουδούνι, που σε προϊδεάζει για τον χαρακτήρα της παράστασης. Αρκετά ακουστικά εφέ λειτουργούν σαν backround ή δηλώνουν το χώρο μέσω φυσικών θορύβων, ενώ ακούγεται η συμφωνία του Δάντη που δημιουργεί μία σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τα μουσικά μοτίβα της Αλεξάνδρας Κλαδή παραπέμπουν σε πιο ρομαντικές παρελθοντικές εποχές και ταυτόχρονα καθρεφτίζουν την υλιστική υστερία του παρόντος. Νυχτερίδες και αστραπές σχηματίζονται στον τοίχο με ψυχρές και θερμές δεσμίδες φωτός, ενώ το σκοτεινό φόντο εναλλάσσεται με το φωτεινό, στρέφοντας το θέαμα από το προσωπικό προς το κοινωνικό (σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Βαζαίος).

Ήρθαν οι ηθοποιοί και το παιχνίδι ξεκινά..

Πέντε αξιόλογοι καλλιτέχνες ανέλαβαν να ενσαρκώσουν τα δεκατρία πρόσωπα της παράστασης. Όλοι τους υποστηρίζουν με άνεση και αυτοσχεδιαστική ευκολία τους ρόλους τους. Ξεχωρίζει η νέα και ταλαντούχα Κίττυ Μαργαρίτη (Ορσαλία, Γιαννάκης, Φανή, Δράκος), που διαχειρίζεται με ακρίβεια τις αλλαγές κουστουμιών και αξιοποιεί περίφημα τη φωνή και το σώμα της τους τέσσερις ρόλους που υποδύεται· την ιδιόρρυθμη υπηρέτρια, το άτακτο αγοράκι, την έφηβη με τις ιδιαίτερες σεξουαλικές ορμές και τον έναν Δράκο· Ο Δημήτρης Παπαδάτος ( Μιχάλης, Λουκάς, Ήφαιστος, Σοφέρ) ξεκαρδιστικός ως ρεσεψιονίστ με βιτριολικό χιούμορ και διχασμένη προσωπικότητα, ανταποκρίνεται και αυτός στις απαιτήσεις των πολλαπλών υποκρίσεων. Ο Νικόλας Μαρμαράς (Σίμος, Ιάκωβος, Δράκος) πλάθει αρκετά αποτελεσματικά έναν περίεργο ψυγογιό και απ’ την άλλη -με λίγο καλύτερες επιδόσεις- τον δίδυμό του αδερφό, που είναι πρώην ηθοποιός και σχιζοφρενής δολοφόνος. Διακρίνεται όμως για την κινησιολογία του, απόρροια των μαθημάτων χορού που έχει παρακολουθήσει. Μαζί με τον Δ. Παπαδάτο αποτελούν ένα υποκριτικό δίδυμο που χαρακτηρίζεται για την σκηνική του χημεία και την επικοινωνία του με το κοινό. Η Στέλλα Μπονάτσου (Α. Άρλεμπυ) και ο Χρήστος Ευθυμίου (Χ. Άρλεμπυ) χειρίζονται με άνεση τα εκφραστικά τους μέσα, με καλύτερη στιγμή την ερμηνεία τους μετά την αποκάλυψη των Δράκων.

Οι όποιες αδυναμίες, δραματουργικές και σκηνικές, περνούν σχεδόν απαρατήρητες, χάρη στις ενεργητικές και κεφάτες ερμηνείες των αλλοπρόσαλων πλασμάτων του ξενοδοχείου. Η συνεργασία των ηθοποιών είναι υποδειγματική και στις χορογραφίες που τους δίδαξε η Άννα – Μαρία Μπονάτσου. Ο Σίμος Παπαναστασόπουλος κατάφερε με επιτυχία να στήσει αυτή τη παρέα σε ένα σκηνικό που υποβάλλει την εμμονή του σημερινού ανθρώπου με το χρήμα. Την ευφάνταστη και λειτουργική σκηνογραφία επιμελήθηκαν οι Δήμητρα Σπυρίδωνος και Μάρκελλος Μαυρομάτης.

Στα θετικά, κειμένου και παράστασης, συγκαταλέγεται ότι ο λόγος δεν στηρίζεται σε βωμολοχίες και προσβλητικά σχόλια με στόχο την παραγωγή γέλιου, αντίθετα δημιουργείται μία πρωτότυπη γραφή και ένα σκηνικό δρώμενο με ειδικό ενδιαφέρον. Επιπλέον, στο αρκετά λιτό -αλλά χαριτωμένο- πρόγραμμα της παράστασης υπάρχουν το σημείωμα του συγγραφέα και του σκηνοθέτη, φωτογραφικό υλικό και βιογραφικά στοιχεία των συντελεστών.

Το Ελιάρτ, αναζητώντας κείμενα που μιλούν στη γλώσσα του σύγχρονου Έλληνα, επιλέγει έργα που προβάλλουν ένα κοινωνικό προβληματισμό, πίσω από το πέπλο του κωμικού. Παράλληλα, δίνει την δυνατότητα σε αξιοπρόσεκτους και δημιουργικούς καλλιτέχνες, που η δράση τους εντοπίζεται έξω από το πλαίσιο της “επίσημης” – εμπορικής θεατρικής παραγωγής, να παρουσιάσουν την δουλεία τους

Και μετά από ένα ευχάριστο θέαμα καταλήγουμε, μαζί με τον συγγραφέα, στο γνωστό ρητό που μας έχει διδάξει ο Σαίξπηρ από το 1600: “Ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός”!

Μέρος των εσόδων από την παράσταση θα διατεθούν για την ενίσχυση του ταμείου του Φιλανθρωπικού Οργανισμού Στήριξης στην Πολύτεκνη Οικογένεια “Θεόφιλος”. Περισσότερες πληροφορίες