Ως ιδανικό πεδίο ελεύθερης έκφρασης η τέχνη έχει ανέκαθεν συμπεριλάβει παράδοξες μορφές απεικόνισης που ανατρέπουν τη λογική και κάθε είδους συμβάσεις στην προσωπική και συλλογική συνείδηση. Οι απεικονίσεις που παρουσιάζουν το αλλόκοτο και το ανεξήγητο έχουν επικυρώσει, διαμέσου των αιώνων, το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του καλλιτέχνη να εξασκεί την οραματική του φαντασία χωρίς οποιαδήποτε δέσμευση.
Η αβεβαιότητα της ύπαρξης ‘εν δυνάμει’ κόσμων, όπου το παράλογο έχει σάρκα και οστά, προκαλεί αισθήματα ανησυχίας και φόβου. Διαχρονικά, η αποκάλυψη του παράδοξου μέσα από το έργο των καλλιτεχνών αποτελεί μια από τις πιο ειλικρινείς και ευθείες αντιδράσεις στις ανησυχίες των ταραγμένων καιρών της ανθρωπότητας. Μέσω του παράδοξου ο καλλιτέχνης δημιουργεί προσωπικές αλληγορίες, αποδρώντας από μια ζοφερή συνθήκη και ασκώντας ταυτόχρονα κριτική στην καταστροφή που επιφέρει η ανθρώπινη διαχείριση του ευρύτερου κόσμου μας.
Ο Φρόυντ πίστευε ότι στην τέχνη η πραγματικότητα αντικαθίσταται από μια ψευδαίσθηση,προκαλώντας μια “ήπια νάρκωση” – η οποία, ωστόσο, δεν αρκεί για να μας κάνει να ξεχάσουμε την πραγματική δυστυχία. Όμως ο καλλιτέχνης που υιοθετεί το παράλογο ως δίοδο καταγραφής της πρόθεσης του δεν έχει στόχο ούτε να ναρκώσει ούτε να γλυκάνει την πικρή αλήθεια της ανθρώπινης κατάστασης. Όπως αποδεικνύουν τα έργα των καλλιτεχνών της έκθεσης Τα Παράδοξα η τέχνη που ενστερνίζεται το αλλόκοτο έχει τη δύναμη να αντικατοπτρίζει το πραγματικό πρόσωπο των συνεπειών πολλών συμβάσεων που αποτελούν εμπόδιο στον αγώνα της ανθρώπινης φύσης προς ένα ανώτερο επίπεδο πραγμάτωσης της. Με άλλα λόγια,φανερώνουν τους τρόπους με τους οποίους το παράδοξο οδηγεί τον άνθρωπο μπροστά από τον υπαρξιακό του καθρέφτη, τις αντιφάσεις, την αγριότητα, τους φόβους και τις εμμονές, το αμετάκλητο τέλος που φέρνει ο χρόνος στη φύση του.
Η αίσθηση παιδικότητας στα έργα του Μιχάλη Αρφαρά και του Χάρη Μπασκόζου μοιάζει περισσότερο απειλητική παρά νοσταλγική, ενώ αυτά του Τάκη Γερμενή και του Χρύσανθου Σωτηρόπουλου εξερευνούν το αποτύπωμα του βασανισμού της ψυχής στο σώμα. Παρά τη χρωματική αντίθεση τους, τα σχέδια του Νικόλα Λαζαρίδη και τα ζωγραφικά έργα του Μιχάλη Παρλαμά αποκαλύπτουν τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο αληθινό και το φανταστικό. Στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής επιχειρούν να κοιτάξουν κατάματα τα έργα του Δημήτρη Πανταζή και του Μιλτιάδη Πεταλά, τη στιγμή που η μορφή ενός αλλόκοτου όντος στο έργο του Ορέστη Συμβουλίδη μας υπενθυμίζει την απόγνωση των θηλαστικών στη γη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Βασιλική Βαγενού, Ιστορικός Τέχνης
Συμμετέχουν οι: Μιχάλης Αρφαράς, Τάκης Γερμενής, Νικόλας Λαζαρίδης, Χάρης Μπασκόζος, Δημήτρης Πανταζής, Μιχαήλ Παρλαμάς, Μιλτιάδης Πεταλάς, Ορέστης Συμβουλίδης, Χρύσανθος Σωτηρόπουλος
Κεντρική εικόνα θέματος: ΤΑΚΗΣ ΓΕΡΜΕΝΗΣ
