Τα μάτια της Τζούλια (Julia’s eyes)

Ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, από τους παραγωγούς της ταινίας \”Το Ορφανοτροφείο\” – ανάμεσα στους οποίους κι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο …

(\”Ο Λαβύρινθος του Πάνα\”) – και με την ίδια πρωταγωνίστρια, την Μπελέν Ρουέδα. Συμπρωταγωνιστεί ο Λουί Ομάρ, γνωστός από την ταινία \”Ραγισμένες Αγκαλιές\” του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Η Τζούλια, μια γυναίκα που χάνει σταδιακά την όρασή της, βρίσκει τη δίδυμη αδερφή της, Σάρα, κρεμασμένη στο υπόγειο του σπιτιού της. Η Σάρα είχε ήδη τυφλωθεί από την ίδια αρρώστια. Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η νεαρή γυναίκα αυτοκτόνησε, αλλά η Τζούλια αποφασίζει να ερευνήσει την υπόθεση, μιας και διαισθάνεται πως πρόκειται για δολοφονία.

Ο Σκηνοθέτης

Ο Γκιγιέμ Μοράλες γεννήθηκε το 1975 στη Βαρκελώνη της Ισπανίας. Εκτός από διάφορες μικρού μήκους ταινίες (\”Gracia exquisita\”, \”Back Room\”, \”Upside Down\”, \”Divadlo\”), το 2004 σκηνοθέτησε την ταινία τρόμου \”The Uninvited Guest\”. Έχει προταθεί για 2 βραβεία Goya (το 2000 για βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους για το \”Back Room\” και το 2006 για βραβείο καλύτερου νέου σκηνοθέτη για το \”The Uninvited Guest\”).

Οι Πρωταγωνιστές

Η Μπελέν Ρουέδα είναι γνωστή σε όλους από την ερμηνεία της στο αριστουργηματικό \”Η Θάλασσα μέσα μου\” του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ. Γεννήθηκε στην Ισπανία, σπούδασε αρχιτεκτονική, δούλεψε ως μοντέλο, αλλά κάνει επιτυχημένη καριέρα στον κινηματογράφο, αφού τιμήθηκε το 2005 με το βραβείο Goya καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού για την ταινία \”Η Θάλασσα μέσα μου\”. Το 2007 πρωταγωνίστησε στο φιλμ \”Το Ορφανοτροφείο\”. Κάνει λαμπρή καριέρα στην ισπανική τηλεόραση.

Ο Λουί Ομάρ γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1957. Αν και έχει αφοσιωθεί περισσότερο στο θέατρο, έχει ωστόσο δουλέψει και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του θεάτρου Lliure και διευθυντής του από το 1992 ως το 1998. Έχει πρωταγωνιστήσει και σκηνοθετήσει πάνω από 30 παραγωγές για την εταιρεία αυτή. Έχει επίσης εμφανιστεί σε περισσότερες από 30 ταινίες, δουλεύοντας με σκηνοθέτες, όπως οι Πιλάρ Μιρό, Βιτσέντε Αράντα και Χούλιο Μέντεμ. Στην \”Κακή Εκπαίδευση\” του Αλμοδόβαρ υποδύθηκε έναν από τους βασικούς χαρακτήρες, ενώ πρωταγωνίστησε και στις \”Ραγισμένες Αγκαλιές\” του ίδιου σκηνοθέτη το 2009.

Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο μιλά για την ταινία

Η νέα ταινία είναι κάτι περισσότερο από ένα \”οικογενειακό reunion\” όλων εμάς, που συνεργαστήκαμε για τη δημιουργία του φιλμ \”Το Ορφανοτροφείο\”. Πολύ περισσότερο, \”Τα Μάτια της Τζούλια\” είναι για μένα σαν ένα αληθινό θαύμα. Η κεντρική δομή του φιλμ είναι ταυτόχρονα βαθιά κλασική και βαθιά καινοτομική: μια ευφυής μίξη του Μπόρχες, ενός θρίλερ του Χίτσκοκ και του \”giallo all\’ italiana\”. Γεμάτο συναίσθημα, ευαισθησία και άψογο στιλ, το φιλμ ανήκει στον σκηνοθέτη του, στους σεναριογράφους και στην ηρωίδα του, είναι όμως και γεμάτο από το μεράκι όλων μας.

Για να παραφράσω κάπως τα λόγια του Σαίξπηρ, \”Να.. Δει Κανείς Ή να μην… Δει; Ιδού η Απορία\”. Η Τζούλια βιώνει μια σκοτεινή μεταλλαγή που την οδηγεί στο να έρθει αντιμέτωπη με τα όρια και τις επιθυμίες της. Με έναν ξεκάθαρο τρόπο, ο χαρακτήρας της καταλαβαίνει ότι αυτό που πραγματικά αναζητούσε δεν ήταν η όρασή της, αλλά ένας τρόπος να δει. Η μηχανική τέχνη τού να βλέπεις δεν είναι το αληθινό θαύμα. Το θαύμα είναι το να γνωρίζεις πώς να κοιτάς. Ως κινηματογραφικός σκηνοθέτης, ο Γκιγιέμ Μοράλες έχει μια ενστικτώδη γνώση της δυσχερούς κατάστασης της πρωταγωνίστριάς του.

Είμαι αρκετά περήφανος που είμαι κομμάτι αυτής της ωραίας ιστορίας. Η προσεκτική αφήγηση και οι απρόσμενες ανατροπές του σεναρίου έχουν κάνει την ταινία μια τέλεια \”περιπέτεια\”.

Η Παραγωγή

Το φιλμ \”Τα Μάτια της Τζούλια\” χρησιμοποιεί το είδος του θρίλερ προκειμένου να διηγηθεί την ιστορία μιας γυναίκας ανίκανης να αποδεχθεί την επερχόμενη τύφλωσή της. Το σενάριο είναι ένας \”αγώνας δρόμου\”, όπου κάθε αποκάλυψη κρύβει ένα μικρό στοιχείο για τη λύση του μυστηρίου, και προσπαθεί να εμπλέξει το κοινό, τοποθετώντας το στη θέση του πρωταγωνιστή. Τα μάτια της Τζούλια είναι τα μάτια του θεατή. Ό,τι βλέπει αυτή, βλέπει κι ο ίδιος ο θεατής. Ό,τι αισθάνεται και ό,τι φοβάται η Τζούλια, το βιώνει κι ο θεατής. Αυτή η ανάμειξη οδηγεί σε ένα μεθοδικό και συναισθηματικό παιχνίδι, που στοχεύει να \”παγιδεύσει\” το κοινό σε τέτοιον βαθμό, ώστε να αναζητήσει την τρομακτική αλήθεια.

Στην ταινία υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το ορατό από το αόρατο, το πραγματικό από το μη αληθινό, αυτό που βλέπουμε από αυτό που φανταζόμαστε. Και το κάνει βάζοντας την ηρωίδα να βιώνει υπερβολικές καταστάσεις και αναγκάζοντάς την να λύσει ένα παζλ, για το οποίο υπάρχουν ελάχιστα κομμάτια. Κι ενώ ξεκινά να τοποθετεί τα στοιχεία το ένα δίπλα στο άλλο, η Τζούλια συνειδητοποιεί ότι κάτι τρομερό συμβαίνει γύρω της, κάτι που κανείς άλλος δεν παρατηρεί και την θέτει σε μεγάλο κίνδυνο.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Αυτή είναι η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθετώ. Η δεύτερη ταινία είναι πάντα πιο σημαντική από την πρώτη. Δεν μπορείς να ρισκάρεις κάνοντας λάθη. Και με \”Τα Μάτια της Τζούλια\” ένιωσα αυτή την ευθύνη. Απαιτείς πολλά περισσότερα από τον εαυτό σου και από όλη την ομάδα, και αν το project είναι πολύ μεγαλύτερο από την πρώτη ταινία σου, τότε είναι και η ευθύνη μεγαλύτερη. Στο νέο μου φιλμ, πρωταρχικός μου σκοπός είναι να διασκεδάσω το κοινό, να αφήσω τον θεατή χωρίς ανάσα, να ζήσει ένα ταξίδι ανάμεικτων συναισθημάτων μέχρι το τέλος.

Μου αρέσει το είδος των ταινιών θρίλερ και νιώθω άνετα μαζί του. Δεν επιβάλλει όρια. Ένα θρίλερ μπορεί να είναι φρικιαστικό, ευσπλαχνικό, συναρπαστικό, γεμάτο έντονα συναισθήματα. Μπορεί να πει οποιοδήποτε είδος ιστορίας, με τέτοιο τρόπο που να κερδίσει το κοινό από την αρχή.

Η ιδέα για τη νέα ταινία μού ήρθε από μια εικόνα που είχα στο μυαλό μου, μιας γυναίκας με δεμένα μάτια. Είχε υποστεί κάποια επέμβαση και έπρεπε να φοράει τους επιδέσμους για δυο εβδομάδες για να επανακτήσει τη χαμένη όρασή της. Αν κατά λάθος τους έβγαζε, τότε δεν θα είχε επιτυχία η επέμβαση. Κατά κάποιον τρόπο ένιωσα ενστικτωδώς ότι, παρόλο που είχε περιορισμένη όραση λόγω των επιδέσμων στα μάτια, αυτή η γυναίκα θα ξεκινούσε να βλέπει πράγματα πιο καθαρά από ποτέ. Ήμουν πεπεισμένος ότι πίσω από αυτή την εικόνα, υπήρχε μια ενδιαφέρουσα ιστορία για να ειπωθεί.

Υπάρχουν πολλές ταινίες με θέμα τυφλές γυναίκες ή χαρακτήρες. Όχι όμως τόσες πολλές που να περιγράφουν τη διαδικασία τού να χάνει κάποιος την όρασή του και να αισθάνεται ότι πρόκειται να καταδικαστεί σε έναν κόσμο σκοτεινό. Με αυτή την αίσθηση, \”Τα Μάτια της Τζούλια\” δεν είναι μια ταινία για μια τυφλή γυναίκα: είναι ένα φιλμ για μια γυναίκα, που τυφλώνεται στην πορεία. Προτού όμως χάσει την όρασή της για πάντα, θα πρέπει να δει πράγματα, σημαντικά πράγματα που δεν έχει δει ποτέ πριν, όμορφα ή φρικιαστικά…

Το να χάνεις κάτι είναι πάντα τρομερό. Το να χάνεις αισθήσεις ή πράγματα που έχεις καταφέρει… υλικά πράγματα, ανθρώπους ή συναισθήματα. Η απώλεια πάντα συνεπάγεται την θλίψη. Και η θλίψη είναι πάντοτε φρικτή. Όμως το να χάνεις ένα πράγμα πάντα ακολουθείται από το ότι κερδίζεις κάτι άλλο. Και εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε: δεν υπάρχει τίποτα κακό ή θλιβερό σε αυτό. Το να τυφλώνεσαι δεν είναι ευχάριστο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τελειώνουν εκεί. Σημαίνει μεταμόρφωση, η οποία είναι μια επώδυνη αλλά θετική διαδικασία, αν τη δούμε ως εξέλιξη.

Γκιγιέμ Μοράλες

Σκηνοθεσία: Γκιγιέμ Μοράλες
Σενάριο : Γκιγιέμ Μοράλες, Όριολ Πάουλο
Παραγωγή: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, Μερσέντες Γκαμέρο, Χοακίν Παδρό, Μαρ Ταργκαρόνα
Ηθοποιοί: Μπελέν Ρουέδα, Λουί Ομάρ, Κλάρα Σεγούρα
Μοντάζ: Χοάν Μανέλ Βιλασέκα
Φωτογραφία: Όσκαρ Φάουρα
Σκηνικά:  Μπάλτερ Γκαγιάρτ
Μουσική: Φερνάντο Βελάσκεθ