Συμβιώσεις: Έκθεση στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Το θέατρο Επί Κολωνώ παρουσιάζει στο Φουαγιέ και τους εξωτερικούς χώρους του θεάτρου την έκθεση με τίτλο «Συμβιώσεις».

Έξι γυναίκες αφηγούνται μέσα από το εικαστικό τους έργο ιστορίες της καθημερινότητας με κέντρο την έννοια της Συμβίωσης, της Συνύπαρξης, της Σύγκρουσης, της Συναίσθησης της ατομικότητας. Στα 6 βίντεο που παρουσιάζουν αποδίδουν σχεδόν επί τόπου, με αμοντάριστα πλάνα καθημερινές καταστάσεις όπως αυτές προκύπτουν φυσικά μέσα στους οικείους χώρους, ενώ στα έργα τους με ζωγραφική, κολάζ και γλυπτική οι ίδιες αυτές καταστάσεις εμφανίζονται σαν ποιητικά στιγμιότυπα.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Ελένη Γεωργακοπούλου, Νένα Καραγιάννη, Μαρία Καρδαρά – Γκογκόρνα, Εύη Μπορμπαντωνάκη, Δανάη Ορφανουδάκη, Άννα Σαρρή.

Η Ελένη Γεωργακοπούλου παρουσιάζει με βίντεο και ζωγραφική τον αδηφάγο χρόνο μέσα στην οικιακή κουζίνα. Τόπος παραγωγής και κατανάλωσης της καθημερινής τροφής, της προσφοράς και της αναμονής, της συμβίωσης και του μόχθου, εγκλωβίζει τον ένοικο σε μια ατέρμονη λούπα.

Η Νένα Καραγιάννη παρατηρεί και φωτογραφίζει την πόλη. Άνθρωποι που περιμένουν στην ουρά στυλιζαρισμένοι στην ίδια στάση και προσόψεις κτιρίων συντίθενται αυθαίρετα και γειτονεύουν φαντασιακά στους θορυβώδεις δρόμους. Ένα βίντεο και δύο φωτογραφικά κολλάζ συνομιλούν μέσα από κοινές δομές.

Η Μαρία Καρδαρά – Γκογκόρνα οργανώνει υπερμεγέθεις σελίδες από φωτογραφίες και φράσεις που εντοπίζει στον καθημερινό τύπο. Ένα ιδιότυπο ημερολόγιο πολλών χρόνων παρατηρήσεων μέσα στην οπτική καθημερινότητα σχηματίζεται, ενώ σε ένα παιγνιώδες βίντεο «συμβιώνει» μια συνταγή μαγειρικής με ντίβες του σινεμά.

Η Εύη Μπορμπαντωνάκη παρουσιάζει ένα βίντεο για την ξαφνική απώλεια και τις αντιθέσεις μέσα στην καθημερινότητα. Το απρόοπτο, το θέαμα που κάθε καταστροφή προσφέρει και οι ήχοι που μας περιβάλλουν εναλλακτικά, είναι το σενάριο πάνω στο οποίο βασίζεται η περιπέτεια ενός κρυστάλλινου ποτηριού κρασιού.

Η Δανάη Ορφανουδάκη αφιερώνει μια σειρά από ξυλόγλυπτα και ένα βίντεο στην Κουβανή καλλιτέχνιδα Ana Mendieta. H δουλειά της αναφέρεται στη συμβίωση σώματος-γης-γλυπτικής. Μαζεύοντας επί χρόνια ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα, σχηματίζει σώματα που περιβάλλονται από οργανικά στοιχεία ανάκατα με χρυσόσκονες και χρυσές κλωστές. Μέρη του σώματος καλυμμένα με ασήμι παραπέμπουν στα τάματα. Στο βίντεο, τα ίδια αυτά νοήματα ζωντανεύουν ή εξαφανίζουν το σώμα με υφές φωτός.

Η Άννα Σαρρή καταγράφει τις διαφυγές του βλέμματος στο χώρο. Ένα λαμπερό ύφασμα κινείται απαλά αποκαλύπτοντας το παρατηρητικό αν και αγωνιώδες βλέμμα προς τον έξω κόσμο. Μέσα από τη χρήση της κάμερας αλλά και με τεχνικές που συνθέτουν το αντικειμενικό με το υποκειμενικό αποκαλύπτεται ο αντικατοπτρισμός του ενός στο άλλο.

Επιμέλεια έκθεσης: Κατερίνα Ζαχαροπούλου

«Συμβιώσεις»

Το 1996 μια παρέα 6 γυναικών μου ζήτησε το εξής παράδοξο: Να συναντιόμαστε μια φορά την εβδομάδα, Τετάρτες κατά προτίμηση, σε ένα ατελιέ στο Κουκάκι. Θα επιθυμούσαν, μου είπαν, να κάνουμε κάποια μαθήματα τέχνης, όχι ζωγραφικής γιατί ήδη γνώριζαν καλά, ούτε ιστορίας της τέχνης, είχαν ήδη περάσει και από εκεί. Θα ήθελαν κάτι άλλο. Να… σαν μια επαφή με τα σύγχρονα έργα, τις μεθόδους της σύγχρονης τέχνης, την ενασχόλησή τους με την τέχνη αλλιώς. Η κάθε μία από αυτές είχε σπουδές, επάγγελμα, οικογενειακή ζωή, ή τέλος πάντων ό, τι καθιστά έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο. Επί πλέον είχαν ταλέντο.

Τόσο ατομικά όσο και σαν ομάδα ήσαν ξεκάθαρες στις προθέσεις τους…Ήθελαν να αφεθούν στης τέχνης τη ζωή χωρίς απαιτήσεις καριέρας ή άλλες διεκδικήσεις. Ήθελαν να ασκηθούν στον κόσμο των εννοιών για αυτό το ίδιο το γεγονός της δημιουργίας και οι γνώσεις τους στη ζωγραφική αποτελούσε καλό εργαλείο. Άρχισα τις συναντήσεις μαζί τους βρίσκοντας προσωπική ευχαρίστηση στις συζητήσεις μας, τους προβληματισμούς και τους στόχους που κάθε φορά βάζαμε. Τα περίφημα αυτά «μαθήματα» ήσαν για μένα πηγή χαράς και αβίαστης επικοινωνίας πάνω σε ζητήματα που με απασχολούσαν. Τι είναι ένα σύγχρονο έργο τέχνης, ποιός ο παραλήπτης του, ποια έργα μας απασχολούν σήμερα και γιατί, πώς εμβαθύνεις στα νοήματα της σύγχρονης τέχνης και πώς ασκείσαι στο να τα αγαπάς; Ακόμη πιο δύσκολο ήταν το ερώτημα γύρω από το πώς δημιουργείται ένα έργο σύγχρονης τέχνης. Πέρασαν από τότε 17 ολόκληρα χρόνια. Η «ομάδα» παρούσα σε όλα, εκθέσεις, διαβάσματα, ασκήσεις εργασίας, έργα, σημειώσεις, συγκινήσεις και η ζωή παράλληλα να τρέχει.

Από τον επίσημο, επαγγελματικό ας πούμε, κόσμο της τέχνης μέσα στον οποίο κινούμαι όλη μου σχεδόν τη ζωή, μεταφέρομαι ακόμη κάθε Τετάρτη στην παρέα των 6 γυναικών, χαλαρώνοντας για λίγο από την οργανωμένη καλλιτεχνική κοινότητα και τις απαιτήσεις που σε καθιστούν μέλος της.

Τα έργα που παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση δεν είναι παρά ένα δείγμα του τρόπου τους να βλέπουν τον κόσμο μέσα από την εικαστική τους ματιά. Το ταλέντο τους βρίσκεται στην ανοιχτή τους αντίληψη περί τέχνης και στο θάρρος τους να μετασχηματίζουν τα βιώματα και τους εγκλωβισμούς τους σε αισθητικά νοήματα. Δεν προσθέτουν ούτε αφαιρούν κάτι στην υπόθεση της τέχνης. Όμως δείχνουν έναν τρόπο να αντιλαμβάνεται κανείς την ποίηση μέσα στο καθημερινό. Οι «Συμβιώσεις» τους με διαφορετικές περιοχές της ζωής είναι στοχαστικές και συμφιλιωτικές.

Κάθε έργο σε αυτή την ιδιότυπη έκθεση που παρουσιάζεται έξω από την κυρίως αίθουσα του θεάτρου «Επί Κολωνώ», σημαίνει ότι το θέατρο συχνά διαπραγματεύεται: τη ζωή ως εκδοχή πολλών παραμέτρων. Μία εκ των οποίων ίσως να είναι το ενδιάμεσο, αυτός ο περιπετειώδης χώρος ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αντίληψή μας περί αυτής.

Ευχαριστώ από καρδιάς τις 6 γυναίκες για την εμπιστοσύνη και την αφοσίωσή τους στις ιδέες που μοιραστήκαμε, στις εκμυστηρεύσεις που κάναμε, στις σημειώσεις που κράτησαν και που ίσως ποτέ κανείς δεν θα διαβάσει….

Κατερίνα Ζαχαροπούλου

Σεπτέμβριος 2013.

Επί Κολωνώ.