Στη χώρα μου, λένε ότι το Τσερνόμπιλ είναι ένα δέντρο που μεγαλώνει στο ΚΕΤ

Το Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων μας προσκαλεί από τις 21 Μαΐου 2016 να παρακολουθήσουμε το έργο του Δημήτρη Αλεξάκη, με τίτλο Στη χώρα μου, λένε ότι το Τσερνόμπιλ είναι ένα δέντρο που μεγαλώνει.

Για τα δέντρα του Τσερνόμπιλ.
Για τα νερά του ποταμού Πρίπιατ.
Για μια μητέρα.
Για έναν γιο.
Για έναν εργάτη, μια μηχανικό, έναν υπάλληλο, μια καθαρίστρια.
Για την άνοιξη του 1986.
Για ένα νέο ζευγάρι που, τη δεκαετία του ’70, βλέπει τον πυρηνικό σταθμό να ξεπροβάλλει στη μέση του κάμπου.
Για μια εκκένωση˙ για 50.000 ανθρώπους που, μέσα σε λίγες ώρες, εγκαταλείπουν την πόλη και, από τη μια μέρα στην άλλη, γίνονται « επιβάτες ».
Για ένα σχολείο στα όρια της Απαγορευμένης Ζώνης.
Για τον κινηματογράφο « Προμηθέα ».
Για μια ραπτομηχανή.
Για μια φωτιά ― μια μπλε λάμψη, μια πυρκαγιά χωρίς φλόγες που κανένας άνθρωπος δεν είχε ξαναδεί.
Για μια Πρωτομαγιά.
Για τις εργατικές πολυκατοικίες της οδού Ηρώων, της οδού Κύροβα, της οδού Ουκρανίας.
Για έναν γάμο.
Για έναν αντιδραστήρα που τον έλεγαν « Ατόμκα » ― « μικρό άτομο ».
Για ένα δάσος που άλλαξε χρώμα μέσα σε μια νύχτα.
Για τη Νάντια, που αποφάσισε να παραμείνει στη γη των προγόνων της παρά την εντολή εκκένωσης, παρά τη ραδιενέργεια.
Για τη Μαρία Σαφκούτα, την Άννα Αλεϊνίκοβα, τον Γιούρι Μακάροφ.
Για τους νεοσύλλεκτους που έτρεχαν στην οροφή του τρίτου αντιδραστήρα.
Για μια πόλη, στα σύνορα της Ουκρανίας με τη Λευκορωσία, που, μέσα σε μια μέρα, έχασε τους κατοίκους της˙ για τη Σοβιετική Ένωση, που δεν υπάρχει πια˙ για τη ραδιενέργεια, που βρίσκεται παντού και δε φαίνεται πουθενά.

14 αφηγήσεις για το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ και την εκκένωση της πόλης του Πρίπιατ, στο βόρειο μέρος της Ουκρανίας, τον Απρίλιο του 1986, πριν ακριβώς 30 χρόνια.

14 αφηγήσεις που προσπαθούν να προσεγγίσουν μέσα από καθημερινές πράξεις, μέσα από αναμνήσεις και αντικείμενα, μια τραγωδία του καιρού μας.

14 αφηγήσεις γραμμένες για το θέατρο ˙ παρότι δεν υπάρχουν εδώ ρόλοι και οι ηθοποιοί δεν υποδύονται πρόσωπα, το κάθε κείμενο αποζητά την παρουσία του κοινού: οι αφηγήσεις απευθύνονται κάθε φορά σ’ έναν ακροατή / θεατή.

14 αφηγήσεις που αναζητούν τη συλλογική μνήμη και τα ίχνη ενός από τα πιο σημαδιακά γεγονότα της δεκαετίας του ‘80.

Δεν πρόκειται για «θέατρο ντοκουμέντο» (κάθε αφήγηση είναι μια μυθοπλασία που εμπεριέχει και συμπυκνώνει ωστόσο δεκάδες πραγματικές μαρτυρίες) όσο για «θέατρο φωνών» (ή, με πιο ακαδημαϊκούς όρους, για ένα είδος «μετά-δραματικού χορού»).

Προηγούμενες ― και πολύ διαφορετικές ― εκδοχές του έργου που ολοκληρώνεται σήμερα έχουν παρουσιαστεί το 2009 στη Γερμανική Σχολή Αθηνών από μια ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών (Το Κόκκινο Δάσος), και, το 2010, στις « Αναγνώσεις » του Εθνικού Θεάτρου (Παραμύθι της κίτρινης χώρας) ― και τις δύο φορές σε κείμενο του Δημήτρη Αλεξάκη και σκηνοθεσία της Φωτεινής Μπάνου.

Οι ηθοποιοί είναι 4, και οι θεατές 30 ― όσα ακριβώς είναι τα χρόνια που πέρασαν. Η έκρηξη του τέταρτου αντιδραστήρα συνέβη στη 1 και 23, Παρασκευή προς Σάββατο, τη νύχτα της 26ης Απριλίου του 1986 ˙ η πόλη του Πρίπιατ, που αριθμούσε 50.000 κατοίκους, παραμένει από τότε έρημη.

Συντελεστές:

Κείμενο: Δημήτρης Αλεξάκης
Σκηνοθεσία: Φωτεινή Μπάνου
Σκηνογραφία: Ευαγγελία Θεριανού
Φωτισμοί: Γιώργος Ζαφειρίου
Ηθοποιοί: Χρήστος Καπενής, Ιζαμπέλλα-Λουΐζα Κυριαζή, Φωτεινή Μπάνου, Παρασκευή Πατελάκη

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά