Σπύρος Αναστασίνης: «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα» είναι μία ωδή στο χώμα

Ο άνθρωπος είναι χώμα και στο χώμα καταλήγει.

Χώμα είναι η ζωή. Χώμα είναι και ο θάνατος.

Χώμα είναι η ζωή.

Χώμα είναι το πρωινό ξύπνημα. Που το ξυπνητήρι χτυπάει ασταμάτητα. Που σε σηκώνει βίαια από το κρεβάτι. Που έξω ακούγονται έργα.

Χώμα είναι ο λάθος καφές. Που είπες σίγουρα «σκέτο» και έχει μέσα ζάχαρη. Που δεν προλαβαίνεις να γυρίσεις να τον αλλάξεις.

Χώμα είναι η διαδρομή με το αμάξι. Που κάποιος  τρώει το στοπ και παραλίγο να σε τρακάρει. Που κάποιος σε προσπερνάει στο φανάρι. Που κάποιος δεν βγάζει φλας και παραλίγο να τον τρακάρεις εσύ. Που γίνεται χαμός.

Χώμα είναι η ουρά στη δημόσια υπηρεσία. Που τα πέντε λεπτά γίνονται μισάωρο. Που κάποιος σε προσπερνάει για να κάνει «μία ερώτηση μόνο». Που νιώθεις το αίμα να σου να ανεβαίνει στο κεφάλι.

Χώμα είναι τα μέσα. Που το λεωφορείο είναι γεμάτο. Που το επόμενο αργεί.  Που στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα και ο διπλανός σου μιλάει στο τηλέφωνο και φωνάζει.

Χώμα είναι ο χειμώνας. Που κάνει κρύο. Που βρέχει. Που λένε «ο καιρός φτιάχνει από αύριο» και έχει πάλι κρύο και βροχή.

Χώμα είναι η δουλειά. Που ο συνάδελφος σε στραβοκοιτάει. Που «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο ». Που το αφεντικό ζητάει «κάτι τελευταίο». Που η μέρα δεν τελειώνει με τίποτα.

Χώμα είναι ο εκτυπωτής. Που δουλεύει μόνο όταν θέλει. Και που όταν θέλεις εσύ, σίγουρα δε θέλει αυτός.

Χώμα είναι το ρολόι. Που οι δείκτες του κινούνται ασταμάτητα. Ανελέητα. Αποπνικτικά.

Χώμα είναι ο άγνωστος αριθμός. Που το τηλέφωνο χτυπάει και «έχετε κερδίσει μια μοναδική προσφορά».  Και που δεν έχεις κερδίσει τίποτα.

Χώμα είναι τα σόσιαλ. Που βλέπεις ποστ ανυπόφορα. Που διαβάζεις σχόλια ανυπόφορα. Που ακούς γνώμες ανυπόφορες.

Χώμα είναι η επιστροφή. Που ψάχνεις πάρκινγκ γύρω-γύρω. Που δε βρίσκεις τίποτα. Που καις βενζίνη και την υπομονή σου. Που το μηχανάκι κάποιου πιάνει δύο θέσεις.

Χώμα είναι η τηλεόραση. Που ακούς τον ίδιο ψεύτη πολιτικό. Που ακούς τον ίδιο ψεύτη δημοσιογράφο. Που ακούς τα ίδια ψέματα. Πάντα.

Χώμα είναι η παραγγελία που αργεί. Που « έχει φύγει το παιδί».  Που τα σουβλάκια είναι κρύα. Που το στομάχι σου είναι γεμάτο θυμό.

Χώμα είναι τα υδραυλικά. Που πάλι έχουν πρόβλημα. Αλλά που πάλι δεν είναι φταίξιμο του σπιτονοικοκύρη.

Χώμα είναι το σούπερ μάρκετ. Που η ταμίας σκανάρει τα πράγματα με ταχύτητα φωτός. Που πασχίσεις να τα βάλεις στις σακούλες. Που σου λέει το τελικό ποσό κοιτώντας σε στα μάτια και δεν έχεις βάλει μέσα ούτε τα μισά.

Χώμα είναι το μαγείρεμα. Που στα βίντεο είναι όλα εύκολα. Που οι τηλεοπτικοί σεφ τα κάνουν όλα τέλεια. Και που στη δική σου κατσαρόλα είναι μία αηδία.

Χώμα είναι η γυμναστική. Που όλο λες «ξεκινάω από Δευτέρα» και ποτέ δεν ξεκινάς.

Χώμα είναι ο γείτονας. Που ακούει τη μουσική του. Που φοράει βαριοπούλες για παπούτσια. Που σέρνει τα έπιπλα κάθε βράδυ.

Χώμα είναι το βράδυ. Που ξαπλώνεις στο κρεβάτι. Που κλείνεις τα μάτια σου. Και που δεν σε παίρνει  ο ύπνος. Που το μυαλό θυμάται τα πάντα. Και που το χώμα σου ψιθυρίζει «τα λέμε αύριο»

Χώμα είναι όλα αυτά.

Χώμα είναι και ο θάνατος.

Που έρχεται ξαφνικά και δεν έχεις χρόνο να τινάξεις όλο αυτό το χώμα με το οποίο έχεις λερωθεί.

Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα είναι μία ωδή στο χώμα. Μιλάει για το χώμα με το οποίο όλοι είμαστε λερωμένοι.  Με την ελπίδα να μπορέσουμε να τινάξουμε έστω και λίγο από πάνω μας.

Photo credit: © Μάριος Παραδείσης 

Διαβάστε επίσης:

Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα, του Κωνσταντίνου Θεοτόκη ξανά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης