Η παράσταση πραγματεύεται την ατέλειωτη μοναξιά που νιώθουμε όταν δεν ανήκουμε, πραγματεύεται την περισσότερο επίκαιρη από ποτέ συζήτηση πάνω στην ταυτότητα φύλου. Αυτή η μοναξιά οδηγεί σε μία τελευταία ενδοσκοπική διαδρομή στην οποία ακολουθούμε την ηρωίδα του Φασμπίντερ – Ελβίρα – προς την αυτοκτονία.
Δημιουργούμε εκ των πραγμάτων μία απόσταση – σαν ασπίδα προστασίας – ανάμεσα σε μας και κάτι που δεν μας φαίνεται οικείο. Αυτός ο φόβος κάνει την απόσταση ακόμα μεγαλύτερη. Δυστυχώς η αντοχή σε κάτι ανοίκειο είναι οικεία στην Ελλάδα.
Μέσα στην σκοτεινή εποχή που ζούμε κρίνεται και επανεξετάζεται η αυτοδιάθεσή μας ως άνθρωποι και ως θηλυκότητες κάθε μέρα. Τι επιλέγουμε να είμαστε, πώς να ντυνόμαστε, ποιους επιλέγουμε για φίλους ή συντρόφους μας, αν ακολουθούμε ή όχι την πεπατημένη κοινωνική αποδεκτή δομή με στόχο την τεκνοποίηση και τελικά, αν τεκνοποιούμε, με πόσο αυστηρούς όρους κρινόμαστε για τον τρόπο που το κάνουμε. Τίποτα δεν μοιάζει σαν αρκετά καλή επιλογή πια. Μόνο η συμβατικότητα και η ησυχία.
Σε κάνει καθημερινά να αναρωτιέσαι αν έχεις εξουσία πάνω στο σώμα σου και τελικά από τις επιλογές σου ποιες είναι πραγματικά δικές σου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βαλλόμαστε διαρκώς από πράγματα που νόμιζα ότι είχαμε ξεκαθαρίσει μεταξύ μας. Ας πούμε το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο ή να τον διώκεις και οδηγείς βίαια προς τον θάνατο. Γιατί κάθε μέρα;
Ταυτόχρονα μία βοερή θύελλα με βιβλική αίσθηση όλο και πλησιάζει σαρώνοντας στο πέρασμά της άναρχα τον καθωσπρεπισμό μα όχι συθέμελα. Εύχομαι όλο το οικοδόμημα να σπάσει αλλά δεν έχω πίστη ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για κάτι άλλο από αυτό που είναι. Είμαστε εμποτισμένοι με όλη την προηγούμενη ιστορία, έρμαια της αποδοχής και καθρέπτης των άλλων.
«Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια» και η συνάντηση με όλους τους υπέροχους συντελεστές της παράστασης στις πρόβες μου ξύπνησε όλες εκείνες τις αμφιβολίες σχετικά με τον κόσμο που ζούμε. Συνεχώς προσπαθώ να ξεχνάω για να επιβιώνω και να σκέφτομαι θετικά ενώ από τη στιγμή που μπαίνεις σε διαδικασία αποδόμησης μοιάζουν οι φόβοι αληθινοί και πάλι.
Σίγουρα η παράσταση ήρθε σαν σφραγίδα γνησιότητας στο σήμερα, κάπως αυθόρμητα να επιβεβαιώσει το πόσο επίκαιρη είναι. Δυστυχώς ακόμα, αλλά ευτυχώς ταυτόχρονα, βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα όπου για πρώτη φορά η συγκάλυψη της βίας αρχίζει να διαβρώνεται, οι πόρτες να ανοίγουν και οι φωνές να δυναμώνουν.
Ελπίζω και η παράσταση να βγάλει το χαζαπλάστ από την συνείδησή μας που κρύβει την κάθε Δήμητρα και την κάθε Ελβίρα.
Ρομάννα Λόμπατς
Η Ρομάννα Λόμπατς αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2013. Έκανε την πρώτη της ταινία ως ηθοποιός στην ηλικία των 11 και από τότε έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 20 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους οι οποίες έχουν παιχτεί στα μεγαλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως όπως Κάννες, Βερολίνο, Βενετία, Ρότερνταμ, κ.α.. Έχει βραβευτεί για την ερμηνεία της στις ταινίες “OLLA” της Ariane Labed το 2019 και “4 Μαρτίου” του Δημήτρη Νάκου το 2015 σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιπλέον έχει επιλεχθεί από το Talent Campus της Berlinale 2021 και του Sarajevo 2017 και είναι μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Locarno Industry alumni. Έχει εργαστεί ως copywriter στην McCann Athens. Ακολουθώντας τον ιδιαίτερο δεσμό της με το σινεμά αποφάσισε να ασχοληθεί ταυτόχρονα με την παραγωγή. Ίδρυσε την AKRAN με την οποία έχει δημιουργήσει και υλοποιήσει την διαφημιστική καμπάνια “Don’t Skip” για λογαριασμό της ΜΚΟ Κ.Γ.Μ.Ε. Διοτίμα κατά της έμφυλης βίας, για την οποία και βραβεύτηκε με Ermis Award το 2019. Αυτή τη στιγμή ταυτόχρονα με την υποκριτική αναπτύσσει τις πρώτες της κινηματογραφικές δουλειές ως παραγωγός στην AKRAN. Μέσα στα in development projects της έχει σχέδια μικρού, μεγάλου μήκους και ντοκιμαντέρ για τα από τα οποία έχει λάβει μερική ή ολική χρηματοδότηση από το Ε.Κ.Κ., την ΕΡΤ Α.Ε. και το MEDIA-Creative Europe. Η πλειοψηφία των projects σχεδιάζονται ως διεθνείς συμπαραγωγές.
Φωτογραφίες θέματος: Παναγιώτης Τσετσέκος
Διαβάστε επίσης:
Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια, από την Κατερίνα Γιαννοπούλου στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου
