Οι επισκέπτες του MET θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν την πορεία του Ζακ Λουί Νταβίντ. Την εξέλιξη των ιδεών του καθώς διαμόρφωνε το νεοκλασικό στυλ και δημιουργούσε έργα που με τη σειρά τους διαμόρφωναν τις αντιλήψεις των ανθρώπων σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα, πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Η έκθεση του ΜΕΤ, με τίτλο “Jacques Louis David: Radical Draftsman” είναι η πρώτη έκθεση που επικεντρώνεται στα έργα του καλλιτέχνη σε χαρτί· έργα που καταπιάνονται με διαχρονικά θέματα, αλλά που αντικατοπτρίζουν, παράλληλα τις προσδοκίες και τα βάσανα ενός έθνους.
Η παρουσίαση των έργων γίνεται χρονολογικά, αρχίζοντας από τα πρώιμα έργα του καλλιτέχνη, της εποχής κατά την οποία εκπαιδευόταν στη Ρώμη.
Περισσότερα από ογδόντα έργα θα παρουσιαστούν στην έκθεση – μαζί με έργα που έχουν έρθει προσφάτως στο φως ή που σπανίως γίνονται αντικείμενα δανεισμού – η οποία θα διαρκέσει από τις 17 Φεβρουαρίου μέχρι τις 15 Μαΐου του 2022.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ζακ Λουί Νταβίντ
Ο Ζακ Λουί Νταβίντ γεννήθηκε το 1748 στο Παρίσι. Νεοκλασικός ζωγράφος, είναι ευρέως γνωστός για τις μεγάλων διαστάσεων απεικονίσεις του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και τις σκηνές του από την Κλασική Αρχαιότητα. Η μητέρα του καλλιτέχνη είχε μια μακρινή συγγένεια με τον Φρανσουά Μπουσέ, υπό την καθοδήγηση του οποίου ο Νταβίντ κατέληξε στο στούντιο του Ζοζέφ-Μαρί Βιαν, ενός εκ των κυριότερων πολέμιων του Ροκοκό, με όχημα τον νεοκλασικισμό. Ο Νταβίντ δεν κατάφερε να υιοθετήσει αμέσως το ανοδικό ρεύμα του κλασικισμού και απέτυχε τρεις φορές να κερδίσει το Βραβείο της Ρώμης. Το έργο «Ο Αντίοχος και η Στρατονίκη» (1774) ήταν τελικά εκείνο που του εξασφάλισε το βραβείο και αποτέλεσε την πρώτη ένδειξη της στροφής του προς τον κλασικισμό.
Η διαμονή του στη Ρώμη το 1775 με 1780 και η επιρροή των δασκάλων της Αναγέννησης τον οδήγησε στο να εξαλείψει κάθε ίχνος της επιρροής του Ροκοκό στη δουλειά του, όπως γίνεται εμφανές από το έργο «Ο Βελισάριος ζητά ελεημοσύνη» (1780), το οποίο ξεκίνησε στη Ρώμη, αλλά ολοκληρώθηκε στο Παρίσι, όπου η φήμη του είχε ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται.
Το έργο του «Ο όρκος των Ορατίων», το οποίο δημιούργησε ύστερα από βασιλική παραγγελία, εκτέθηκε στο Σαλόν του Παρισιού το 1785 και ήταν αυτό που τον καθιέρωσε ως τον πιο σημαντικό καλλιτέχνη της Γαλλίας στην εποχή του.
Ο Νταβίντ υποδέχθηκε την Γαλλική Επανάσταση με ενθουσιασμό και το πρώτο έργο που δημιούργησε για αυτήν ήταν το «Όρκος του Σφαιριστηρίου», ύστερα από αίτημα των Ιακωβίνων (των οποίων ήταν μέλος), το 1790. Ωστόσο, το έργο παρέμεινε ανολοκλήρωτο. Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου, ο Νταβίντ φυλακίστηκε το 1794 και το 1795. Την περίοδο ανάμεσα σε αυτά τα γεγονότα και την άνοδο του Ναπολέοντα, ο Νταβίντ μπόρεσε να αφιερωθεί σε ζητήματα φόρμας και στυλ, απεμπλέκοντας την τέχνη του από την πολιτική.
Το έργο “The Intervention of the Sabine Women” (1795-1799) ανέδειξε την αλλαγή της στάσης του Νταβίντ απέναντι στον κλασικισμό. Στράφηκε προς την «Ελληνική» αγνότητα, αποφασίζοντας πως τα πρότερα έργα του ήταν πολύ «Ρωμαϊκά», καθώς παρουσίαζαν μυώδη σώματα.
Στα 1800 ανέπτυξε στενές σχέσεις με τον Ναπολέοντα, η πτώση του οποίου οδήγησε στο να εξοριστεί ο Νταβίντ από τη Γαλλία. Τη δεκαετία πριν τον θάνατό του, στις 29 Δεκεμβρίου του 1825 στις Βρυξέλλες, συνέχισε να δημιουργεί έργα για τους παραγγελιοδότες του.
Πηγές: The Metropolitan Museum of Art | National Gallery of Art | Artnet
Κεντρική εικόνα θέματος: Wikipedia, David, Self Portrait. Λεπτομέρεια του έργου.
