Ένας πίνακας ζωγραφικής είναι, από μόνος του, ένα σχήμα οξύμωρο. Γιατί την ίδια στιγμή που καθοδηγεί το βλέμμα, εγκλείοντάς μέσα στο πλαίσιο του, την ίδια εκείνη στιγμή το ανοίγει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, το κάνει να εναγκαλιστεί τον κόσμο σε όλες του τις διαστάσεις. Κι ας είναι το θέμα του οριοθετημένο. Κι ας είναι η εξεικόνιση εστιασμένη. Δεν είναι μόνο η αναπαραστατική ιδιότητα που έχει, αφ’ εαυτής, η ζωγραφική. Είναι, πολύ περισσότερο, η δυνατότητά της να δείχνει αυτό που η ανθρώπινη όραση στερείται μέσα στις πάγιες και παγιωμένες εικόνες στις οποίες είναι βυθισμένη. Είναι το ξάφνιασμα από την έκλαμψη του ωραίου που επενεργεί τόσο καίρια και καταλυτικά στην ανθρώπινη συνείδηση, ώστε να τη λυτρώνει, να την καθαίρει, να την εξαγνίζει.
Η τέχνη της Αναστασίας Γκινάκη κινείται ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι πίνακές της εντυπωσιάζουν με τον «λόγο» τους. Τα χρώματα, τα σχήματα, οι μορφές και οι συνδυασμοί τους εκπλήσσουν αυτόν που θα σταθεί αντίκρυ τους και θα αισθανθεί το κέντρισμα των αισθήσεων -όχι απαραίτητα μόνο της όρασης – και των αισθημάτων. Αυτό, άλλωστε, επιτάσσει και ο εξπρεσιονισμός, ως κατευθυντήρια αρχή και ιδέα. Στην περίπτωση της δημιουργού, όμως, λειτουργεί και κάτι ακόμα. Είναι αυτή η περίεργη αίσθηση που έχει κάποιος όταν κοιτά τους πίνακές της ότι, παράλληλα με το αποτέλεσμα, ατενίζει και την ίδια τη μέθοδο, την πορεία και τη διαδικασία της δημιουργίας.
Ότι, δηλαδή, η ζωγράφος καθοδηγεί και κατευθύνει τη θέαση του τρόπου με τον οποίο το λευκό του καμβά της αναλύεται και ενυπάρχει στα επιμέρους χρώματα που, σαν ζωντανές υπάρξεις, ξετυλίγουν τη δική τους ιστορία, τη δική τους φωνή, τον δικό τους κόσμο. Γι’ αυτό και μπορεί να συνομιλήσει τόσο ουσιαστικά με την ποίηση, όπως κι αυτή αφήνει το ανάγλυφό της πάνω στο χαρτί. Γιατί τα χρώματα είναι η άλλη όψη των λέξεων ή, μάλλον, η σιωπηλή εκδοχή τους.
Η ζωγράφος, με τον παιγνιώδη και ευφάνταστο τίτλο που επιλέγει για τη συλλογή της – Περπατώ, περπατώ εις τον κήπο, όταν εκείνος δεν είναι εδώ – κλείνει το μάτι στον επισκέπτη και περιηγείται μαζί του μέσα σε κήπους που δεν υπάρχουν, κι όμως, είναι ολοκληρωτικά εδώ. Και είναι εδώ κατά τρόπο πολύσημο, αποτελούν τις πολλαπλές εκδοχές του ίδιου ερεθίσματος, όπως αυτό ερμηνεύεται από κάθε θεατή, από κάθε βλέμμα που μπορεί να ανοίγει κατά τον ίδιο πάντα τρόπο μπροστά στη θέα και τη θέαση του έργου, προσλαμβάνει όμως τη δική του απόχρωση, τη δική του θερμοκρασία, τη δική του ένταση. Τον δικό του, εν τέλει, βηματισμό μέσα στον χρόνο της σύνθεσης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
–Ευσταθία Δήμου, Ποιήτρια
Αναστασία Γκινάκη
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1997-2002) με καθηγητές τους: Γ. Καζάζη, Δ. Σακελλίων, Π.Χαραλάμπους, και Γ. Χαρβαλιά. Αποφοίτησε με Άριστα. Έχει κάνει 5 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Το 2017 συμμετείχε με 3 έργα στο Σαλόνι Ανεξάρτητων Καλλιτεχνών στο Grand Palais στο Παρίσι.
Το 2018 παρουσίασε έργα της σε ατομική έκθεση στη Galerie Anixis στην Ελβετία και την ίδια χρόνια βραβεύτηκε ως Εικαστικός της χρονιάς από το Beaute magazine. Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Γερμανία και Ελβετία.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Καλλιτεχνική Διεύθυνση – Επιμέλεια Έκθεσης: Γιώργος Τζάνερης
Κεντρική εικόνα θέματος: Ο Παράδεισος που άφησαν. Λεπτομέρεια του έργου.
