Το 2017 τιμήθηκε με το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών και σίγουρα αποτέλεσε την αφορμή για πολλή συζήτηση, καθώς πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, το οποίο έχει καταφέρει μέσα από το πολιτικό, ιστορικό και μυθοπλαστικό πλαίσιο στο οποίο κινείται να περιγράψει τη σύγχρονη πραγματικότητα του τόπου, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τη συγγραφική δεινότητα του συγγραφέα, ο οποίος συνέθεσε ένα πολυσύνθετο αφηγηματικό οικοδόμημα και ενέταξε μέσα σ’ αυτό όλη τη σύγχρονη πραγματικότητα την οποία βιώνουμε.
Ο Μάντης καταθέτει τρεις ιστορίες, οι οποίες εξελίσσονται το 2011, το 1972 και το 1985. Οι ιστορίες αυτές, ασύμπτωτες αρχικά, θα ενωθούν με ευρηματικό τρόπο σε ένα μυθιστόρημα που δεν είναι άλλο από την ίδια την Αθήνα. Η πόλη γίνεται ο πυρήνας της αφήγησης ενός μεταμοντέρνου μυθιστορήματος. Ο ίδιος ο συγγραφέας άλλωστε γράφει στη σελ 514:
«Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι ‘το βιβλίο των πάντων’ μπορεί να είναι το οτιδήποτε, μπορεί να είναι και η Αθήνα η ίδια, η πόλη όπου περπατάω κάθε μέρα σαν το μυρμηγκάκι».
Και λίγο παρακάτω: «Μπορεί πραγματικά η πόλη να είναι το βιβλίο κι εμείς τα γράμματα μες στις σελίδες, οι σελίδες να είναι οι δρόμοι κι εμείς, οι άνθρωποι, με τους χιλιάδες συνδυασμούς και τις σκέψεις μας, τα γράμματα στο βιβλίο της πόλης».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πράγματι «Οι τυφλοί» μοιάζει να είναι ένα έργο περιπλάνησης σε μια χαοτική πόλη καις την Ιστορία της. Από τη Χούντα έως το κίνημα των Αγανακτισμένων ο Μάντης καταθέτει μια λογοτεχνική περιδιάβαση σε μια πόλη που δοκιμάζεται από την εμφάνιση του ναζισμού και σηματοδοτείται από την αστική της φιλολογία.
Ο Μάντης βλέπει την Αθήνα ως τον τόπο όπου οι ήρωες περιπλανώνται για να βρουν τα κρυφά της νοήματα. Αναζητούν το κλειδί που θα ξεκλειδώσει τις πύλες της. Κινούνται ανάμεσα στις προσωπικές τους ιστορίες και τη συνθλιπτική Ιστορία της πόλης τους. Ζουν βουτηγμένοι στην παράνοια και επιδίδονται σε έναν αγώνα για την κατανόηση αυτής της παράνοιας ή απλώς την επιβίωση μέσα σ’ αυτή. Οι συνωμοσιολογικές θεωρίες αγγίζουν τη ζωή τους. Χαρακτηριστικές είναι τρεις σκηνές του βιβλίου. Οι γιορτές της Χούντας, το βράδυ στο κοσμικό νησί και οι Αγανακτισμένοι. Τρεις διαφορετικές ιστορικές πραγματικότητες και ο Έλληνας πάντα σε σύγχυση. Μια σύγχυση για το μέλλον και την εξέλιξή του. Ο Έλληνας που προσπαθεί να επιβιώσει βιώνοντας την τραγική παράνοια της Ιστορίας είναι ο κεντρικός ήρωας αυτού του βιβλίου.
«ΟΙ τυφλοί» δεν είναι ένα πολιτικό ή επιστημονικής φαντασίας θρίλερ. Ούτε ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Είναι μια αντιφασιστική διαμαρτυρία φτιαγμένη με τα υλικά της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας. Και ο Μάντης καταφέρνει να φέρει σε πέρας με τόλμη και αφηγηματική δεινότητα ένα δύσκολο εγχείρημα. Δημιουργεί ένα ισχυρό, μεταμοντέρνο οικοδόμημα πολλαπλών επιπέδων για να αφηγηθεί το χαοτικό σήμερα μιας πόλης που αγαπά.
