«Δεν ξεκινάω μια ταινία αν δεν πιστεύω ότι προτρέπει σε ανατρεπτικές πράξεις». Αναρχικός ποιητής κατά πολλούς, επαναστάτης από μικρό παιδί κατά τον ίδιο, ταξιδιώτης σε όλο τον κόσμο, άνθρωπος χωρίς πατρίδα αν και αυτοπροσδιοριζόμενος ως Έλληνας, ο Νίκος Παπατάκης έζησε μια ζωή που ακόμη απορούμε πως δεν έχει γίνει η ίδια σενάριο ταινίας. Στα πολλά που έκανε στη ζωή του, συγκαταλέγονται και 5 φιλμ, όχι πολύ γνωστά για χρόνια στο ελληνικό κοινό, που στην εποχή της γρήγορης πληροφορίας αποκτούν μια νέα ζωή και ανακαλύπτονται για πρώτη φορά από νεότερους θεατές.

Όλες οι ταινίες για πρώτη φορά online, από τις 23 Φεβρουαρίου αποκλειστικά στο cinobo.com

Ακολουθούν αναλυτικές πληροφορίες για τις ταινίες:

Οι Άβυσσοι (Les Abysses, 1963)

Το εκρηκτικό ξεκίνημα του Νίκου Παπατάκη ως σκηνοθέτη, βρέθηκε στις Κάννες του 1963, παρομοιάστηκε με τις καλύτερες δουλειές του Μπουνιουέλ, δεν βραβεύτηκε υπό τον φόβο εθνικιστικών οργανώσεων και παραμένει ως σήμερα ένα ανεπανάληπτο κινηματογραφικό ποίημα.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Οι Βοσκοί (1967)

Η αγαπημένη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, γυρισμένη λίγο πριν την άνοδο της δικτατορίας, μιλούσε μέσα από την ιστορία και τα κάδρα της για το πως ακριβώς η Ελλάδα της εποχής ήταν μια κοινωνία που ευνοούσε την άνοδο δικτατορίας. Μοναδικό φιλμ για το ελληνικό σινεμά της εποχής, αγέραστο ως σήμερα.

Γκλόρια Μούντι(Gloria Mundi, 1975)

Στην πιο προκλητική και σκληρή ταινία του, ο Νίκος Παπατάκης επιτίθεται ανελέητα σε κάθε μορφή εξουσίας και οδηγεί την τότε σύζυγό του Όλγα Καρλάτου σε μια μεγαλειώδη και σαρωτικά παροξυσμική ερμηνεία.

H φωτογραφία (1986)

Ένας αναρχικός δημιουργός συμπυκνώνει όλες τις αντινομίες της εποχής από τον Εμφύλιο μέχρι τη Μεταπολίτευση, μέσα από μια αλληγορική ιστορία με τη μορφή σύγχρονης τραγωδίας. Ο Παπατάκης αντλεί έμπνευση από αληθινό περιστατικό κάπου στην Ισπανία, για να μιλήσει για μια πληγωμένη πατρίδα.

Ο Σχοινοβάτης (Les Equilibristes, 1992)

Εμπνευσμένη ελεύθερα από την τρικυμιώδη ζωή του Ζαν Ζενέ και με τον σπουδαίο Μισέλ Πικολί στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η τελευταία ταινία του Νίκου Παπατάκη είναι μια συναρπαστική άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στον πόθο και στην τοξικότητα.

Κεντρική φωτογραφία θέματος: Στιγμιότυπο από τη «Φωτογραφία»