Νίκος Αξιώτης: Σκόρπιες σκέψεις και σκόρπιες λέξεις με αφορμή την παράσταση «Ο Ραφτάκος των Λέξεων»

Πόσο σημαντικές είναι, άραγε, οι λέξεις στην σημερινή εποχή; Πόσο επίκαιρος και διαχρονικός είναι και θα είναι ο Ραφτάκος των Λέξεων, του Αντώνη Παπαθεοδούλου;

Ζούμε σε μία εποχή που η εικόνα, η φωτογραφία, το βίντεο, το κινητό, ο υπολογιστής είναι βασικά «αγαθά» στην ζωή μας. Σε μία εποχή που τρέχει με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς, ανάμεσα σε likes, καρδούλες και ιντερνετικές αντιδράσεις. Το συμφωνώ έχει μεταφραστεί σε «χεράκι με αντίχειρα πάνω», το διαφωνώ με «θυμωμένη φατσούλα», το Σ’ αγαπώ με «Κόκκινη» -και όχι μόνο- «καρδούλα».

Ο Ραφτάκος μας παλεύει να ράψει τα ρούχα των πελατών του όχι μόνο με κλωστές και νήματα αλλά και με λέξεις. Με λέξεις ζεστές. Με λέξεις τρυφερές. Με λέξεις που ο καθένας από αυτούς, ως μοναδικό και πολύτιμο ον, έχει ανάγκη.

Γιατί είναι οι λέξεις που ζεσταίνουν, δροσίζουν κι ομορφαίνουν, πιο πολύ απ’ όλα τα υλικά του κόσμου.

Το μαγικό είναι ότι όσο κι αν έχουμε απομακρυνθεί από τις λέξεις, τα παιδιά, σε κάθε μας παράσταση, δίνουν την λύση. Είναι η λύση. Είναι αυτά που βοηθούν τους ήρωες να βρουν τις δικές τους λέξεις για να μπορέσουν να συνεχίσουν. Τα παιδιά τις ξέρουν τις λέξεις. Ακόμα και αν δεν μπορούν να τις πουν ή να τις γράψουν, τις ξέρουν. Γιατί οι λέξεις είναι τελικά ο τρόπος να επικοινωνήσουμε αυτό που λέει το σώμα μας, η καρδιά μας, η ψυχή μας.

-Έχετε άραγε στο μυαλό σας κάποιες λέξεις που θα έκαναν το πουλόβερ της Σμαρώς της Καστανούς, πολύ πολύ ζεστό; Ρωτάω ως Ραφτάκος.

Και τα παιδιά. μας βομβαρδίζουν με λέξεις. Ήλιος, φωτιά, καλοκαίρι, χνούδι, φλογοβόλο, τζάκι, ζεστό μπανάκι, ηφαίστειο, λάβα… κι εκεί που σαν ενήλικος ξερόλας, λες «Ε, καλά, όλοι τις ξέρουμε αυτές τις λέξεις» θα πεταχτεί κάποιος-που θα μπορούσε να είναι ένας γέρος σοφός, αλλά τελικά είναι μόνο τεσσάρων-πέντε ετών, και λέει αγάπη!

Γιατί οι λέξεις δεν ζεσταίνουν μόνο το σώμα. Ζεσταίνουν και την καρδιά.

Κι εκεί καταλαβαίνεις πόσο σημαντικές είναι οι λέξεις. Και πόσο δεδομένα και λυμένα τα έχουμε όλα χωρίς να είναι και χωρίς να τα έχουμε.

Κι εκεί αρχίζει ο ποταμός λέξεων από άλλους «γεροσοφούς» της ίδιας ηλικίας. Αγκαλιά, συντροφιά, φιλί, φιλία, οικογένεια, μαμά, σπίτι, στοργή, βόλτα, παιχνίδι, ξανά ήλιος και φλογοβόλο, καρδιά, χαρά κ.α.

Να τα εμπιστευόμαστε τα παιδιά γιατί είναι λίγο πιο σοφά από εμάς. Όχι επειδή έχουν γνώσεις ή εμπειρία αλλά επειδή έχουν έμφυτη ενσυναίσθηση, αγαπούν όλα τα χρώματα, παίζουν με όλα τα παιδιά, είτε έχουν χέρια είτε όχι, είτε είναι λευκά είτε όχι, είτε είναι φτωχά είτε όχι. Να τα εμπιστευόμαστε τα παιδιά, γιατί-ευτυχώς-δεν είναι ενήλικες.

Διαβάστε επίσης:

«O Ραφτάκος των λέξεων» του Αντώνη Παπαθεοδούλου στο φιλόξενο Θέατρο Άνεσις!