Μουσικοί του δρόμου μας μιλούν πριν ανεβούν στη σκηνή του Παλλάς

Οι «μουσικοί του δρόμου» είναι από τις πιο ζωντανές εικόνες της πόλης: καλλιτέχνες που μετατρέπουν τις γωνιές της πόλης σε μικρές σκηνές, μοιράζοντας συναισθήματα, ρυθμό και μελωδία με τους περαστικούς. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2025, το Θέατρο Παλλάς τούς υποδέχεται σε μια ξεχωριστή βραδιά, τιμώντας την αυθεντικότητα και τον ρομαντισμό τους. Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή, μιλούν στο CultureNow για τις ευχάριστες εμπειρίες και τις προκλήσεις του δρόμου, τη μαγεία της στιγμής και – πάνω απ’ όλα- για τη μουσική.

***

-Θυμάσαι την πρώτη φορά που βγήκες στο δρόμο να τραγουδήσεις; Τι εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα μπορείς να μας μεταφέρεις από τότε;

Sidorela Sindy: Το να τραγουδώ στον δρόμο ήταν ένα όνειρό μου – σε συνδυασμό με τις ανάγκες που είχα στα φοιτητικά μου χρόνια ξεκίνησα να τραγουδώ. Γνώριζα όμως μόνο δέκα τραγούδια. Μέχρι να πω όμως το πρώτο τραγούδι χρειάστηκαν δύο ώρες για να το αποφασίσω. Από τότε ζω ερωτευμένη με αυτό που κάνω, με οδηγό την αγάπη του κοινού.

Σωκράτης Χάρης: Η πρώτη φορά που τραγούδησα στον δρόμο γέννησε μέσα μου ανάμεικτα συναισθήματα∙ χαρά και ενθουσιασμό, αλλά και άγχος και ανασφάλεια. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, κι όμως με έκανε να νιώσω ελεύθερος, πως μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ με τους δικούς μου όρους. Τα έκπληκτα βλέμματα, τα όμορφα σχόλια και το μεγάλο, αλλιώτικο μα ζεστό κοινό, με έπεισαν ότι η μουσική μπορεί να μετατρέψει έναν απλό δρόμο σε σκηνή γεμάτη ζωή.

Άρτεμις Κυριακοπούλου: Εξαιρετικά δυνατή ανάμνηση! Ήταν Φλεβάρης, στο Cambridge, με τρομερά χαμηλές θερμοκρασίες. Σκέφτηκα να κάνω πίσω, αλλά ευτυχώς δεν άφησα τον εαυτό μου… Ήμουν κυριολεκτικά με την ουρά στα σκέλια και τα χέρια μου τόσο παγωμένα που μετά βίας μπορούσα να παίξω κιθάρα. Κι όμως, πριν καν αρχίσω να τραγουδάω, είχε ήδη μαζευτεί κόσμος, γεμάτος περιέργεια να δει τι θα ακούσει. Αυτό με πείσμωσε και αποφάσισα να το δω σαν μια πραγματική συναυλία. Πριν τελειώσει το πρώτο τραγούδι, το κοινό είχε σχεδόν διπλασιαστεί και μερικοί σιγοτραγουδούσαν μαζί μου. Η υποστήριξη και η αγάπη που έλαβα από τόσους περαστικούς ήταν συγκλονιστική. Η “ζεστασιά” εκείνης της μέρας, ο τρόπος που τόσοι άγνωστοι αγκάλιασαν εμένα και τη μουσική μου, ήταν η πιο ιδανική αρχή για όλο αυτό το όμορφο ταξίδι!

Έλενα Νάσιου: Η πρώτη φορά που τραγούδησα ολόκληρο πρόγραμμα στον δρόμο ήταν πριν από δύο χρόνια, τον Οκτώβριο του 2023, με την παρότρυνση και τη στήριξη φίλων μου που είναι χρόνια μουσικοί του δρόμου. Ένιωσα δυνατή, πως από εδώ και πέρα δεν εξαρτώμαι από κανέναν. Ήμουν ελεύθερη και έκανα αυτό που αγαπούσα. Ήξερα πως αυτή θα είναι η ζωή μου και πως θα γίνεται όλο και ομορφότερη. Ήταν σαν να βρήκα μια χαραμάδα φωτός μέσα στη μαυρίλα του χώρου μας, που πίσω από τα φώτα του κρύβει πολλά σκοτάδια. Δεν είχα πια να φοβηθώ τίποτα, γιατί τους κανόνες τούς όριζα εγώ.

Άγγελος Αρχανιωτάκης: Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά εκείνη την μέρα στην Ερμού το περσινό καλοκαίρι. Ένιωσα αρκετά ευάλωτος λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα που έχει το busking σε σύγκριση με performance σε οποιαδήποτε άλλο καλλιτεχνικό περιβάλλον όπως μια σκηνή.

-Ποια είναι μερικά από τα τραγούδια που έχεις σταθερά στο ρεπερτόριό σου;

Έλενα Νάσιου: Μου αρέσουν τα παλιά τραγούδια. Αυτά που κρύβουν μέσα τους έναν ρομαντισμό, ο οποίος σπάνια μεταδίδεται με τον ίδιο τρόπο στις μέρες μας. Εκείνα που κρύβουν έναν θυελλώδη ερωτισμό, αλλά τον επικοινωνούν με αθώες λέξεις. Τραγούδια του Αττίκ, του Χατζιδάκι και άλλων μεγάλων δημιουργών, όπως το «Ζητάτε να σας πω» και το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι». Το πρώτο περιγράφει με λεπτομέρεια τη συναισθηματική ευαλωτότητα ενός άντρα απέναντι στον έρωτά του, ενώ το δεύτερο μιλά για μια γυναίκα που γνωρίζει πως ο σύντροφός της ετοιμάζεται να τη σκοτώσει. Πρόκειται για μια ευαίσθητη επανάσταση της εποχής εκείνης, αφού και τα δύο θέματα ήταν τότε ταμπού. Και πόσο αντιφατικά είναι τα δύο τραγούδια μεταξύ τους, ε;

Sidorela Sind: Υπάρχουν πολλά τραγούδια που δε τα αποχωρίζομαι όπως «Το ψωμί της ξενιτιάς», «Το ξενάκι», «Φεύγω» και πολλά άλλα …

Άγγελος Αρχανιωτάκης: Το ρεπερτόριό μου αποτελείται κυρίως από ξένη ποπ μουσική, τόσο σύγχρονη όσο και παλαιότερη: π.χ. από το “Exile” της Taylor Swift και το “Pink Pony Club” της Chappell Roan, μέχρι το “Back to Black” της Amy Winehouse και το “Sweet Dreams” των Eurythmics.

Σωκράτης Χάρης: Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την αγάπη μου τόσο για το ελληνικό όσο και για το ξένο ρεπερτόριο! Γι’ αυτό και τραγούδια όπως το “Halo” (Beyoncé), το “The Winner Takes It All” (ABBA), το «Ένα Γράμμα» (Πάριος) και τα «Κλειδιά» (Κοτονιάς) έχουν πάντα θέση στο δρόμο.

Άρτεμις Κυριακοπούλου: Τόσο στο ελληνικό αλλά και στο ξένο ρεπερτόριο υπάρχουν πάντα κάποια διαχρονικά κομμάτια που «ελκύουν» το κόσμο ωστόσο αυτά αλλάζουν ανάλογα με το κλίμα και τα ερεθίσματα που παίρνω από τον κόσμο. Στο ρεπερτόριο μου όμως φροντίζω πάντα να έχω και μερικά κομμάτια από τη δισκογραφία μου που αποτελούν και τη ταυτότητά μου ως καλλιτέχνης.

-Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι με το οποίο έχεις παρατηρήσει ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται πιο έντονα;

Άγγελος Αρχανιωτάκης: Νομίζω πως αυτό εξαρτάται ως ένα βαθμό και από μένα. Οταν ο ίδιος απολαμβάνω ένα κομμάτι σε μεγάλο βαθμό αυτή η ενέργεια μεταδίδεται και στο κοινό. Θα έλεγα πως αυτό συμβαίνει κυρίως με το “Happy Mistake” της Lady Gaga.

Σωκράτης Χάρης: «Το παλιό μου παλτό» που ερμηνεύω αρκετά συχνά στο δρόμο, σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο!

Sidorela Sindy: Είναι πολλά τα τραγούδια και αυτό οφείλετε στο εξής. Το ρεπερτόριο ή καλύτερα να πω τα ακούσματα του κοινού διαφέρουν από πόλη σε πόλη. Για παράδειγμα σε μια τουριστική περιοχή το κοινό ανταποκρίνεται σε τραγούδια του Καζαντζίδη, Χατζηδάκη και ξένων δημιουργών…

Άρτεμις Κυριακοπούλου: Νομίζω πάντα ο κόσμος αντιδράει αρκετά έντονα όταν παίζω το “Feeling Good” της Νina Simone.

Έλενα Νάσιου: Με το «Σκλάβα», που πρωτοερμήνευσε η Τζένη Βάνου. Είναι αυτός ο θυελλώδης ερωτισμός που σας ανέφερα πιο πάνω. Το κομμάτι εκπέμπει τόσο έντονο πάθος, που αν ο ερμηνευτής νιώσει πραγματικά την έντασή του, γίνεται για τρία λεπτά ο πιο ερωτικός άνθρωπος στον χώρο. Χωρίς να φωνάζει. Χωρίς να χυδαιολογεί. Χωρίς να ζητά να τραβήξει την προσοχή.

-Στο Παλλάς θα βρεθείς μπροστά σε ένα κοινό που θα έρθει για να σε παρακολουθήσει συγκεντρωμένο και στοχευμένα. Πώς σου φαίνεται αυτή η μετάβαση από την ελευθερία του δρόμου στη θεατρική σκηνή;

Σωκράτης Χάρης: Είμαι πολύ χαρούμενος που θα βρεθώ σε μια τόσο σημαντική συναυλία. Μέχρι πριν λίγο καιρό, το να τραγουδήσω σε μια σκηνή όπως το Παλλάς έμοιαζε άπιαστο όνειρο. Στον δρόμο υπάρχει η ομορφιά του αυθορμητισμού, στη σκηνή όμως υπάρχει η μαγεία ενός κοινού που έρχεται για να σε ακούσει. Και οι δύο εμπειρίες με γεμίζουν με τον δικό τους τρόπο. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων και ανυπομονώ να μοιραστώ αυτή τη στιγμή με όλους όσοι θα είναι εκεί!

Άρτεμις Κυριακοπούλου: Είναι πανέμορφο συναίσθημα να βλέπεις από που ξεκίνησες και που σε έχει οδηγήσει όλο αυτό. Θεωρώ ότι ο δρόμος σε σκληραγωγεί αρκετά όσον αφορά την έκθεση και όλες τις δυσκολίες που μπορεί ένας καλλιτέχνης να αντιμετωπίσει και παράλληλα χωρίς να το αντιληφθείς σου μαθαίνει να μπορείς να διαχειριστείς πολλές καταστάσεις. Οπότε το να ερμηνεύεις σε μια σκηνή που είναι όλα τόσο οργανωμένα και έρχεται και στοχευμένο κοινό φαντάζει αρκετά «ουτοπικό».

Sidorela Sindy: Είμαι ενθουσιασμένη. Το ότι εμείς οι μουσικοί του δρόμου θα ανέβουμε στην σκηνή του Παλλάς είναι μεγάλο βήμα. Η ελευθερία που νιώθουμε στον δρόμο με απόλυτο έλεγχο και τον επαγγελματισμό μας σίγουρα θα υπάρξει και στην σκηνή του Παλλάς.

Άγγελος Αρχανιωτάκης: Έχοντας συμμετάσχει στο παρελθόν σε άλλα μεγαλύτερα event και στο τηλεοπτικό σόου X-Factor Greece 2022 θα πω πως για εμένα προσωπικά το περιβάλλον μιας σκηνής με ότι αυτό εμπεριέχει μου δίνει ένα μεγάλο boost να νιώσω πιο immersed ως performer.

Έλενα Νάσιου: Η θεατρική σκηνή πάντα θα με συγκινεί, αφού με το θέατρο έχω μια σχέση πάθους και μίσους ταυτόχρονα∙ γι’ αυτό και είναι εθιστική. Το να τραγουδήσω στη σκηνή του «Θεάτρου Παλλάς» είναι ένα όνειρο που εδώ εκπληρώνεται. Η μικρή Έλενα, κάπου σε μια γωνιά, συγκινείται και μου ψιθυρίζει: «Τα καταφέραμε».

-Πώς σου φαίνεται το κόνσεπτ της συναυλίας;

Άρτεμις Κυριακοπούλου: Είναι πολύ σημαντικό για το κόσμο να καταλάβει ότι οι μουσικοί του δρόμου αποτελούν ζωντανούς φορείς πολιτισμού και κομμάτι της ταυτότητας μιας χώρας ! Ο πολιτισμός δε βρίσκεται μόνο μέσα σε μουσεία και θέατρα… ένας τουρίστας που θα συναντήσει κάποιο μουσικό του δρόμου, αυτομάτως μαζί με την εικόνα της πόλης θα πάρει και μια γεύση από τη ψυχή του τόπου. Οπότε η ιδέα αυτή και η μετάβαση από τη σκηνή του δρόμου σε μια από τις πιο «εμβληματικές» σκηνές της Αθήνας φαντάζει πιο πολύ σα γιορτή πολιτισμού και δείχνει ότι η αξία της τέχνης μας δεν είναι κατώτερη … απλά αρκετά συχνά πιο αφανής.

Έλενα Νάσιου: Ελπίζω κάποια στιγμή στη ζωή μου να μην προλαβαίνω να πάρω ανάσα από τις συναυλίες. Το λατρεύω!

Sidorela Sindy: Θεωρώ πως είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Δίνονται ευκαιρίες σε ταλαντούχους καλλιτέχνες με όνειρα, και χαίρομαι που είμαι κομμάτι αυτής της προσπάθειας.

Άγγελος Αρχανιωτάκης: Το όνειρο ζωής μου είναι να αποκτήσω ένα επαρκές σε μέγεθος κοινό για να μπορέσω να οργανώσω μια δική μου συναυλία όπως την έχω οραματιστεί. Με την δική μου δισκογραφία (που ετοιμάζω) και διασκευές άλλων τραγουδιών ανάλογα με την δική μου μουσική ταυτότητα. Επίσης πολύ σημαντικό για μένα θα ήταν να έχω χορευτές και έντονα θεατρικά στοιχεία καθώς είμαι λάτρης του performance και της όμορφης αισθητικής.

Σωκράτης Χάρης: Η δεκαετία του ’60 ήταν ορόσημο για το ελληνικό ρεπερτόριο και καθόρισε πολλές από τις μουσικές μας αναφορές μέχρι σήμερα. Το κόνσεπτ της συναυλίας με ενθουσιάζει γιατί μας δίνει την ευκαιρία να ταξιδέψουμε πίσω σε εκείνη την εποχή και να αναδείξουμε τραγούδια που αγαπήθηκαν βαθιά. Είναι όμορφο να βλέπεις πώς η μουσική του τότε εξακολουθεί να αγγίζει ανθρώπους σήμερα. Ανυπομονώ να το μοιραστώ με το κοινό από κοντά!

-Η Αθήνα έχει τα δικά της ορόσημα – ανάμεσά τους οι καλλιτέχνες του δρόμου αλλά και το θρυλικό Παλλάς. Αν η πόλη μας ήταν μελωδία, τι ρυθμό θα είχε και γιατί;

Άγγελος Αρχανιωτάκης: Για μένα η ομορφιά της πόλης μας είναι η πολυπολιτισμικότητα και η ποικιλομορφία της. Υπάρχει πάντα κάτι για όλους και για όλα τα ενδιαφέροντα, για αυτό και συχνά αυτός ο διχασμός μεταξύ των ανθρώπων. Θα ήταν λοιπόν ένα χάος από διάφορα μουσικά είδη και ένας συνδυασμός από διαφορετικές μουσικές κλίμακες που κατά έναν περίεργα μαγικό τρόπο πάλι θα λειτουργούσε.

Έλενα Νάσιου: Η Αθήνα, για μένα, είναι το τραγούδι «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη. Κουβαλάει μια σκληρή γοητεία και μια ρομαντική μελαγχολία. Είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ· τη μισείς και τη λατρεύεις την ίδια στιγμή. Γιατί, όσο κι αν σε βασανίζει, κρύβει μέσα της όλα όσα αγαπάς.

Σωκράτης Χάρης: «Το βαλς των χαμένων ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι είναι για μένα η μελωδία της Αθήνας. Συνδυάζει νοσταλγία και ομορφιά, καθημερινότητα και όνειρα, και αποτυπώνει την αληθινή, ζωντανή πλευρά της πόλης.

Άρτεμις Κυριακοπούλου: Αν η Αθήνα είχε μελωδία τότε θα ήταν σίγουρα ένα μίγμα παράδοσης και σύγχρονου πολιτισμού και το τέμπο της θα ήταν πολύ ρυθμικό όπως ακριβώς και η καθημερινότητα μέσα σε αυτή – άλλοτε γρήγορη και άλλοτε πιο αργή και απολαυστική.

Sidorela Sindy: Αν η Αθήνα ήταν μελωδία θα είχε το ρυθμό της καρδιάς της. Γοργός στα στενά και τις πλατείες, αργός και βαθύς στις σκιερές αυλές και τα μνημεία. Οι μουσικοί του δρόμου θα έδιναν τις αυθόρμητες παραλλαγές, ψιθυρίζοντας ιστορίες της πόλης σε κάθε νότα. Το Θέατρο Παλλάς θα έβαζε την μεγαλοπρέπεια και την κομψότητα, σαν χρυσή χορδή που δένει όλες τις φωνές.

Διαβάστε επίσης:

Οι μουσικοί του δρόμου ανεβαίνουν στη σκηνή του Θεάτρου Παλλάς