Η gallery genesis παρουσιάζει την έκθεση του Μηνά Καμπιτάκη, με τίτλο “Μουσική Δωματίου”.
Μουσική Δωματίου
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο, ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα, σε
όνειρα…
Τάσος Λειβαδίτης, Φύλλα ημερολογίου
Στις αθηναϊκές πολυκατοικίες των απόμερων παρυφών του Λυκαβηττού, των ερημικών ανηφόρων της Νεάπολης και των στενών του Παγκρατίου με τα ονόματα των περιηγητών και των αρχαίων φιλοσόφων, ο τελευταίος ήλιος του απογεύματος εισχωρεί διστακτικά από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, παραμερίζοντας μια ξεχασμένη φτέρη.
Γλιστρά αθόρυβα στα άδεια δωμάτια, ακουμπώντας με ανακουφιστική αυθάδεια στα έσχατα απομεινάρια της ημέρας. Φωτίζοντας το ροζ ενός ιδιωτικού απογεύματος, ακουμπώντας τρυφερά το χνούδι ενός τυλιγμένου χαλιού, αιφνιδιάζοντας το ξύλινο δάπεδο, πυρπολώντας το φθαρμένο μωσαϊκό του λουτρού, διαστέλλοντας το επιμνήμιο πράσινο της σταμπωτής στόφας στους τοίχους.
Τα σιωπηλά δωμάτια του νου του Μηνά Καμπιτάκη με τη γαλήνια χρωματική παλέτα και τη νηφάλια προοπτική που στρέφει ασυνείδητα το βλέμμα στον Pierro della Fransesca, μετρούν χαμένες δεκαετίες αθηναϊκής αστικής ικμάδας, συλλαβίζουν μαρμαρωμένες ώρες και ημέρες, μήνες και χρόνια. Έρωτες που τελείωσαν, παιδιά που μεγαλώσαν, βεγγέρες που έγιναν ξέθωρες πολαρόιντ στο συρταράκι του κομοδίνου, ανθρώπους που δεν είναι πια.
Μα ο κόσμος αυτός που τυλιγμένος με το λευκό σεντόνι της απουσίας τελεί υπό προσεχή κατεδάφιση, αγαπήθηκε παράφορα από τον ζωγράφο. Το αμετάκλητο τικ-τακ της ημερομηνίας λήξης του, οδηγήθηκε απαλά σε εξομολογητικές σχεδιαστικές ασκήσεις μιας σπάνιας ενδελέχειας. Ιχνηλατώντας στον καμβά τα αποτυπώματα της παρελθούσας κατοίκησης, ψηλαφίζοντας τα ελάχιστα προικώα των αδειανών χώρων –τις αμήχανες γλάστρες, τις ψάθινες βουλιαγμένες καρέκλες, τις φθαρμένες ταπετσαρίες, τα φορεμένα ρούχα, τα ξεχασμένα βιβλία, το πένθιμο κενό που άφησαν πίσω τους τα κάδρα που εγκατέλειψαν άθελά τους τους τοίχους, καταμετρώντας τα πρωινά όλου του κόσμου, τα κυριακάτικα μεσημεριανά οικογενειακά γεύματα, τα δείπνα και τις γιορτές, τις μυστικές συνευρέσεις και τους δημόσιους θανάτους, ο Μηνάς Καμπιτάκης βαδίζει με τρυφερή σχεδιαστική και χρωματική ακρίβεια στις αζήτητες εσοχές μιας ιδιωτικής ενδοχώρας που κρύβει στα σπλάχνα της μικρούς θησαυρούς όρασης και ενσυναίσθησης, μνήμης και αφήγησης, για εκείνον που μπορεί να τους εντοπίζει και αντέχει να τους διαχειρίζεται.
Και είναι όλα ετούτα που γεμίζουν και περισώζουν ευσπλαχνικά το αμήχανο χαρτόκουτο της δικής του και της δικής μας μνήμης.
Ίρις Κρητικού
Νοέμβριος 2016
Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Γιώργος Τζάνερης
