Tο Σάββατο 2 Ιουλίου 2016, στις 8.45μ.μ., στην Καπναποθήκη της αυστροελληνικής στην πόλη του Κιλκίς, θα γίνουν τα εγκαίνια της πρωτότυπης και πρωτοποριακής εικαστικής έκθεσης του λογοτέχνη και εικαστικού Φώτη Μισόπουλου με τίτλο «Μνηστηροφονία».
Η έκθεση, που θα διαρκέσει έως και το Σάββατο 9 Ιουλίου, πραγματοποιείται σε συνεργασία της ΤΕΧΝΗΣ Κιλκίς και τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Κιλκίς, στο πλαίσιο του προγράμματος εορτασμού των Ελευθερίων 2016 της πόλης.
Στα εγκαίνια και στο τέλος της έκθεσης θα προβληθεί βίντεο του μονόπρακτου «Εκκολαπτόμενος αυτόχειρ» του Φώτη Μισόπουλου, σε σκηνοθεσία Παύλου Δανελάτου. Τους ρόλους ερμηνεύουν μέλη της Θεατρικής Σκηνής της ΤΕΧΝΗΣ.
Την εικαστική επιμέλεια της έκθεσης έχει η ιστορικός Τέχνης Καίτη Στεφανάκη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αναφερόμενος στις δημιουργίες του Φ. Μισόπουλου, ο φιλόλογος Βασίλης Χατζηβασιλείου, λέει μεταξύ άλλων:
«… «Μ’ αρέσει η επαναλαμβανόμενη φράση στη Μνηστηροφονία: «τα λόγια του πετούσαν σαν πουλιά», που λέει και ξαναλέει ο αφηγητής. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα στην καλλιτεχνική και δημιουργική φύση του Φώτη. Είναι έτσι και η τέχνη του: υπερίπταται σε μεγάλα ύψη και βαθιές χαράδρες σκέψης, πετάει ψηλά σαν άπιαστο και αδέσμευτο πουλί που κατοικεί σε χώρους και τόπους, αγεωγράφητους ακόμη, και τραγουδά εξαίσια, συνομιλώντας πάντα με τους δικούς του μακρινούς και κοντινούς, παρόντες και απόντες διακειμενικούς του φίλους, θριαμβικά ή θλιμμένα, ρεαλιστικά ή συμβολικά, μοναχικά ή δημόσια, πάντα από ένα δεύτερο και τρίτο βάθος ψυχής με τη βαθιά, πρωτότυπη, ασυμβίβαστη και απρόσμενη πολλές φορές φωνή της έμπνευσής του.
… Συντίθεται από παλιά, μεταχειρισμένα, άχρηστα κρεβάτια, φαινομενικά ατάκτως ερριμμένα. Τα υλικά – συνειδητή επιλογή των εργαλείων της Arte Povera – και η τοποθέτησή τους προσδιορίζει και παραπέμπει στην οπτική και εικαστική σύνθεση του δημιουργού ως απάντηση και ερμηνεία στη θεματική του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ομηρική μνηστηροφονία. Οι κλίνες ομιλούν, μόνο οι κλίνες ομιλούν, ο ήρωας εκτός, ο ήρωας απουσιάζει. Οι κλίνες δηλώνουν, συνδηλώνουν και υποδηλώνουν τα συμβάντα. Παίρνουν φωνή, στοιχειοθετούν με τη διαπλοκή και τη συνομιλία τους στον εικαστικό χώρο, συστήνουν εντέλει τον θεατρικό χώρο και χρόνο. Οι κλίνες ως εικονοποιία της μνηστηροφονίας, ως κυρίαρχα σημαίνοντα αποτελούν «τις συμβολογίες μιας παράνομα εγκαθιδρυμένης αυταρχίας, που ανατρέπεται όπως κάθε εξουσία και αρχή, όταν σφετερίζεται για λογαριασμό της τη νομοτέλεια».
… Όποιος θελήσει να νιώσει και να αισθανθεί, να ψηλαφήσει τα χρώματα, τα σχήματα, τους όγκους, τις λέξεις, τις φράσεις, τα κείμενα του Φώτη, όχι απαραίτητα να τα κατανοήσει -οι ερμηνείες της κατανόησης μπορεί να είναι πολλές και θεμιτές, συμφωνούσες ή αντιμαχόμενες- όμως όποιος θελήσει να νιώσει και να αισθανθεί το έργο του Φώτη Μισόπουλου απαραίτητη και επαρκής προϋπόθεση είναι να ανατρέξει μέσα του και να βρει εκείνη την ξεχασμένη παιδική ματιά και αυτή η ματιά από μόνη της θα τον οδηγήσει να αισθανθεί, να νιώσει να τον εγγίζει ένα έργο που προσπαθεί να μιλήσει απενοχοποιημένα με τους όρους της αυθεντικότητας, της αθωότητας και της αλήθειας. Ο Πικάσο έλεγε πως ξόδεψε μια ολόκληρη ζωή για να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί. Ε, ας ξοδέψουμε κι εμείς χρόνο, ας επιδοθούμε στην προσπάθεια που χρειάζεται για να ανασύρουμε από βαθιά μέσα μας εκείνη την ξεχασμένη, αθώα, ευφάνταστη, εύστοχη παιδική ματιά. Αυτή η παιδική ματιά είναι εξάλλου που θα επιτρέψει τόσο στον καλλιτέχνη όσο και στους θιασώτες της τέχνης του να οδηγηθούν στους τόπους της φαντασίας και του ονείρου, στους τόπους των έργων της δημιουργίας».
