Στη νέα του δουλειά ο Μιχάλης Μαδένης επιστρέφει σε γνώριμους τόπους.
Στα μέρη που ο καλλιτέχνης επισκέπτεται ξανά και ξανά η συγκίνηση της στιγμής έγινε βίωμα, μνήμη και στη συνέχεια έργο τέχνης.
Τίποτα δεν είναι περιττό στη ζωγραφική του, τίποτα δεν λείπει από αυτή. Οι διακυμάνσεις των χρωμάτων, η στρατηγική τοποθέτηση των λεπτομερειών στον καμβά δείχνουν ότι ο Μιχάλης Μαδένης δεν επικεντρώνεται στο θέμα αλλά το χρησιμοποιεί ως αφορμή για να κάνει τον θεατή μέρος του έργου.
«Η επιστροφή του στο τοπίο είναι το γεγονός της παρούσας έκθεσης. Μερικές επισημάνσεις για τον θεατή αυτών των έργων ίσως να μην είναι περιττές. Η σειρά χωρίζεται σε δύο ενότητες. (….) Και στις δύο ενότητες του Μαδένη δεν υπάρχει καμία αφήγηση, η δημιουργία τους μοιάζει (αλλά δεν είναι) απολύτως φυσική (Αχ, όλα έπρεπε να’ρθούνε καθώς ήρθαν! θα έλεγε ο μεγάλος αυτοκτόνος) και η προσέγγισή τους καλύτερα είναι να γίνεται μέσω της ποίησης, αφού αποπνέουν την ιδιαίτερη Ποιητική (και τη μελαγχολία) του συνολικού ζωγραφικού έργου του Μαδένη», σημειώνει ο Ν. Π. Παΐσιος στον κατάλογο της έκθεσης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Ο παθιασμένος και ακαταπόνητος ζωγράφος, με την πρόσφατη δουλειά του έρχεται αντιμέτωπος, για άλλη μια φορά, με το δυνατό και, πολλές φορές, ανελέητο φως του ήλιου, για να αναμετρηθεί με την αλήθεια μιας άλλης τοπιογραφίας, που ορίζει την επιθυμία του για βαθύτερη προσέγγιση της φύσης και της ουσίας της ζωής. Στα τοπία του, αν και απουσιάζουν οι ανθρώπινες μορφές, αποπνέεται μια ζεστή πανανθρώπινη αίσθηση. Ο Μαδένης εξάλλου, πάντα ζωγραφίζει με σεβασμό και γνώση, κινούμενος άλλοτε στη στεριά και άλλοτε στη θάλασσα, νιώθοντας την αλμύρα και τον άνεμο», αναφέρει στο κείμενο του στον κατάλογο ο Τάκης Μαυρωτάς.
«Ο Μαδένης εξακολουθεί να εργάζεται βιωματικά, να μορφοποιεί τις εμπειρίες του, να δίνει «εικαστικό βήμα» σε όσα του τραβούν την προσοχή, είτε πρόκειται για έναν βράχο, για μία ανεμώνη, για ένα κυμάτισμα. Καλεί τον θεατή να σταθεί δίπλα του. Να προσέξει. Να νιώσει. Να θυμηθεί. Τον κάνει συμμέτοχο στο βίωμά του, στη στιγμή που έζησε και ο ίδιος έξω στη φύση. Για τον ζωγράφο άλλωστε, κανένα θέμα δεν είναι λιγότερο σημαντικό από αυτό που μιλά στην ψυχή του και στη φαντασία του. Και ο Μαδένης πετυχαίνει να αποτυπώσει μικρά, καθημερινά, ταπεινά θέματα που όλοι έχουμε δει και προσπεράσει. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως η παρούσα έκθεση μάς καλεί να σταθούμε, να αφουγκραστούμε τη φύση, να προσέξουμε το τοπίο που μας περιβάλλει, να μυρίσουμε το άρωμα του θυμαριού. Όπως ακριβώς και ο Μαδένης», αναφέρει η ιστορικός τέχνης Κωνσταντίνα Ντακόλια.
