Η ξεχωριστή ερμηνεύτρια Μαρία Παπαλεοντίου επιστρέφει στη δισκογραφία με το πρώτο της EP, με τίτλο «Coucou!», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Panik Oxygen.
Πρόκειται για μια γεμάτη συναισθήματα συλλογή τριών τραγουδιών, που ακροβατούν ανάμεσα στη ρομαντική διάθεση, την τρυφερότητα και μια παραμυθένια αύρα. Στο tracklist βρίσκουμε την «Τυχερή Χάντρα» (σε μουσική Μιχάλη Σάββα και στίχους Χάρη Γεωργικόπουλου), το «Μια Νύχτα Στο Παρίσι» (σε μουσική Βάιου Τσιάρα και στίχους Χάρη Γεωργικόπουλου ) και τις «Δραματικές Διαστάσεις» (σε μουσική Παύλου Καλτουρουμίδη και στίχους Δημήτρη Αναγνωστόπουλου), όλα με διαφορετικές δημιουργικές υπογραφές, αλλά με κοινή αισθητική ταυτότητα. Την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις υπογράφει ο Παύλος Καλτουρουμίδης.
***
-Ο τίτλος του νέου σας EP είναι «Coucou!». Με τι σκεπτικό τον επιλέξατε;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ανέκαθεν είχα μια αγάπη για τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα και η συγκεκριμένη λέξη έχει το νόημα του «Γεια» στην καθομιλουμένη. Με το EP αυτό λοιπόν επιχειρούμε μια πρώτη μικρή αυτοσύσταση και σας λέμε ένα «Γεια σας! Είμαστε κι εμείς εδώ και σας φέρνουμε όμορφα τραγούδια!»
-Αποπνέει έναν έντονο ρομαντισμό όλη σας η δουλειά. Στους ζοφερούς καιρούς που βιώνουμε πόσο χρειαζόμαστε τελικά «Μια Νύχτα στο Παρίσι»;
Ο κάθε άνθρωπος σφυρηλατείται από τα βιώματα και τις εμπειρίες του. Και νιώθω πως μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες μας, οι καλλιτέχνες, διαμορφώνουμε μια ψυχοδομή που αποτυπώνεται σε ό,τι δημιουργούμε και μας προσδίδει το ξεχωριστό, μοναδικό μας στίγμα. Προσωπικά πιστεύω βαθιά στο ρομαντισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδυνατώ να κατανοήσω άλλους τρόπους λειτουργίας του κόσμου. Επομένως, κι αφού ρωτάτε τη δική μου άποψη, θα απαντήσω πως ναι! Ίσως όλοι να χρειαζόμαστε «Μια νύχτα στο Παρίσι». Για να θυμηθούμε αυτό το πρωτόλειο, ερωτικό αίσθημα, που μας κατακλύζει ορμητικά και κάμπτει κάθε δισταγμό κι επιφύλαξη. Να θυμηθούμε την τελευταία φορά που αφεθήκαμε στον έρωτα με καθαρή καρδιά κι αγνές προθέσεις.
-Πώς θα περιγράφατε τον ήχο του EP;
Το «Coucou!» είναι μια μικρή συλλογή τριών τραγουδιών που χαρακτηρίζονται από το ρετρό, «τζαζέ» μουσικό τους ύφος. Αντιπροσωπεύει ένα κόμματι του εαυτού μου καθώς ως τραγουδίστρια είμαι γαλουχημένη κυρίως με μελωδίες της ανατολής. Δεν παύει όμως να είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικό μιας πλευράς του εαυτού μου και να εμπεριέχει την αλήθεια μου.
-Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς όταν ερμηνεύετε ένα νέο τραγούδι;
Η αγωνία μου είναι να καταφέρω να εξυπηρετήσω την ουσία του στίχου και να καταφέρω να περάσω -χρησιμοποιώντας όλη τη φαρέτρα των ερμηνευτικών μου δυνατοτήτων- το μήνυμα στον ακροατή. Να μην προδώσω την «αίσθηση» του τραγουδιού, ούτως ώστε να υπηρετήσω το σκοπό του, που άλλοτε μπορεί να είναι η συγκίνηση και άλλοτε η ψυχική ανάταση.
-Υπάρχει κάποιο «κριτήριο» που εξετάζετε για να δείτε αν ένα κομμάτι σάς ταιριάζει;
Το βασικό μου κριτήριο είναι ο στίχος. Δεν με απασχολούν τα διαφορετικά μουσικά ύφη. Νιώθω ότι σχεδόν στα περισσότερα μπορώ να προσαρμοστώ. Δε μπορώ όμως να περνάω μηνύματα που δεν πιστεύω και δε μπορώ να τραγουδώ λόγια που δεν έχουν ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Το δεύτερο κριτήριο είναι η αρμονία του στίχου με τη μουσική κι αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνομαι με το ένστικτο. Αν κάτι είναι σίγουρο, είναι ότι πλέον είμαι κατηγορηματική για το τι μπορώ ή όχι να υποστηρίξω.
-Μέσα από σας σπουδές σας στο μεταπτυχιακό «Πολιτική, Γλώσσα και Διαπολιτισμική Επικοινωνία», προέκυψαν ιδέες που συνδέονται με τον τρόπο που προσεγγίζετε τη μουσική;
Προέκυψαν ιδέες που συνδέονται με τον τρόπο που προσεγγίζω τον κόσμο όλο! Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για το συγκεκριμένο τμήμα γιατί μου άλλαξε πραγματικά τη θέαση του κόσμου. Λειτούργησε με ένα μεταμορφωτικό τρόπο μέσα μου, μου εξήγησε φαινόμενα και με οδήγησε σε μονοπάτια που μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί να βαδίσω. Αυτό που λέω πάντα, είναι ότι οτιδήποτε κάνουμε ή ζήσουμε οι καλλιτέχνες, πέφτει στο τέλος στο πηγάδι της τέχνης μας. Κάθε εμπειρία, κάθε γνώση, κάθε βίωμα πλουτίζει τον εσωτερικό μας κόσμο και βαθαίνει την ερμηνεία μας.
-Τι θα θέλατε να αλλάξει σήμερα στο ραδιόφωνο της χώρας;
Θα ήθελα το ραδιόφωνο να συνεχίσει να στηρίζει ακόμη περισσότερο την ποικιλία και τη φρεσκάδα στη μουσική. Καταλαβαίνω ότι ζούμε σε μια εποχή που η αγορά έχει τους δικούς της κανόνες, όμως πιστεύω ότι υπάρχει πάντα χώρος για νέες φωνές και καινούριες ιδέες. Το τραγούδι είναι πολιτιστικό προϊόν και ο πολιτισμός ενός τόπου δεν είναι κάτι αμελητέο. Διαμορφώνει πραγματικότητες και θα πρέπει κάποτε να αναρωτηθούμε ποια είναι η πραγματικότητά μας και να οραματιστούμε ποια θα θέλαμε να είναι. Θα ήταν υπέροχο να δούμε ακόμη περισσότερη στήριξη σε νέους δημιουργούς, πρωτοβουλίες που προβάλλουν φρέσκιες μουσικές προτάσεις και μια μεγαλύτερη ισορροπία ανάμεσα σε όσα γνωρίζουμε ήδη και σε αυτά που αξίζει να ανακαλύψουμε.
-Αν το «Coucou!» ήταν ταινία, πώς θα τη φανταζόσασταν;
Ένα ερωτευμένο ζευγάρι… Χέρια πλεγμένα και βλέμματα σπινθηροβόλα…στις γέφυρες και τις αποβάθρες του Σηκουάνα…μια νύχτα φθινοπώρου…στο Παρίσι…
