Όταν ήμουν πιτσιρικάς, πήγαινα να δω το τσίρκο. Μεγάλωσα στην Αθήνα, και εκείνη την εποχή (αρχές δεκαετίας ’80), στο Φάληρο ερχόταν το τσίρκο Medrano και άλλα αντίστοιχα θεάματα με ζώα, ακροβάτες κλπ. Η προοπτική του να πάω να δω το τσίρκο πάντα με ενθουσίαζε και με γέμιζε με μια αίσθηση ανυπομονησίας. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά δυό πράγματα που τα περίμενα πώς και πώς μπαίνοντας στην τέντα: το ένα ήταν να πάρω γρανίτα φράουλα και το άλλο να έρθει η ώρα που θα βγαίναν οι παλιάτσοι στην πίστα. Η παράδοξη ανοησία αυτών των κλόουν, των γελωτοποιών με τα περίεργα ρούχα, τα τεράστια παπούτσια και τις περούκες με έκανε να γελάω τόσο πολύ, ώσπου με κυρίευε μια αίσθηση απόλυτης ευτυχίας, τόσο καταλυτικής που τελικά αυτό που έμενε ήταν ένα αίσθημα αγάπης γι αυτούς τους ανεξήγητα ανόητους και τόσο περίεργους τύπους.
Τότε ούτε καν μπορούσα να φανταστώ πως μια μέρα θα ήμουν αυτός ο παλιάτσος, που κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα και τους μεγάλους να ξαναγυρίζουν για λίγο ίσως στην παιδική ηλικία. “Το Όνειρο της Μόλυ”, είναι μια ιστορία εμπνευσμένη από αυτήν ακριβώς την ακαταμάχητη γοητεία που ασκεί ο κόσμος του τσίρκο στα παιδιά.
Τις τελευταίες δεκαετίες το τσίρκο έχει αλλάξει. Η παρουσίαση ζώων, δεν είναι πια κομμάτι του, και έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο ρεύμα (νέων κυρίως) ανθρώπων που ασχολούνται με το τσίρκο. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες πια (και όχι μόνο βέβαια) λειτουργούν αρκετές σχολές τσίρκο (πολλές απ’ αυτές πανεπιστημιακού επιπέδου). Επίσης, καθώς είναι μια τέχνη που συνδυάζει με μεγάλη ευκολία και άλλες παραστατικές τέχνες – όπως ο χορός, η μουσική, το θέατρο-, κατάφερε τα τελευταία χρόνια να εδραιωθεί στον καλλιτεχνικό κόσμο και να κερδίσει το κοινό, ακόμη ίσως και αυτούς που υπήρξαν αρνητικά προκατειλημμένοι λόγω του αμαρτωλού του παρελθόντος (βλ. εκμετάλλευση ζώων, freak shows κλπ).
Το Cirko Cachivache είναι μια από τις λιγοστές ομάδες τσίρκο που λειτουργούν στην χώρα μας. Ξεκίνησε πριν από περίπου έξι χρόνια δίνοντας παραστάσεις σε δρόμους και πλατείες καθώς και στον πολιτιστικό σύλλογο “Δυναμό” στον Κεραμεικό. Αποτελείται από ακροβάτες, μουσικούς, ζογκλέρ, παλιάτσους και ηθοποιούς, και στοχεύει στην παρουσίαση θεαμάτων που συνδυάζουν όλες αυτές τις τέχνες σ’ ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα. Έτσι τα μέλη του συνεχώς διδάσκονται και διδάσκουν ο ένας τον άλλον, με στόχο η μία τέχνη να συμπληρώνει την άλλη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ομάδα έχει δώσει παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, σε δρόμους, πάρκα, ανοικτά και κλειστά θέατρα, φεστιβάλ, πλατείες κλπ.”Το Όνειρο της Μόλυ” είναι το καινούργιο της έργο, σε σεναριο δικό μου, σκηνοθεσία δική μου και της Esther Andre Gonzalez και σε παραγωγή της “Σοφής Κουκουβάγιας”.
Info:
Ο Μανώλης Καρυωτάκης γεννήθηκε κλαίγοντας στην Αθήνα το 1975. Αφού αφιέρωσε αρκετό χρόνο απο τους πρώτους μήνες της ζωής του στο κλάμα, ανακάλυψε επιτέλους και το γέλιο. Από τότε άρχισε να καλλιεργεί την αίσθηση του χιούμορ, μέχρι που αποφάσισε να γίνει αστείος στα σοβαρά. Ξεκίνησε λοπόν να εκπαιδεύεται και στην συνέχεια να εργάζεται ως παλιάτσος.
Μεταξύ άλλων έχει εμφανιστεί με το cirko cachivache, το seaclown sailing circus, την ομάδα commedia del’ Arte al’ improvisata, τον θίασο τσιριτσάντσουλες, τους αδελφούς Κουκουμπάγιαν,αλλά και ως σόλο παλιάτσος σε δρόμους, πλατειές, πάρκα, θέατρα, μπαρ, ιστιοπλοϊκά κλπ στην Ελλάδα και σε άλλα μερη του πλανήτη. Εκπαιδεύει μικρούς και μεγάλους στο τσίρκο, το θέατρο, το kung-fu και το tai chi, ενώ παραδίδει και σεμινάρια “υπεύθυνης βλακείας”.
Ελπίζει μια μέρα να πεθάνει γελώντας…
◊ Το Τσίρκο Cachivache παρουσιάζει στο Θέατρο Παλλάς «Το όνειρο της Μόλυ». Περισσότερες πληροφορίες εδώ
