Η έκθεση αποτελεί μια ομαδική παρουσίαση με θέμα το τραγούδι, Love me Tender, εμπνευσμένο από τον μουσικοσυνθέτη Έλβις Πρίσλεϊ.
Μια ομαδική έκθεση για την επιθυμία, την ταυτότητα και την αποδοχή, βασισμένη πάνω σε ένα μεγαλειώδες τραγούδι για τον έρωτα και την τρυφερότητα.
1977, σαράντα πέντε καλοκαίρια πριν: Elvis has left the building, παγκόσμιος θρήνος, ο βασιλιάς του ροκενρόλ είναι νεκρός. Η είδηση, αστραπιαία, κάνει τον γύρο ενός κόσμου χωρίς ίντερνετ, ενός κόσμου που επικοινωνούσε μόνο με τα ραδιόφωνα, που για μέρες έπαιζαν τη μουσική του, τις τηλεοράσεις, που μετέδιδαν αποσπάσματα από τις ταινίες του, και τις εφημερίδες που αποτιμούσαν την απώλειά του. Κατά γενική παραδοχή κριτικών και ακροατών, η μουσική που έπαιξε ο Πρίσλεϊ, ένα αγροτόπαιδο που από το Μέμφις κατάκτησε όλη τη γη, ένωσε από την αρχή, σαν γέφυρα, τα μαύρα γκόσπελ και τα μπλουζ με τη λευκή κάντρι. Οι εξίσου μαύρες στην καταγωγή μουσικές τζαζ και σουίνγκ συγκεράστηκαν με το κάτασπρο ροκαμπίλι, τα αναλόγια συζεύχθηκαν σε έναν ήχο διαφυλετικό, ενωτικό, ουμανιστικό και ανήσυχο. Ο ήχος και η περσόνα του Έλβις ξέφυγαν από τις παγίδες των ταυτοτήτων και η φωνή του έγινε διαφυλετικό, διαθρησκευτικό και ερωτικά οικουμενικό σύμβολο. Πέρα από τη νεανική επανάσταση στα ήθη, την απελευθέρωση της σεξουαλικότητας και μια ρεμπέλιον συμπεριφορά, που κωδικοποιημένη σε αυθάδη γλώσσα, εξαντρίκ ντύσιμο, κούρεμα και συνολική εμφάνιση προκάλεσαν σεισμό, η μουσική του Έλβις κατά κάποιο τρόπο ένωσε τη διχασμένη Αμερική, λειτουργώντας και ως προάγγελος των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα και τον φεμινισμό, την πάλη και τις ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, που χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του ’60, άλλαξαν το βαθιά συντηρητικό και σκοτεινό πρόσωπο της χώρας και του κόσμου.
Love me tender: Σαράντα πέντε καλοκαίρια μετά από εκείνο το καλοκαίρι του 1977, ο Έλβις επιστρέφει. Φυσικά και όχι σαν ένα συνωμοσιολογικό σενάριο από τα πολλά που τον θέλουν να μην πέθανε και να ζει κάπου στον Σείριο ή τη Χαβάη, αλλά μέσω μιας έκθεσης φόρο τιμής στην ιδέα και τον ριζοσπαστισμό του: Love me tender/ Love me gender: Η γκαλερί Alma, σε συνεργασία με τη θεσσαλονικιώτικη Lola Nikolaou Art Gallery, κάλεσε 26 καλλιτέχνες να στοχαστούν και να πράξουν πάνω στη ριζοσπαστική περσόνα του Έλβις και ειδικά πάνω στο μήνυμα του Love me Tender, τραγουδιού που αξίζει να μάθετε την ιστορία του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το Love me Tender γράφτηκε το 1861, καταμεσής του διχαστικού αμερικανικού εμφυλίου. Όμως, τραγουδιόταν και από τα δύο σκληρά αντιμαχόμενα στρατόπεδα, και των Βορείων και των Νοτίων. Η αυθεντική σύνθεση λεγόταν Aura Lea και η μελωδία της κατάφερε να υπερβεί το χάσμα ανάμεσα στους οπαδούς της δουλείας και τους πολέμιούς της, να τραγουδιέται γύρω από τις φωτιές που άναβαν οι ένθεν κακείθεν εμπόλεμες ταυτότητες, Βορείων και Νοτίων. Ο Έλβις, το 1956, όταν διασκεύασε το Aura Lea, το έκανε για άλλη μια φορά εντελώς συνειδητά και εσκεμμένα: γράφοντας νέους στίχους, ολόδικούς του, επιθυμούσε για άλλη μια φορά στην καριέρα του να καταργήσει τα σύνορα. Η τρυφεράδα είναι το μήνυμα και η αγάπη είναι και το σημαίνον και το σημαινόμενο. Ειδικά εδώ, στο Love me Tender, η οικειοποίηση που κάνει ο Έλβις επανεκτελώντας το Aura Lea, η γλυκύτητα της ερμηνείας και οι νέοι στίχοι μετατρέπουν ένα πρώην εμφυλιοπολεμικό θέμα σε ένα τραγούδι που μιλά για την επιθυμία της αγάπης και της τρυφεράδας.
Ο επιμελητής της έκθεσης, Στέφανος Τσιτσόπουλος, γράφει στον κατάλογο της έκθεσης: «Αρκεί να αντικαταστήσεις το t με το g, και το Love me tender γίνεται Love me gender. Μισό αιώνα μετά την αρχική εκτέλεσή του, το τραγούδι επικαιροποιείται. Love me Tender: επιθυμία, τρυφερότητα, αποδοχή, σεβασμός και ίσα δικαιώματα. Ο αγώνας όλων των φύλων, γκέι, λεσβίες, μπαϊσέξουαλ, τρανς, νον μπάιναρι, κουίρ, πανσέξουαλ, ασέξουαλ, ίντερσεξ και σις τζέντερ, απαιτεί και διεκδικεί να σπάσουν τα ταμπού που επέβαλε κυριαρχικά αιώνες ένα διεστραμμένα βάρβαρο ετεροκανονικό κατεστημένο. Αυτή είναι η ιδέα της έκθεσης Love me Tender: ορατότητα, σεβασμός, αγάπη και δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού χωρίς χλεύη ή εξαναγκασμό της επιθυμίας να πορεύεται σε σκοτεινές, υπόγειες και καταπιεσμένες διαδρομές. Αυτή την ιδέα, με πυξίδα το συγκεκριμένο τραγούδι, κλήθηκαν να ερμηνεύσουν και να δημιουργήσουν οι καλλιτέχνες». Περισσότερες εικόνες, περισσότερη αγάπη, περισσότερη τρυφεράδα και περισσότερη ελευθερία στην γκαλερί Alma, που στην τελευταία της έκθεση για την εικαστική σεζόν παρουσιάζει ένα μοναδικό τραγούδι σε υπέροχες αποτυπώσεις, μεταφράσεις και «διασκευές».
Συμμετέχουν:
Διαμαντής Αϊδίνης
Ανδρέας Βούσουρας
Μελίνα Γεωργούδα
Θάλεια Γκατζούλη
Κωστής Δαμουλάκης
Θανάσης Δάπης
Σταμάτης Θεοχάρης
Γιάννης Καλύβης
Χρήστος Κάλφας
Capten
Νίκος Κασκούρας
Μιχάλης Κιούσης
Πέγκυ Κλιάφα
Δημήτρης Κόκορης
Μαρίνα Κροντηρά
Νίκος Κρυωνίδης
Δήμητρα Λαζαρίδου
Σταμάτης Λάσκος
Κυριακή Μαυρογεώργη
Κατερίνα Μερτζάνη
Φώτιος Μπάλας
Μανώλης Μπιτσάκης
Κωνσταντίνος Πάτσιος
Ράνια Ράγκου
Νίκος Σταματιάδης
Βάνα Φερτάκη
Kαλλιτεχνική Διεύθυνση: Μαρία Αλμπάνη
Συνδιοργάνωση: Λόλα Νικολάου
Επιμέλεια: Στέφανος Τσιτσόπουλος
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Μαρίνα Κροντηρά, The King, Αθήνα 2022 (λεπτομέρεια)
