Like wildflowers in the cracks: Ένα διήμερο πρόγραμμα προβολών στο Ίδρυμα Θεοχαράκη

Η παρουσίαση Like wildflowers in the cracks συγκεντρώνει οκτώ κινηματογραφικά έργα εννέα διεθνών καλλιτεχνών σε ένα διήμερο πρόγραμμα προβολών, με το Α’ μέρος να παρουσιάζεται την Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου, και το Β΄ μέρος την Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου, εστιάζοντας στην έννοια της ελπίδας, ως απόρροια συλλογικής επιθυμίας, και προσπάθειας για αλλαγή. Η ελπίδα, όπως μας θυμίζει η bell hooks, αποτελεί αναγκαίο συστατικό κάθε πολιτικού αγώνα για ριζική αλλαγή, ιδιαίτερα σε συνθήκες απογοήτευσης και κοινωνικής αποξένωσης. Το πρόγραμμα προβολών διερευνά το πώς η μνήμη, η επιμονή και η αγάπη – ενάντια σε δομές που προωθούν την εξουθένωση και την απάθεια – λειτουργούν ως πολιτικές πράξεις, βαθιά ανθρώπινες και ως εργαλεία αντίστασης και επαναπροσδιορισμού της πραγματικότητας. Όπως τα αγριολούλουδα, που φυτρώνουν μέσα από τις ρωγμές, έτσι και η ελπίδα αναδύεται εκεί όπου κάτι σπάει, ραγίζει ή αμφισβητείται, δημιουργώντας νέες, πιθανές εκδοχές της πραγματικότητας.

Επιμέλεια: Δέσποινα Τζάνου

ΜΕΡΟΣ Α

Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2025
Like wildflowers in the cracks: What we carry
Συνολική διάρκεια προβολής: 1 ώρα και 16 λεπτά

Την πρώτη ημέρα διερευνάται η σχέση παρελθόντος και παρόντος, μνήμης και ταυτότητας. Η σχέση αυτή δεν είναι στατική, αλλά πεδίο ζωντανό που ανακαλείται, επανανοηματοδοτείται και επαναδιαμορφώνεται μέσα από την επανεξέταση ντοκουμέντων, προφορικών αφηγήσεων και βιωμένων εμπειριών – πρακτικές που επιμένουν να επιστρέφουν και να μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, συχνά στο περιθώριο των επίσημων ιστορικών αφηγήσεων. Παράλληλα, η μουσική και η ποίηση λειτουργούν ως μέσο αντίστασης, συνέχειας και πολιτισμικής επιβίωσης απέναντι σε εγκληματικές ιστορίες αποικιοκρατίας, εκτοπισμού και απώλειας. Μέσα από προσωπικές και συλλογικές αφηγήσεις χαράσσονται ρωγμές που αμφισβητούν τις τρέχουσες αφηγήσεις και διαμορφώνουν τον κόσμο, όπως τον γνωρίζουμε και τον αντιλαμβανόμαστε.

• Agape Harmani: Ρίζες/Roots/Hundee, 2024, διάρκεια 19′
• Shuruq Harb: The White Elephant, 2018, διάρκεια 12′
• Jala Wahid: Cry Me a Waterfall, 2021, διάρκεια 14′
• Diogo da Cruz & Fallon Mayanja: Deep Sea Rising, 2022, διάρκεια 31′

Περιγραφή έργων και βιογραφικά καλλιτεχνών:

• Αγάπη Χαρμάνη: Ρίζες/Roots/Hundee, 2024

Αρχειακό και προφορικό υλικό παρουσιάζουν ιστορίες εκτοπισμού και μετανάστευσης, αναδεικνύοντας ζητήματα ταυτότητας και συλλογικής μνήμης. Η ταινία ακολουθεί δύο οικογένειες, που για δεκαετίες έζησαν στην Αιθιοπία, σε κοινότητα με στοιχεία από την αγγλική, την ιταλική και την ελληνική κουλτούρα, όπως και από τον πολιτισμό των αυτόχθονων. Τελικά, οι οικογένειες αναγκάστηκαν να φύγουν και να εγκατασταθούν σε διάφορες χώρες, μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα. Το έργο διερευνά τις συνθήκες που τις οδήγησαν να μεταναστεύσουν και να ριζώσουν, κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα. Η έρευνα για το Ρίζες/Roots/Hundee υποστηρίχθηκε από το Onassis AiR.

Η έρευνα της Χαρμάνη εστιάζει σε ζητήματα αποικιακών εκφράσεων, ηθικής και βιωσιμότητας. Μέσα από την πρακτική της επαναπροσδιορίζει τα απόβλητα ως εναλλακτική απάντηση στον καταναλωτισμό, ενώ οι περφόρμανς και οι ταινίες της υπονομεύουν τις κοινωνικές νόρμες διερευνώντας την έννοια της ταυτότητας και αποτυπώνοντας θραύσματα πραγματικότητας και φαντασίας.

Είναι πτυχιούχος Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης και κάτοχος μεταπτυχιακού στα Μουσεία και στις Γκαλερί. Έχει εργαστεί σε γκαλερί και ιδρύματα στην Αθήνα και στο Λονδίνο, όπως το State of Concept, Yamamoto Keiko Rochaix, Hellenic Centre καθώς και σε projects όπως το Phenomenon Anafi, Performative Encounters στο ύλη[HYLE]matter και το NEON Curatorial Exchange & Award στη Whitechapel Gallery. Το 2023/24 συμμετείχε στο πρόγραμμα Tailor-made Residencies του Onassis AiR. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε χώρους όπως το Onassis AiR (Αθήνα), Soft Power (Βερολίνο), Queer Arts Festival (Θεσσαλονίκη), Tate Exchange (Λονδίνο), M100 Galleri (Odense) και iMT Gallery (Λονδίνο).

• Shuruq Harb: The White Elephant, 2018

Η Shuruq Harb συνθέτει το πορτρέτο μιας Παλαιστίνιας εφήβου τη δεκαετία του 1990, μέσα από το πρίσμα της ισραηλινής ποπ κουλτούρας, χρησιμοποιώντας εικόνες που κοινοποιήθηκαν στο Διαδίκτυο από Ισραηλινούς κατά τη διάρκεια του Πολέμου στον Κόλπο, της Πρώτης Ιντιφάντα και της trance μουσικής σκηνής. Συμμετέχει η Sophia Harb, με αφήγηση και σενάριο της Shuruq Harb. Το μοντάζ επιμελήθηκαν η ίδια και ο Ameen Nayfeh, ενώ την κάμερα υπογράφουν η Mirna Bamieh και ο Marwan Assad, με χρήση αρχειακού υλικού από το διαδίκτυο. Το πειραματικό αυτό ντοκιμαντέρ αποτελεί ανεξάρτητη παλαιστινιακή παραγωγή και έλαβε βραβείο χρηματοδότησης από το A.M. Qattan Foundation. Το έργο βραβεύτηκε επίσης στο φεστιβάλ Cinéma du Réel το 2018 και υπήρξε υποψήφια στα βραβεία του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Αμβούργου το 2019.

Η Shuruq Harb είναι εικαστική καλλιτέχνιδα, κινηματογραφίστρια και παιδαγωγός με έδρα τη Ραμάλα. Η δουλειά της εξετάζει τον τρόπο που κυκλοφορούν οι εικόνες στο διαδίκτυο και πώς αυτές διαμορφώνουν αντιλήψεις και επηρεάζουν την ταυτότητα, συχνά προτείνοντας νέους ή ανατρεπτικούς τρόπους χρήσης και διάδοσής τους.

Με αφορμή την Μπιενάλε του Μπουσάν (2024), παρουσίασε την πρώτη εκδοχή του «Off You Shore Paper Trail», ενός συνεργατικού κινηματογραφικού έργου με τη Federica Bueti, που διερευνά τις σύγχρονες θαλάσσιες ιστορίες, την πειρατεία και τη μετακίνηση στη Μεσόγειο. Στο επίκεντρο της επερχόμενης έκθεσής της, «Interrupted Futures» (2026) στο KH Όσλο, βρίσκεται το έργο «Al-Mashrou», μια ταινία που αναπτύχθηκε σε συνεργασία με τον ιστορικό αρχιτεκτονικής Nadi Abusaada και επανεξετάζει τις αμφιλεγόμενες κληρονομιές της Αραβικής Εταιρείας Ανάπτυξης (Arab Development Society – ADS) στην κοιλάδα του Ιορδάνη.

• Jala Wahid: Cry Me a Waterfall, 2021

Η ταινία παίρνει τη μορφή ενός διγλωσσού μουσικού video clip, συνδυάζοντας ένα κουρδικό και ένα αγγλικό τραγούδι αγάπης, τα οποία εστιάζουν στη σχέση μεταξύ διασποράς και πατρίδας. Εδώ, η μουσική αναδεικνύει τις συγκρούσεις γύρω από την έννοια της εθνικής ταυτότητας, την επιθυμία για επανασύνδεση με την πατρίδα και τις ρίζες, ενώ τα οπτικά στοιχεία της ταινίας αναφέρονται στη συλλογική μνήμη και στις πολιτισμικές παραδόσεις του Κουρδιστάν.

Η Jala Wahid είναι Κουρδο-Βρετανή καλλιτέχνιδα και εργάζεται στα πεδία της γλυπτικής, του φιλμ, ήχου και τις εγκαταστάσεις. Σπούδασε στο Goldsmiths College (Λονδίνο) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Royal Academy of Arts (Λονδίνο). Από το 2012 έως το 2019 ήταν συν-επιμελήτρια του περιοδικού SALT. Το έργο της διερευνά την πολιτική και συναισθηματική δυναμική του υλικού, μέσα από αρχειακή έρευνα της κουρδικής ιστορίας, αποικιοκρατίας και διασποράς, φέρνοντας σε διάλογο πολιτική και ποιητική έκφραση. Εμπνέεται από τη μουσική, τη λογοτεχνία, το χορό και το θέατρο του Κουρδιστάν.

Έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις και συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στα GAK (Βρέμη), Kunstverein Freiburg (Φράιμπουργκ), John Hansard Gallery (Σαουθάμπτον), Tramway (Γλασκώβη), BALTIC Centre for Contemporary Art (Νιούκαστλ), Primary (Νότινγχαμ), Stanley & Audrey Burton Gallery (Λιντς), Stavanger Kunstmuseum (Σταβάνγκερ), CAPC Museum (Μπορντώ), SculptureCenter (Νέα Υόρκη) και Nottingham Contemporary (Νότινγχαμ).

• Diogo da Cruz & Fallon Mayanja: Deep Sea Rising, 2022

Μετά την εξαγορά του Ατλαντικού Ερευνητικού Κέντρου από μεταλλευτική εταιρεία, η βιολόγος Νάντια Έκελ επιστρέφει στις Αζόρες. Αποστολή της: να επιβεβαιώσει με κριτική αναφορά την ανθεκτικότητα της θαλάσσιας βιόσφαιρας, επιτρέποντας έτσι την διεξαγωγή της βαθιάς εξόρυξης. Κατά την ανάλυση δειγμάτων νερού όμως, ξεκινά διάλογο με άγνωστη μορφή ζωής. Παράλληλα, η Καρλότα και ο Άινταν ανακαλούν το ταξίδι που τους έφερε στο νησί αιώνες πριν. Καθώς μιλούν, αποκαλύπτεται ότι ο Άινταν υπερβαίνει τον ανθρώπινο χρόνο και επιστρέφει σε διαφορετικές μορφές μέσα στην ιστορία, ακόμη και μετά τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους.

Το Fallon Mayanja είναι καλλιτέχνις του ήχου και περφόρμερ. Η κύρια χειρονομία που καθορίζει την πρακτική και την έρευνά του είναι η κατασκευή περιβαλλόντων ακρόασης. Με μια ευρεία κατανόηση της ακρόασης που περιλαμβάνει το πορώδες της αφής και το άπιαστο της όρασης, το Fallon κινητοποιεί διαφορετικές σχέσεις, αλληλοσύνδεσης και αναστοχασμού, με το περιβάλλον μας και τις κοινωνικές ιδέες. Η ζώνη ακρόασης απομακρύνεται στιγμιαία από την κοινή λογική, χαράσσοντας έναν ηχητικό χώρο που, μέσα στο οικοσύστημά του, λειτουργεί ως μια δεσμευτική πράξη συσχέτισης και αλληλεπίδρασης. Επαναπροσδιορίζοντας τις ιεραρχίες του νοήματος και του συναισθήματος, το ηχητικό τοπίο διανοίγει και αναγγέλλει έναν συλλογικό χώρο στοργής, τριβής, επινόησης και αντίληψης.

Μέσα από την παραγωγή αντικειμένων, εγκαταστάσεων και έργων βίντεο, η πρακτική του Diogo da Cruz υλοποιεί εν μέρει φανταστικά σενάρια που αναφέρονται σε παρελθοντικές, παροντικές ή μελλοντικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Οι μύθοι και οι εικασίες του δημιουργούνται από επιστημονικές αναφορές, ιστορικά ντοκουμέντα και εμπειρίες συγκεκριμένων γεωγραφιών, με βασική πρόθεση να διεγείρουν τον κριτικό προβληματισμό σχετικά με τα συστήματα γνώσης που εκμεταλλεύονται και αποικιοποιούν τη λεγόμενη «φύση».

ΜΕΡΟΣ Β

Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου 2026
Like wildflowers in the cracks: Signals from the otherwise
Συνολική διάρκεια προβολής: 1 ώρα και 36 λεπτά

Την δεύτερη μέρα εστιάζουμε στην επανεξέταση και αναδιαμόρφωση της πραγματικότητας, μέσα από τη δημιουργία εναλλακτικών κόσμων, όπου οι τρέχουσες αφηγήσεις – πατριαρχικές, καπιταλιστικές, τεχνολογικές, νομικές – καθώς και η γραμμική αντίληψη του χρόνου, αμφισβητούνται και υπερβαίνονται. Σε αυτό το οριακό σημείο μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, αποδομούνται οι αφηγηματικοί και κοινωνικοί μηχανισμοί, οι εξουσίες και οι ιεραρχίες που διαμορφώνουν και αναπαράγουν τη σύγχρονη εμπειρία ζωής. Ταυτόχρονα, η ταυτότητα και η έννοια της ατομικότητας καταρρέουν, δημιουργώντας ένα αμάλγαμα πολλαπλών πραγματικοτήτων. Σε αυτό το πλαίσιο, γεννιούνται νέες μορφές αντίστασης και συλλογικότητας, όπου η ελπίδα γίνεται συνειδητή πράξη αγάπης και επιλογής, αναζητώντας και υλοποιώντας εναλλακτικούς τρόπους (συν)ύπαρξης και συμβίωσης.

• Phuong Thao Nguyen: Don’t move, 2024, διάρκεια 4′
• Jonathan Uliel Saldanha: After the Law, 2020, διάρκεια 26′
• Tai Shani: My Bodily Remains, Your Bodily Remains, 2023, διάρκεια 63′
• Eva Papamargariti: Strong, Feeble, Unfixed, 2022, διάρκεια 3′

Περιγραφή έργων και βιογραφικά καλλιτεχνών:

• Phuong Thao Nguyen: Don’t move, 2024

Δύο διαδοχικά πλάνα από ένα απομονωμένο ορεινό χωριό, όπου οι κάτοικοι μιλούν τη δική τους γλώσσα και ζουν έξω από τους ρυθμούς και αξίες του καπιταλισμού. Η ταινία στέκει ως σιωπηλός παρατηρητής αυτού του εύθραυστου τόπου, υπενθυμίζοντας ότι εναλλακτικοί τρόποι ύπαρξης μέσα στον κόσμο όχι μόνο είναι δυνατοί, αλλά ήδη υπάρχουν, έστω και αν συχνά παραμένουν αθέατοι.

Το έργο της Nguyen παρατηρεί και καταγράφει ιστορίες, εμπειρίες και αντικείμενα, που διαπερνούν πολιτισμικά και πολιτικά όρια, τοποθετώντας τα σε ιστορικά πλαίσια. Μέσα από τα πεδία του ντοκιμαντέρ, της μυθοπλασίας, γλυπτικής, λογοτεχνίας και των εγκαταστάσεων, δημιουργεί αφηγήσεις συνδεδεμένες με ζητήματα ταυτότητας, συμβίωσης, προσωπικής και συλλογικής μνήμης.

Η Phuong Thao Nguyen ζει και εργάζεται μεταξύ Γαλλίας, Βιετνάμ και Γερμανίας. Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε χώρους όπως το Centre Pompidou (Παρίσι), το Centre de Cultura Contemporània (Βαρκελώνη), το Piccadilly Circus (Λονδίνο), τη Biennale de Mulhouse (Μυλούζ, Γαλλία) και άλλες διεθνείς διοργανώσεις.

• Jonathan Uliel Saldanha: After the Law, 2020

Ένα άγνωστο γεγονός προκαλεί μια τοξική μετάλλαξη, η οποία διαβρώνει τη γλώσσα, καταλύει τον νόμο και αποσυνθέτει τους καθιερωμένους ρόλους. Η δράση της ταινίας εξελίσσεται ως μια πειραματική περφόρμανς, όπου συλλογικές κινήσεις συγκρούονται με μια συνθετική φωνή και υπνωτικούς χορωδιακούς ήχους. Ηχητικά θραύσματα της σύγκρουσης αυτής φανερώνουν νέες προοπτικές και δυνατότητες του δίκαιου πέρα από τους υπάρχων υφιστάμενους θεσμούς και κανόνες.

Ο Jonathan Uliel Saldanha είναι συνθέτης, εικαστικός και σκηνοθέτης θεάτρου. Το έργο του διερευνά προ-γλωσσικές δεξιότητες, την κυβερνητική, τον ανιμισμό και υποθετικές οικολογίες. Είναι ιδρυτής του SOOPA collective και διευθύνει τα μουσικά σχήματα HHY & The Macumbas και HHY & The Kampala Unit. Η μουσική του έχει παρουσιαστεί σε φεστιβάλ όπως Unsound, Roskilde, Fusion, Rewire και CTM, με κυκλοφορίες σε δισκογραφικές όπως Nyege Nyege, Tzadik και House of Mythology.

Το 2025 παρουσίασε το έργο «Surface Disorder» στη Δημοτική Πινακοθήκη Λισαβόνας, μετά την πρεμιέρα του το 2024 στη Galeria Municipal do Porto (Πόρτο), με σχετική έκδοση από το Mousse Publishing. Από το 2020 έως το 2022, ήταν Associate Artist στο Δημοτικό Θέατρο του Πόρτο, όπου δημιούργησε έργα όπως «Red Mercury», «Lithium Faust» και «Libidinal Lake». Έχει εκθέσει μεταξύ άλλων στα: Palais de Tokyo (Παρίσι), Serralves Museum (Πόρτο), Accès(s) Festival (Billère), DañsFabrik (Μπρεστ), Teatro Municipal Rivoli (Πόρτο), CCB – Centro Cultural de Belém (Λισαβόνα), Forum Arte Braga (Μπράγκα), στη γκαλερί Duarte Sequeira (Μπράγκα), Solar Galeria de Arte Cinemática (Vila do Conde), Teatro Nacional São Carlos (Λισαβόνα), GNRation (Μπράγκα), Centro de Artes Contemporâneas (Αζόρες), Festival Dias Da Dança (Πόρτο), CEC (Γκιμαράες), Balleteatro (Πόρτο), και Culturgest (Πόρτο).

• Tai Shani: My Bodily Remains, Your Bodily Remains, 2023

Τέσσερις χαρακτήρες διερευνούν την αγάπη, την επανάσταση και ιστορίες της αντίστασης μέσα από έναν συνδυασμό ονειρικών πλάνων και τρόμου. Η ταινία στοχάζεται ποιητικά πάνω σε ιστορικά κινήματα, τον αντιρατσισμό, queer φεμινισμό και επαναστατικές ιδέες, αναδεικνύοντας την αγάπη και την ηδονή ως δύναμη που μπορεί να οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές. Το έργο συνοδεύεται από μουσική των Maxwell Sterling και Richard Fearless (Death in Vegas), ενσωματώνοντας ήχους από γκαμελαν και αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του Residency στο Southbank Centre Studio. Περιλαμβάνει επισης digital animations από τον Adam Sinclair.

Το έργο της Tai Shani συνδυάζει πειραματική γραφή, κινούμενη εικόνα, φωτογραφία, γλυπτική και περφόρμανς για να δημιουργήσει έναν μετα-πατριαρχικό κόσμο ριζοσπαστικής θηλυκότητας. Αντλεί έμπνευση από τις έννοιες της φροντίδας, ασθένειας και αλληλεγγύης, επαναδιεκδικώντας αισθητικές συνδεδεμένες παραδοσιακά με το γυναικείο φύλο με ριζοσπαστικό τρόπο, για να εκφράσει ουτοπικές ιδέες που αμφισβητούν τις κυρίαρχες εξουσίες.

Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: The Spell or The Dreams στο Somerset House (Λονδίνο), Sun Is a Flame That Haunts The Night με ανάθεση της High Line (Νέα Υόρκη), The World to Me Was A Secret: Caesious, Zinnober, Celadon, and Virescent στο The Cosmic House (Λονδίνο), Lavish Phantoms of the House of Dust στη γκαλερί Gio Marconi (Μιλάνο), KM21 (Χάγη), Contemporary Arts Center (Σινσινάτι, 2023). Έχει εκθέσει επίσης στα: CentroCentro (Μαδρίτη), Turner Contemporary (Τέρνερ), Grazer Kunstverein (Γκρατς), Nottingham Contemporary (Νότιγχαμ), Fondazione Sandretto Re Rebaudengo (Τορίνο), Glasgow International (Γλασκώβη), Tensta Konsthall (Στοκχόλμη), Wysing Arts Centre (Κέμπριτζ), Serpentine Galleries (Λονδίνο), Tate (Λονδίνο), Irish Museum of Modern Art (Δουβλίνο).

Το 2019, μοιράστηκε το Turner Prize με τους Lawrence Abu Hamdan, Helen Cammock και Oscar Murillo. Την ίδια χρονιά ήταν υποψήφια για το Max Mara Art Prize.

• Εύα Παπαμαργαρίτη: Strong, Feeble, Unfixed, 2022

Ένα παράξενο υβριδικό σώμα «Πάντα Ανθισμένο, Πάντα Φθαρτό», που άλλοτε μοιάζει με άνθρωπο, φυτό ή απολίθωμα ακαθόριστου χρόνου. Η ταινία εξερευνά την εντροπία και τη διαρκή μεταμόρφωση, όπου πολλαπλές χρονικότητες και ιστορίες συγκλίνουν, δημιουργώντας χώρο για εναλλακτικές μορφές ύπαρξης και γίγνεσθαι.

Η Παπαμαργααρίτη χρησιμοποιεί μια ποικιλία μέσων, όπως κινούμενη εικόνα, έντυπο υλικό και γλυπτικές εγκαταστάσεις, για να διερευνήσει τις νέες σχέσεις που προκύπτουν από τη γνωστική και συναισθηματική αλληλεπίδραση μεταξύ των πολλαπλών πραγματικοτήτων στις οποίες ζούμε, καθώς και τη δυναμική ενδο-σύνδεση και ενδο-δράση των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα μεταξύ διαφορετικών συστημάτων.

Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατομικές εκθέσεις, ομαδικές εκθέσεις και προβολές παγκοσμίως, σε σημαντικούς θεσμούς, μουσεία και φεστιβάλ, όπως τα New Museum (Νέα Υόρκη), Whitney Museum (Νέα Υόρκη), Tate Britain (Λονδίνο), MAAT Museum (Λισαβόνα), ΕΜΣΤ (Αθήνα), Museum of Moving Image (Νέα Υόρκη), MoMA PS1 (Νέα Υόρκη), GAMeC Museum (Μπέργκαμο), MOCA (Μόντρεαλ), Μπιενάλε της Αθήνας, Mediterranean Biennale (Σαν Μαρίνο), Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, MUTEK (Μόντρεαλ), Transmediale Festival (Βερολίνο), MIRA Festival (Μαδρίτη), New Now Festival (Τσόλφεραϊν), Ars Electronica (Λιντς, Αυστρία), Liste Art Fair (Βασιλεία) και Kunstraum Niederostereich (Βιέννη).
Έχει συμμετάσχει ως resident artist σε προγράμματα όπως το LUMA Foundation (Arles, Γαλλία, 2023), New Now Residency στο Zollverein (Γερμανία, 2023). Το 2024/25 συμμετείχε στο πρόγραμμα Extended Research Residencies του Onassis AiR.

Βιογραφικό επιμελήτριας

Η Δέσποινα Τζάνου είναι επιμελήτρια, συγγραφέας και ιστορικός τέχνης. Αποφοίτησε από το Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Αθήνα) και συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Επιμέλεια Εκθέσεων στο London Metropolitan University (Λονδίνο). Εκεί, συνεργάστηκε με τους δημόσιου φορείς Whitechapel Art Gallery και Cell Project Space, ενώ συνίδρυσε την επιμελητική ομάδα DOW Curatorial Collective. Το 2018 ανέλαβε τη θέση της Διευθύντριας στην γκαλερί Duarte Sequeira, στην Μπράγκα της Πορτογαλίας, όπου ανέπτυξε το εκθεσιακό πρόγραμμα της γκαλερί και του πάρκου γλυπτικής, δημιούργησε και οργάνωσε το πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών και το Warehouse project space, ενώ συνέβαλε καθοριστικά στην επέκταση της γκαλερί στη Σεούλ το 2021. Από το 2018 μέχρι το 2024 συνεργάστηκε με το ίδρυμα Forum Arte Braga ως προσκεκλημένη επιμελήτρια και συγγραφέας. Την περίοδο 2022/2023 βραβεύτηκε από την ARTWORKS και υπήρξε Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ). Από το 2024 δραστηριοποιείται ως ανεξάρτητη επιμελήτρια και συγγραφέας με έδρα την Αθήνα. Τα επιμελητικά της έργα έχουν παρουσιαστεί και σχολιαστεί σε διεθνή περιοδικά και μέσα, όπως τα Mousse Magazine, Frieze, Émergent, Flash Art, CURA, El País, Art Viewer, IGNANT, Anniversary, KUBA Paris, Umbigo Magazine, Público, Time Out και The Art Newspaper, μεταξύ άλλων.

Κεντρική φωτογραφία θέματος: Tai Shani, My Bodily Remains, Your Bodily Remains and All the Bodily Remains that Ever Were and Ever Will Be, 2023, Digital Video, 62 minutes and 53 seconds, Edition of 3 + 2AP