Κωνσταντίνος Χατζής: Αναζητώντας την Τριλογία της πόλης

Η Διανυκτέρευση
Κυριακή.
Γύρω στις 8.
Έχει νυχτώσει εδώ και ώρα.
Στο σπίτι του Μίμη.
Δωμάτιο πολύ μικρό,
κάτι σαν χολ,
λίγο έξω από την πόλη.
Χωμένο μέσα σε στενά σοκάκια.  
Δύο παράθυρα.
Το ένα βλέπει σε μια μικρή αυλή με φυτά.
Γλυσίνες,
έτσι τα λένε.
Το άλλο,
κοιτάει προς κάτι μακρινά φώτα.
Οι  παλιές συνοικίες.
Στο δωμάτιο το φως όλο και χαμηλώνει.
Η Γριά μένει στον πρώτο με την κόρη της.
Αργές,
επιπόλαιες κινήσεις.  
Κόρη;
Ή έναν γιο που σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια της;
Το κουδούνι της πόρτας.
Μπαίνει  η Σοφία.
Δεκαέξι χρονών.
Κρατάει στα χέρια της βαλίτσα.
Έρχεται από μακρινό ταξίδι.   
Ξενοδοχεία με στενόμακρους διαδρόμους και δωμάτια στη σειρά.
Έμποροι.
Επαρχιώτες.
Περαστικοί.  
Αυτή κι η μητέρα της νοικιάζανε με το μήνα.
Ένα δωμάτιο στην άκρη του διαδρόμου,
πλάι στην τουαλέτα.
Ο Μίμης.
Άφησε τη γυναίκα του.
Έφυγε από τη δουλειά του.
Θυμάται.
Το καφενείο,
η «Ωραία Σελήνη».
Τον μεγάλο καθρέφτη στον τοίχο.
Τις κάρτ ποστάλ.
Τον Μίλτο.
Τον Ηλία.
Τον Γιώργο.
Τον Μιχάλη.
Τη Μαρία.
Τη Μαρία που τώρα τα μαλλιά της έχουν σχεδόν ασπρίσει (όλα).
Ο Μίμης.
Ζητάει ευθύνες.
Δε ζητάει τίποτα.
Μια σύντομη,
μικρή διανυκτέρευση,
ανάμεσα σε ξένους.  

Η πόλη.
Ξαφνικά.
Η Ελισάβετ γυρίζει απ’ έξω.
Ξεκλειδώνει την πόρτα.
Ο Κίμων στο μισοσκόταδο.
Την τρομάζει.
Την τρομοκρατούν τα βήματα του.
Οι λαστιχένιες σόλες των παπουτσιών του,
που ‘χει βάλει για να μην κάνουν θόρυβο.
Η πόλη της Ελισάβετ.
Η πλατεία Διοικητηρίου.
Δεξιά ο ανηφορικός δρόμος.
Στη γωνία το κουρείο,
«η Αναγέννηση».
Η ροζ πολυκατοικία.
Τα χρωματιστά κτίρια.
Η ομίχλη που τα κάνει να φαίνονται μαύρα και γκρίζα.   
Τα κάστρα.
Που τώρα έχουν γίνει φυλακές.
Υγρές.
Σκοτεινές.
Φυλακές.  
Όλες οι πόλεις που μοιάζουν μεταξύ τους.
Οι βροχές.
Οι λάσπες στους δρόμους.
Ο ήλιος και ο αέρας.
Σηκώνει σκόνη.
Σε τυφλώνει.
Σου φέρνει βήχα.
Κολλάει πάνω σου.
Μασουλάς σκόνη.
-Έτσι δεν είπες;
-Δεν είπα μόνο αυτό.
-Εγώ αυτό θυμάμαι.
Ξαφνικό χτύπημα στην πόρτα.
Ο Φωτογράφος και τα τρυκ του.  
Θύματα αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων.
Κρεμασμένοι.
Στραγγαλισμένοι.
Εσταυρωμένοι.
Κεραυνοβολημένοι.
Οι τριανταφυλλιές.
Εκατόφυλλά.
Βαγξιανά.
Κρόκινα.
Αγριοτριαντάφυλλα.
Η θλιβερή ιστορία του.
Η σφαίρα στην καρδιά του Κίμωνα.
-Δεν υπάρχουν αληθινές σφαίρες αγάπη μου.
-Το λες σα να λυπάσαι.
Η Ελισάβετ ωρύεται.
Η πόλη καίγεται.
Καίγεται.  

Η Παρέλαση
Στην πλατεία ακούγονται τύμπανα σκέτα,
εμβατήρια,
πότε μαζί,
πότε χώρια,
πότε κοντά,
πότε μακριά.
Μέσα σ’ ένα δωμάτιο η Ζωή πλέκει με ρυθμικές κινήσεις σιγοτραγουδώντας:
                   
Ποιός θ’ ανέβει στα βουνά
Να μας φέρει τη Ροδούλα
Ποιος θα μπει μες στη σπηλιά
Στο πηγάδι θα κατέβει
Θα ρωτήσει τη γριά
Π’ αγριόχορτα μαζεύει.
Ποιος θα πάει στην ξενιτιά
Να μας φέρει τη Ροδούλα
-Τι ντροπή για την καρδιά
Άμοιρη, άμοιρη μανούλα
Ποιος λυπάται τώρα πια
Τη χαμένη μας Ροδούλα

Ο Άρης παίζει ναυμαχία.
Παρατεταγμένα τα πλοία του,
σε θέση μάχης.
Στα χέρια κρατάει δύο αεροπλάνα.
Πολυβολεί.
Ο πατέρας φόρεσε το κίτρινο πουλόβερ κι έφυγε απ’ το σπίτι.
Ζωή ήρθαν,
ήρθαν!
Γέμισε η πλατεία.
Θα γίνει παρέλαση.
Έρχονται τα σχολεία.
Μπροστά τα αγόρια,
πίσω τα κορίτσια.
Κι ο στρατός με.
Πράσινες.
Πορτοκαλιές.
Μαύρες.
Γαλάζιες.
Στολές.
Η χωροφυλακή.
Καβάλα όλοι πάνω σε μαύρα άλογα.
Τα κράνη τους λαμποκοπούν στον ήλιο.
Έρχονται και οι πρόσκοποι.
Κάποιοι φέρνουν σκυλιά.
Τα σέρνουν στη μέση της πλατείας.
Είναι λαχανιασμένα,
με τις γλώσσες έξω…
Κάποιοι άλλοι σέρνουν ένα κάρο.
Όχι δεν είναι κάρο.
Είναι κλουβί.
Μακρόστενο πάνω σε ρόδες.
Μάλλον πρέπει να κουβαλάνε ζώα.
Που χοροπηδάνε,
που αρπάζονται από τα κάγκελα.
Όχι δεν είναι ζώα.
Είναι άνθρωποι.
Ακρωτηριασμένοι.
Χωρίς πόδια.
Χωρίς χέρια.
Ένας χωρίς κεφάλι.
Οι άνθρωποι ουρλιάζουν.
Καλπασμοί αλόγων.
Δυνατές μουσικές.
Τρομπέτες.
Τύμπανα.
Οι φωνές του πλήθους αρχίζουν να σκεπάζονται από θριαμβικά εμβατήρια που κυριαρχούν εντελώς.
Στο κορυφαίο στους σημείο κόβονται απότομα.
Σκοτάδι.

Και…

Αυλαία.

Info: Ο Κωνσταντίνος Χατζής γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι σκηνοθέτης και ιδρυτής της Ομάδας Χρώμα με την οποία έχει παρουσιάσει από το 2008 μέχρι σήμερα τις εξής παραστάσεις: «Μέσα απ’ τα μάτια της» και «Μην πάμε απόψε πουθενά» (2008 – Γυάλινο Μουσικό Θέατρο), «Δεσποινίς Μαργαρίτα» – 2009 , «Μπέλλου – Piaf» – 2010 και «Ενοποιημένος Τηλεφωνικός Κατάλογος» – 2011 (Θέατρο 104), «Θυμάσαι τη φωνή μου; Σωτηρία Μπέλλου – Edith Piaf» – 2011-2012, «Ουρανός κατακόκκινος – Σ’ εσάς που με ακούτε» – 2012, «Julius» – 2013 και «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» – 2013 (Θέατρο Προσωρινός). Στις παραπάνω παραστάσεις έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τις κυρίες: Λυδία Κονιόρδου, Αγλαΐα Παππά, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Μαρία Κατσανδρή. Το καλοκαίρι θα παρουσιάσει, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2014, την «Τριλογία της πόλης» της Λούλας Αναγνωστάκη [10-13/06, Πειραιώς 260 (Α)].

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 28.