Κρίστοφ Έσενμπαχ & Ζυλ Μπέιλι με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μεγάλες Δυνάμεις συμπράττουν στις 28 Μαΐου με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Ένας θρυλικός αρχιμουσικός και ένας σολίστ βραβευμένος με Grammy. Ο Κρίστοφ Έσενμπαχ, επιστρέφει στο πόντιουμ ως ανεκτίμητος Δάσκαλος και έμπιστος συνοδοιπόρος της Ορχήστρας, έτοιμος να αναδείξει την ουσία της μουσικής. Αυτή τη φορά, ηγείται της απαιτητικής Πέμπτης Συμφωνίας του Άντον Μπρούκνερ, ενός συνθέτη που για εκείνον σημαίνει «τα πάντα! την ελπίδα, το βάθος και την εσωτερική γαλήνη». Ο ίδιος ο δημιουργός της, απέδιδε στη Συμφωνία το προσωνύμιο «Φανταστική», ενώ το έργο διαθέτει ουκ ολίγες καινοτομίες. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας, ο διάσημος Αμερικανός τσελίστας Ζυλ Μπέιλι αναμετράται με το «εξομολογητικό» Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα του Έντουαρντ Έλγκαρ. Η σύνθεση, έμελλε να είναι το τελευταίο μεγαλεπήβολο συμφωνικό έργο του Έλγκαρ, ενώ παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις πιο δημοφιλείς δημιουργίες του.

Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για τη στήριξη του έργου του «Μαζί για το Παιδί».

Το πρόγραμμα με μια ματιά:

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΕΛΓΚΑΡ (1857-1934)
Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα σε μι ελάσσονα, έργο 85

ΑΝΤΟΝ ΜΠΡΟΥΚΝΕΡ (1824–1896)
Συμφωνία αρ. 5 σε σι ύφεση μείζονα

ΣΟΛΙΣΤ
Ζυλ Μπέιλι, βιολοντσέλο

ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Κρίστοφ Έσενμπαχ

19:30
Δωρεάν εισαγωγική ομιλία για τους κατόχους εισιτηρίων

Το σχόλιο του μαέστρου:

Είμαι πολύ χαρούμενος που επιστρέφω στην Αθήνα για άλλη μια συναυλία υπέρ του «Μαζί για το Παιδί». Μια οργάνωση που είναι υποδειγματική και ιδιαίτερα σημαντική για τους κρίσιμους καιρούς που διανύουμε. Θα ερμηνεύσουμε την Πέμπτη Συμφωνία του Άντον Μπρούκνερ, ένα πραγματικά πολύ απαιτητικό έργο. Ωστόσο, όταν ήμουν παιδί ο Μπρούκνερ σήμαινε τα πάντα για μένα. Η μουσική του ήταν γεμάτη ελπίδα, βάθος και εσωτερική γαλήνη.

Για την ιστορία…

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΕΛΓΚΑΡ (1857 – 1934)
Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα σε μι ελάσσονα, έργο 85
Adagio – Moderato
Lento – Allegro molto
Adagio
Allegro – Moderato – Allegro, ma non troppo

Η λήξη του αιματηρού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την Ευρώπη αποδεκατισμένη και ριζικά αλλαγμένη, να μετρά τις αναρίθμητες απώλειες και πληγές της σε κάθε επίπεδο. Από το καλοκαίρι του 1918 ως αυτό του 1919, ο κορυφαίος Άγγλος συνθέτης Έντουαρντ Έλγκαρ, ευρισκόμενος πλέον σε ώριμη ηλικία και έχοντας ασχοληθεί ελάχιστα με τη σύνθεση καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, βρήκε το ψυχικό και πνευματικό σθένος -παρά την κλονισμένη υγεία του- να συνθέσει τέσσερα σπουδαία έργα: τη Σονάτα για βιολί και πιάνο, ένα Κουαρτέτο εγχόρδων, το Κουιντέτο με πιάνο και το Κοντσέρτο για βιολοντσέλο. Το τελευταίο έμελλε να είναι το ύστατο ολοκληρωμένο και μεγαλεπήβολο συμφωνικό έργο του Έλγκαρ, αφού λίγο μετά το τέλος της εργασίας του πάνω σε αυτό (Αύγουστος 1919) η αγαπημένη του σύζυγος Άλις, έφυγε από τη ζωή (Απρίλιος1920) αφήνοντας τον άντρα της σχεδόν απόλυτα παραιτημένο από τη φιλοδοξία για νέες συνθέσεις.

Το Κοντσέρτο παίχτηκε για πρώτη φορά στις 27 Οκτωβρίου 1919 στο Queen’s Hall του Λονδίνου από τη Συμφωνική Ορχήστρα της βρετανικής πρωτεύουσας υπό τη διεύθυνση του συνθέτη και με σολίστα τον Φέλιξ Σάλμοντ. Η πρεμιέρα δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής, κυρίως λόγω ελλιπούς προετοιμασίας της ορχήστρας αλλά το Κοντσέρτο του Έλγκαρ έμελλε τα επόμενα χρόνια να καθιερωθεί ως ένα από τα πιο αγαπημένα κοντσέρτα των τσελιστών και του κοινού, κυρίως χάρη στον πηγαίο λυρισμό του και την «εξομολογητική» διάθεση που σε μεγάλο βαθμό το διακρίνει. Το πρώτο μέρος ανοίγει με έναν εκ βαθέων λυρικό μονόλογο του τσέλου, το οποίο στη συνέχεια επεκτείνει το ελεγειακό θέμα που παρουσιάζουν οι βιόλες, πάντα στο πλαίσιο μίας «φθινοπωρινής» ατμόσφαιρας. Το ακόλουθο σκέρτσο, αν και ξεκινά διστακτικά, εξελίσσεται ως ένα δαιμονικό moto perpetuo, από το οποίο δεν λείπουν ακόμα και χιουμοριστικές πινελιές. Το σύντομο αργό μέρος είναι στην ουσία ένα θρηνητικό «τραγούδι χωρίς λόγια» – με το σολιστικό όργανο στον πρωταγωνιστικό ρόλο φυσικά. Το φινάλε, το πιο μακροσκελές και θεματικά περιπετειώδες μέρος του έργου, ανοίγει με έναν μονόλογο του τσέλου, ανάλογου ύφους με αυτόν της αρχής. Στην πορεία και για πρώτη φορά στο έργο, ο ρόλος της ορχήστρας αναβαθμίζεται έκδηλα· ο συνθέτης εξερευνά ένα αρκετά μεγάλο εύρος διαθέσεων αλλά λίγο πριν το τέλος, η επαναφορά του θέματος της αρχής του πρώτου μέρους δίνει μία τραγική απόχρωση στις καταληκτικές χειρονομίες.