Η Κάντις Μπράιτς (Candice Breitz) (Γιοχάνεσμπουργκ, 1972) τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει την έδρα της στο Βερολίνο. Το έργο της -εγκαταστάσεις με βάση την κινούμενη εικόνα – έχει παρουσιαστεί διεθνώς. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της έχει εξερευνήσει τη δυναμική με την οποία το άτομο γίνεται ο εαυτός του σε σχέση με μια ευρύτερη κοινότητα, είτε αυτή είναι η άμεση κοινότητα που συναναστρέφεται μέσα στην οικογένειά της/του, είτε οι πραγματικές ή φανταστικές κοινότητες που διαμορφώνονται όχι μόνον από την ένταξή του/της σε ένα έθνος, φυλή, κοινωνικό φύλο και θρησκεία αλλά επίσης από την αδιαμφισβήτητη και ολοένα και πιο μεγάλη επιρροή πάνω του/της των κυρίαρχων μέσων, όπως είναι η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και άλλοι φορείς λαϊκού πολιτισμού. Πιο πρόσφατα, το έργο της Breitz έχει εστιαστεί στους μηχανισμούς με τους οποίους παράγεται η ενσυναίσθηση και εξετάζει πώς, σε μια παγκόσμια κουλτούρα κορεσμένη από τα μέσα ενημέρωσης, η ισχυρή ταύτιση με πλασματικούς χαρακτήρες και διασημότητες συνυπάρχει με την αδιαφορία για τα δεινά όσων ζουν υπό αντίξοες συνθήκες στον πραγματικό κόσμο. Την περίοδο αυτή, εργάζεται σε ένα καινούριο έργο, το τρίτο μέρος μιας τριλογίας βίντεο με θέμα την οικονομία της προσοχής, η οποία περιλαμβάνει επίσης τα κεφάλαια Love Story (2016) και TLDR (2017).
Στην ομιλία της αυτή, η Breitz θα επικεντρωθεί στο TDLR, την πολυκάναλη εγκατάσταση που περιλαμβάνεται στην έκθεση Modern Love. Η αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας. Το TDLR είναι οιονεί μιούζικαλ, αλλά επίσης και το πορτρέτο μιας κοινότητας σεξεργατών που ζουν και εργάζονται στο Κέηπ Τάουν. Το έργο έχει ως αφετηρία του μια σειρά από συνεντεύξεις με τους σεξεργάτες της κοινότητας και δομείται γύρω από έναν δωδεκάχρονο πρωταγωνιστή ο οποίος αφηγείται μια αληθινή ιστορία από το πρόσφατο παρελθόν. Θέμα της ιστορίας είναι η ιδεολογική διαμάχη που έφερε αντιμέτωπες φεμινίστριες με φεμινίστριες και την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Διεθνής Αμνηστία με μια αμήχανη συμμαχία που την αποτελούσαν προβεβλημένες ηθοποιοί του Χόλυγουντ και υπέρμαχοι της κατάργησης της σεξεργασίας. Η ιστορία, την οποία ακούμε με τα λόγια και την αφοπλιστική ειλικρίνεια ενός παιδιού, δείχνει με τον πιο δραματικό τρόπο πως πίσω από τον διεθνή αγώνα των σεξεργατών για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα κρύβονται ζητήματα ζωής και θανάτου.
Αυτό το πορτρέτο μιας επισφαλούς κοινότητας, συνεχίζει την θεματική της τριλογίας εκεί που την άφησε το Love Story και μας καλεί να αναλογιστούμε τις σχέσεις μεταξύ λευκότητας, προνομίου και ορατότητας και πόσο η διάρκεια της προσοχής μας έχει μειωθεί μέσα μια οικονομία της πληροφορίας η οποία φετιχοποιεί τη διασημότητα και γιγαντώνει τη βιομηχανία της διασκέδασης. Επιπλέον, το TDLR πραγματεύεται την συχνά τεταμένη σχέση μεταξύ τέχνης και ακτιβισμού και θίγει την ίδια του τη λειτουργία ως έργο, ρωτώντας ευθέως αν καλλιτέχνες που ζουν προνομιούχες ζωές μπορούν με επιτυχία να βοηθήσουν να ακουστούν δυνατότερα οι εκκλήσεις για κοινωνική δικαιοσύνη και να εκπροσωπήσουν υπεύθυνα και αποτελεσματικά τις περιθωριοποιημένες κοινότητες.
Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Photo Credit: Candice Breitz, TLDR, 2017
