Η μάχη του Αλγερίου

Η μάχη του Αλγερίου, μια ταινία του Τζίλο Ποντεκόρβο σε μουσική Ένιο Μορικόνε θ’ αρχίσει να προβάλλεται στον κινηματογράφο Ααβόρα από τις …

30 Δεκεμβρίου 2010.

Σκηνοθεσία: Gillo Prontecorvo
Σενάριο: Gillo Prontecorvo, Franko Solinas
Παραγωγή: Antonio Musu, Yasef Saadi
Μουσική: Εnnio Moricone, Gillo Prontecorvo
Φωτογραφία: Marcello Gati
Με τους: Brahim Haggiag, Jean Martin, Yacef Saadi, Samia Kerbash

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Gillo Pontecorvo, μας μεταφέρει στο ταραχώδες Αλγέρι και στην μάχη για ανεξαρτησία από την Γαλλική κατοχή, σε μία χρόνια-κλειδί στα μέσα του 1950.

Το 1954, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο του Αλγερίου (FLN), σκοτώνει Γάλλους αστυνομικούς, ξεκινώντας τον αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας. Σε αντίποινα ο Αρχηγός της Αστυνομίας βάζει βόμβα στην Αραβική συνοικία με αποτέλεσμα πολλοί από τους κατοίκους
να σκοτωθούν.

Το FLN, με τη σειρά του, στέλνει τρεις  γυναίκες –βομβιστές, σε  δύο καφέ και στην Air France στην Ευρωπαϊκή συνοικία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Γαλλία στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις με επικεφαλή
τον συνταγματάρχη Mathieu, γνωστό για τη σκληρότητα του και την ασέβεια του στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο συνταγματάρχης προσπαθεί να καταπνίξει την επανάσταση με βασανιστήρια.

ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
  
Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Saadi Yacef «Αναμνηστικά από τη Μάχη του Αλγερίου». Μετά τη σύλληψη του το 1957, ο Yacef φυλακίστηκε
και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Όσο ήταν εκεί, κατέγραψε τις εμπειρίες του, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά την απελευθέρωση του, έγινε μέλος  της νέας κυβέρνησης, η οποία στήριξε τη δημιουργία μιας ταινίας, βάση του βιβλίου του.

Τότε ο Salash Baazi, πλησίασε τον σκηνοθέτη Gillo Protecorvo και το σεναριογράφο Franco Solinas.

Το πρώτο σενάριο του Solinas, με τίτλο «Para», ήταν από τη σκοπιά ενός απογοητευμένου Γάλλου αλεξιπτωτιστή, ρόλο, που σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ήθελαν να έχει ο Paul Newman. Ο Baazi το απορρίπτει γιατί υποστηρίζει πως βάζει το βασικό θέμα, που ήταν τα βάσανα του αλγερινού λαού, σε δεύτερη μοίρα. Επιπλέον, γράφει δικό του σενάριο,  το οποίο δεν γίνεται δεκτό από τους Ιταλούς παραγωγούς, που το βρίσκουν υπερβολικά προσκείμενο στους Αλγερινούς.

Παρόλο που οι Ιταλοί επιχειρηματίες έβλεπαν με θετική ματιά τον αγώνα τους, επέμεναν  στην ουδέτερη απόδοση των γεγονότων.
  

Το τελικό σενάριο της Μάχης του Αλγερίου, έχει Αλγερινό πρωταγωνιστή  και δείχνει το πόσο υπέφεραν από τη σκληρότητα και οι δύο μεριές. Παρόλο που η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται είναι σύνθετοι. Για παράδειγμα ο συνταγματάρχης Mathieu, είναι ένα πάζλ πολλών ανωτέρων Γάλλων αξιωματικών, που έδρασαν βίαια κατά των Αλγερινών.

Η Μάχη του Αλγερίου

Η Μάχη του Αλγερίου είναι μια συναρπαστική ταινία για την Αλγερινή επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του \’50. Σκηνοθετημένη από τον Τζίλο Ποντεκόρβο, τον ιταλό σκηνοθέτη που απαθανάτισε την διαδήλωση στη Γένοβα τον Ιούλη του 2001, περιγράφει με εντυπωσιακή αμεσότητα την έκρηξη του απελευθερωτικού κινήματος, την βαρβαρότητα του γαλλικού ιμπεριαλιστικού στρατού κατοχής,
την δικαιολογημένη χρήση βίας από τους αγωνιστές της αντίστασης.

Η δύνα¬μη της ταινίας είναι τόσο μεγάλη που οι γαλλικές κυβερνήσεις την είχαν απαγορεύσει μέχρι το 1971. Η πρώτη προβολή της στο Παρίσι σημαδεύτηκε από διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνο¬μία, ενώ πρόσφατα το αμερικάνικο υπουργείο εξωτερικών οργάνωσε μια κλειστή προβολή για τα στελέχη του με υπότιτλο «Πώς να κερδίσετε την μάχη κατά της τρομοκρατίας και να χάσετε τον πόλεμο των ιδεών».

Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, το FLN, ξεκίνησε το 1954 και δυο χρόνια αργότερα απλώθηκε στην πρωτεύου¬σα, το Αλγέρι. Η ταινία περιγράφει τη σύγκρουση στις φτωχογειτονιές της Κάσμπα, που ήταν το κάστρο του FLN, με ηγέτη τον 29χρονο Σααντί Γιασίφ (που υποδύεται ο ίδιος τον ρόλο).

Σε απάντηση στις «τρομοκρατικές» εκτελέσεις της αντίστασης, ο γαλλικός στρατός ξεσπά σε ένα όργιο συλλήψεων, βασανιστηρίων, δολοφονιών και ισοπέδωσης ολόκληρων συνοικιών. Η φρίκη της βαρβαρότητας των γάλλων αλεξιπτωτιστών είναι τόσο μεγάλη που η κοινή γνώμη στην ίδια τη Γαλλία μοιράζεται στα δυό.

Στο ίδιο το Αλγέρι το FLN καλεί σε μια οκταήμερη γενική απεργία. Από στρατιωτική άποψη η απεργία είχε παταγώδη αποτυχία – αποκαλύφθηκαν όλα τα ηγετικά μέλη της οργάνωσης και έπεσαν στα χέρια του στρατού κατοχής.   

Όμως, φάνηκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του αλγερινού λαού ήταν με την ανεξαρτησία. Στην ίδια τη Γαλλία ξεκίνησε ένα κίνημα για την απόσυρση του στρατού που τελικά το 1962 οδήγη¬σε στην ανεξαρτησία της Αλγερίας.

Πολλοί από τους ρόλους στην ταινία του Ποντεκόρβο παίζονται από τους ίδιους τους αγωνιστές της αντίστασης. Η μουσική επένδυση του Ενιο Μορικό-νε συνδυάζει τον Μπαχ με βερβερίνι-κους ρυθμούς και τους ήχους της πόλης.

Ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Αλγερίας, ο Μπεν Μπελά, έχει δηλώσει: «Αρχικά θεωρούσα ότι μια τέτοια ταινία θα ήταν σπατάλη, ήμασταν μια φτωχή χώρα.

Ο Γιασίφ μου είπε ότι ο αγώνας μας δεν ανήκε μόνο στον αλγερίνικο λαό. Ανήκε σε όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου.

Δεν μπορούσαμε να τους προδώσουμε. Βρήκαμε τα λεφτά για την ταινία».

ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Ο ήχος – τόσο η μουσική όσο και τα εφέ- παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην ταινία. Ο Pontecorvo σε πολλές συνεντεύξεις του δηλώνει, πως πέρασε πάρα πολύ καιρό στην επεξεργασία των σωστών μοτίβων, που θα ταίριαζαν απόλυτα στην ταινία. Τα αρχικά μοτίβα ενσωματώθηκαν με την ορχηστική μουσική
του Ennio Morricone και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την απόλυτη εναρμόνιση εικόνας και ήχου. Τα συναισθήματα εντείνονται ακόμα πιο πολύ. Morricone και Pontecorvo συνεργάζονται στενά, αν και στη σκηνή  της βομβιστικής επίθεσης ο Morricone απαιτεί να έχει τον πλήρη έλεγχο.

Χρησιμοποιούν συγκεκριμένους ήχους για να διαχωρίσουν τις δυο πλευρές: ήχους των πυρών, ελικόπτερα και φορτηγά για να συμβολίσουν την γαλλική προσέγγιση για τη μάχη, ενώ οι εκρήξεις βομβών, ουρλιαχτά και  θρήνοι, για να συμβολίζουν
το Αλγέρι.