Το τέρας γεννήθηκε πριν δύο χρόνια κι έκτοτε άλλαξε μορφή πολλές φορές. Είναι ένα έργο βγαλμένο από τον χώρο του ονείρου, μια απόπειρα συνομιλίας με το υποσυνείδητο- ένα παιχνίδι μάλλον με τους κανόνες του υποσυνειδήτου. Κι εντέλει μια ευχή για λύτρωση.
Αφηγείται μια ατελείωτη νύχτα σε μια πόλη δίχως πια κατοίκους, κατεστραμμένη από μια ανεξήγητη φωτιά. Μια κοπέλα μεταμορφώθηκε σε τέρας και έκανε κάτι αποτρόπαιο που δεν τολμάει κανείς να ονομάσει.
“Θυμάσαι όταν ήσουν μικρή τα παραμύθια που μας έλεγες;”
Οι φίλες της την ψάχνουν στο καμένο δάσος όπου έπαιζαν μικρές, στο ίδιο δάσος που μαζεύονταν κρυφά και τρόμαζαν η μία την άλλη με σκοτεινά παραμύθια. Τώρα τα παραμύθια έγιναν πραγματικότητα, μάλλον μια πραγματικότητα που κραυγάζει να της δώσεις σημασία, κι όσο δεν την κοιτάς, συσσωρεύει κρυφά και σταθερά το υγρό που θα σε πνίξει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
“Τι καλά να ερχόταν πιο πριν!”
Το τέρας δεν έχει πλέον όνομα. Την προσφωνούν με το παιδικό της όνομα κι εκείνη απαντάει, μα όχι ακριβώς. Ξερνάει τα λόγια χωρίς ενοχές και παλεύει να φερθεί όπως παλιά αλλά το σώμα της δεν την υπακούει, το μυαλό της παίρνει ανεξέλεγκτες στροφές, η καρδιά της είναι διαρκώς απούσα.
“Το φεγγάρι είναι μισό”
Είναι μισό τρεις ολόκληρες μέρες, ο ήλιος δεν βγαίνει, περιμένει το φεγγάρι να φύγει, το φεγγάρι περιμένει το τέρας, επιμένει και παραμένει μισό.
Η αστραπή είναι κόκκινη και χωρίζει το πρόσωπο του τέρατος στα δύο. Το πριν και το μετά. Το κεφάλι της ανοίγει κι από μέσα κυλάει ξανά το χρώμα στα λευκά της μαλλιά.
“Αλλιώς τι φίλες είμαστε;”
Οι φίλες της την αγαπούν όπως είναι. Εκείνη βρυχάται ότι δεν είναι πια όπως είναι. Η καρδιά της έχει φύγει και το σώμα τραγουδάει. Θέλει να παίξει με το σώμα, με τα μάτια, θέλει να χορέψει στον ρυθμό του φεγγαριού. Η φίλη της ανησυχεί. Φοβάται το σκοτάδι.
“Το αίμα δεν έγινε νερό”
Το τέρας αντιλαμβάνεται την υπερδύναμή του. Καλεί την άλλη φίλη της να ενωθεί μαζί της. Το τέρας δεν είναι τόσο τέρας, μπορεί να κοιμηθεί, νανουρίζεται απ’ το ίδιο το δάσος. Η φίλη δεν φοβάται πια.
“Από μικρή όλη νύχτα στριφογύριζε”
Η φίλη και ο αδελφός, ο αδελφός και η αδελφή. Τα παιδιά έγιναν έφηβοι και οι έφηβοι ενήλικες που πια μπορούν να παντρευτούν. Δεν γελούν τόσο με τα ανέκδοτα. Η βροχή φαινομενικά δεν τους αγγίζει.
“Γιατί δεν είμαι πιο σκληρή;”
Τα παιδιά παίζουν πιο σκληρά, το τέρας φαίνεται ακίνδυνο. Ο αδελφός της την αγαπάει όπως είναι. Την έχει ξαναδεί στους εφιάλτες του, άρα δεν την φοβάται. Η καρδιά της είναι πέτρινη κι εκείνος το βλέπει. Του αρέσει που είναι πλέον αληθινή.
“Μα γιατί δεν με μισούν;”
Το τέρας έχει κάνει ένα μεγάλο κακό.
Δεν τολμάει να θυμηθεί και κανείς δεν την αφήνει.
Ο αδελφός λέει την αλήθεια μα μετά το μετανιώνει. Λέει ότι η αλήθεια είναι ψέματα.
Το τέρας προσπαθεί να ανασάνει.
“Κι εγώ κι εσύ”
Η φίλη επιτέλους της δίνει τον καθρέφτη.
Το τέρας καθρεφτίζεται και παύει να βρυχάται.
Η νύχτα είναι πανέμορφη, μα όλο νύχτα, νύχτα;
Το τέρας ομορφαίνει. Αντέχει να ακούσει τι έχει κάνει.
Το φεγγάρι περιμένει.
“‘Ο,τι κάνουμε μικρές, μάς ακολουθεί για πάντα”
Ο ήλιος βγαίνει κι αν δεν έχει μείνει κάτι να φωτίσει, το χώμα έχει ήδη ποτιστεί απ’ την βροχή.
Photo Credit: Πάτροκλος Σκαφίδας
Διαβάστε επίσης:
Το τέρας, της Ηρώς Μπέζου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν
Η Άνοιξη του Ελληνικού Έργου έρχεται στο Θέατρο Τέχνης!
