Παλιά, όταν ακούγαμε απ’ το ντίσκμαν Τρύπες την ώρα των αρχαίων ή συζητούσαμε τι έγινε το προηγούμενο βράδυ στη σειρά με το ερωτικό τρίγωνο, είχαμε στο σπίτι αυτούς τους πίνακες από φελλό που καρφιτσώνεις εισιτήρια από συναυλίες και φωτογραφίες που είχαν εκτυπωθεί από φιλμ και τις έκοβες.
Τότε πίστευα ότι ο έρωτας μοιάζει με τις σειρές και τις ταινίες και τα τραγούδια με ένα αίσθημα 16χρονου που του φαίνεται λογικό να τα παίζει όλα για όλα και ότι οι φωτογραφίες στο φελλό είναι το πώς θα μοιάζει η ζωή μου. Πέρασαν 20 κάτι χρόνια από τότε και η εντύπωση μου έχει αλλάξει, οι σειρές αυτές πια ίσως γίνονταν cancelled, ακούω πολύ σπάνια Τρύπες και οριακά θυμάμαι τους χρόνους του λύω. Παρόλα αυτά τώρα που σας μιλάω δεν πιστεύω πια στο θέατρο αλλά – κλέβοντας φράσεις άλλων ανθρώπων – πιστεύω στα 16 μου χρόνια και πιστεύω και στα κολάζ των φωτογραφιών. Πιστεύω στην αφήγηση του ερώτα από ανθρώπους που γίνονται για λίγο πάλι 16 χρονών, στην αλλαγή του χρόνου και στα μεγάλα λόγια, στο δράμα και τη γελοιοποίηση, στις νύχτες μυθοπλασίας, στα κινηματογραφικά πλάνα της ζωής (ακόμη κι αν ξέρω ότι όλα καταρρέουν και ματαιώνονται) αλλά κυρίως πιστεύω στα πρόσωπα του κολάζ. Πιστεύω στο θάρρος τους, πιστεύω ότι δεν ντρέπονται, πιστεύω στα σοβαρά ότι είναι η άνοιξη της ζωής μου, οι άνθρωποι που μου έμαθαν να ζω και να αφηγούμαι. Πιστεύω ότι είναι τα guest stars κάθε σειράς που ονειρεύτηκα. Γιατί πολύ απλά με αυτά τα πρόσωπα φτιάξαμε μια παράδοξη σειρά που φέτος κάνει season finale με ένα εορταστικό επεισόδιο σαν τηλεοπτικό βαριετέ γεμάτο αφέλεια και μουσική για όλους / όλες / όλα εσάς που περάσατε ως guest stars απ’ τη ζωή μας ή θα περάσετε. Και για όλους / όλες / όλα εσάς που κάποτε για μια στιγμή αφιερώσατε – έστω κρυφά – ένα τραγούδι σε κάποιο πρόσωπο. Είστε καλεσμένοι/ες/α μας στην γενική δοκιμή ενός πρωτοχρονιάτικου event που δεν ντρέπεται για τίποτα και θα ήθελε να μην περιμένετε τίποτα απ’ αυτό. Αφήστε τις δραματουργίες και τη σκέψη κι ελάτε να χαθούμε μαζί στο χαος ενός κολάζ φαντασιώσεων που παίζονται με βούρτσα κι όχι με μικρόφωνο.
Η παράσταση παίζει για σας Μαρίνα και Κωνσταντίνε, για σένα μαμά μου Γιολάντα, Ντένη, για σένα θεία μου Μπεμπέκα, για σένα αδερφέ μου ψηλέ, για σένα Τσίου, για σένα αδερφή μου Ειρήνη, για σένα γείτονα μου Γιάννη, για σένα αστροπελέκι, για σένα Φίλιππε που είσαι στα Βαπόρια στην Ερμούπολη και με περιμένεις, για σένα φίλη μου Ντορίτα, για σένα Σόφη, για σένα Σουρουκλεμέ. Για σας κυρία Κόλλια, για σας κυρία Καρανάσιου, για σένα Νινέτα.
Η βραδιά είναι αφιερωμένη σε εσάς και σε εμάς, στα πρόσωπα που δεν θα μάθουμε πότε το όνομα τους, σε αυτά που δεν θα μάθουν ποτέ ότι τους αφιερώσαμε τραγούδια και σε αυτά που το έμαθαν. Είναι αφιερωμένη στα πρόσωπα αυτά που κάποτε κάτσανε μπροστά σε μια κάμερα σε ένα στούντιο και έκαναν «show» για την τηλεόραση με άγνοια κινδύνου και με άγνοια ορίων. Η παράσταση παίζει για σένα Βλάση, για σένα Άννα, για σένα Μαλβίνα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η βραδιά παίζει για σας που περιμένετε το καλοκαίρι. Παίζει για σας που αγαπάτε τη νύχτα. Παίζει για σας που τραγουδάτε φάλτσα. Παίζει για σας που θυμάστε το δράμα του να κάνεις τον Κολοκοτρώνη στη γιορτή του σχολείου. Παίζει για σας που αγαπάτε και για σας που μισείτε τα Χριστούγεννα. Η παράσταση παίζει φυσικά για σένα που όλα τα ‘δωσα για σένα που λέει και το τραγούδι.
***
Πληροφορίες
«Guest stars – Τραγούδια που αφιέρωσα σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ» της ομάδας Ντουθ
Στο Θέατρο 104 από 3 Μαΐου 2025 (Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, στις 21.15)
Διαβάστε επίσης:
Guest Stars, από την ομάδα Ντουθ στο Θέατρο 104
