Η τρίτη ημέρα του Release Athens 2016 θα διεξαχθεί την Τρίτη 7 Ιουνίου με headliner την μοναδική PJ Harvey!
Μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες της σύγχρονης rock’n’roll σκηνής εδώ και πάνω από 25 χρόνια, η 46χρονη Αγγλίδα singer / songwriter επιστρέφει με το 9ο album της καριέρας της, “The Hope Six Demolition Project”, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Απριλίου σε ολόκληρο τον κόσμο, ξεκινώντας παράλληλα μία μεγάλη περιοδεία πουθα την φέρει και στο Release Athens 2016, με τη συνοδεία της πολυμελούς μπάντας της.
Πολυ-οργανίστρια, ποιήτρια, γλύπτρια, συγγραφέας, πάνω απ’ όλα μουσικός με σπάνια ψυχή και αυθεντικότητα, η PJ Harvey πραγματοποίησε ένα μοναδικό καλλιτεχνικό ταξίδι στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και τη Washington. Τις εμπειρίες που αποκόμισε σε αυτό καταγράφει στο επερχόμενο album, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Somerset House του Λονδίνου, ενίοτε μπροστά σε κοινό που είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την ίδια με τη μπάντα και τους παραγωγούς της να δουλεύουν σε ένα ειδικά διαμορφωμένο studio.
Η αναγνώριση που έχει γνωρίσει από κοινό και κριτικούς είναι πέρα από κάθε σύγκριση. Άλλωστε, είναι η μοναδική που έχει κερδίσει δύο φορές το Mercury Prize, το ετήσιο βραβείο για τον καλύτερο δίσκο της Βρετανίας, για τα εκπληκτικά albums “Stories From The City, Stories From The Sea” (2001) και “Let England Shake” (2011).
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πολύ σύντομα, θα ανακοινωθούν περισσότερα ονόματα για τη συγκεκριμένη ημέρα.
Ξεκινώντας κάποιος να γράφει για το ποια είναι η PJ Harvey, τι έχει επιτύχει σε αυτά τα περίπου 30 χρόνια που βρίσκεται στο προσκήνιο, ποια είναι η επίδρασή της στην παγκόσμια μουσική σκηνή και η εν γένει θέση της στο στερέωμα του rock’n’roll, από τη γέννησή του μέχρι σήμερα, το πιο πιθανό είναι να αναρωτηθεί για το πόσες σελίδες μπορεί να γεμίσει και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση. Όσο πιο επιγραμματικά γίνεται λοιπόν…
Γεννημένη στο Bridport του Dorset, η Polly Jean Harveyμυήθηκε από μικρή ηλικία στην blues / jazz / art rock μουσική χάρη στην δισκοθήκη των γονιών της. “Μεγάλωσα ακούγοντας John Lee Hooker, Howlin’ Wolf, Robert Johnson, Jimi Hendrix, Captain Beefheart. Ήρθα σε επαφή με αυτούς τους τόσο παθιασμένους μουσικούς σε πολύ νεαρή ηλικία, και αυτό είναι κάτι που παρέμεινε για πάντα μέσα μου και φαίνεται να έρχεται στην επιφάνεια όλο και περισσότερο καθώς μεγαλώνω. Νομίζω πως αυτό που γινόμαστε όσο μεγαλώνουμε είναι το αποτέλεσμα των όσων γνωρίσαμε όταν ήμασταν παιδιά.”
Η πορεία της ουσιαστικά ξεκίνησε το 1988, όταν έγινε μέλος της τοπικής μπάντας Automatic Dlamini, frontman της οποίας ήταν ο John Parish, ο άνθρωπος που έμελλε να εξελιχθεί στον κοντινότερο και μονιμότερο συνεργάτη της μέχρι σήμερα. Το 1991, σχημάτισε το δικό της συγκρότημα, με τη συνδρομή του – επίσης συχνού συνεργάτη της – Rob Ellis στα drums και του Ian Oliver στο μπάσο. Εκείνη ανέλαβε τα φωνητικά και την κιθάρα, βαφτίζοντας το τρίο απλά ως PJ Harvey.
To 1992, η μπάντα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album, “Dry”, γνωρίζοντας αμέσως τεράστια αποδοχή από τον μουσικό Τύπο και, κυρίως, από τον περίφημο John Peel. Τα δύο – φοβερά και τρομερά – singles του δίσκου, “Dress” και “Sheila-Na-Gig”, έτυχαν ανάλογης υποδοχής, ενώ και άλλα κομμάτια ξεχώρισαν από αυτόν, όπως το στοιχειωτικό “Oh, My Lover” και το “Plants And Rags”. Λίγα χρόνια αργότερα, το συγκεκριμένο album θα βρισκόταν στην περίφημη λίστα με τα αγαπημένα του Kurt Cobain.
Στη συνέχεια, η Island (Polygram) προσέφερε αμέσως συμβόλαιο στη μπάντα που με τη σειρά της ταξίδεψε στη Minnesota για να δουλέψει μαζί με τον μεγάλο Steve Albini (Big Black, Shellac). Τον Μάιο του 1993, κυκλοφόρησε το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους. Το “Rid Of Me” ήταν ένα ωμό αριστούργημα που συνδύαζε το grunge (που τότε επικρατούσε) με την αμεσότητα των blues και μία σκοτεινή αισθητική. Άλλα δύο φοβερά singles (“50 ft Queenie”, “Man-Size”) και ακόμα περισσότερα highlights (“Yuri-G”, “Dry”, “Rid Of Me”) καθιέρωσαν ακόμα περισσότερο το όνομα της PJ Harvey στη συνείδηση του κοινού, την ίδια στιγμή που η μπάντα έδειχνε να οδεύει προς το τέλος της.
Το 1995, σαν solo καλλιτέχνις πλέον, παρουσίασε το τρίτο album της καριέρας της, “To Bring You My Love”. Εδώ, επανενώνεται με τον John Parish και πρωτοσυνεργάζεται με τον σπουδαίο πολυ-οργανίστα Mick Harvey (από τους Bad Seeds)και τον drummer Jean-Marc Butty. Και οι τρεις παραμένουν συνεργάτες της μέχρι σήμερα, όπως και ο Floodπου ανέλαβε την παραγωγή. Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτέλεσε την πρώτη πολύ μεγάλη επιτυχία για την PJ Harvey, ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο πωλήσεις παγκοσμίως. Ούτως ή άλλως, η εμπορικότητα δεν ήταν ποτέ ούτε ο στόχος ούτε το μέτρο με βάση το οποίο κρινόταν η κάθε της κίνηση. Αλλά σίγουρα ο πιο blues ήχος, τα έγχορδα και τα πλήκτρα που τον εμπλούτισαν, καθώς και κομμάτια όπως τα “Down By The Water”, “Send His Love To Me”, “C’mon Billy”, “Long Snake Moan”, “The Dancer” την έκαναν πλέον γνωστή σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια.
Το “Is This Desire?” πουακολούθησε διέφερε σημαντικά – όπως σχεδόν κάθε albumτης PJ Harvey σε σχέση με τα υπόλοιπα – από τον προκάτοχό του, εισάγοντας ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο της. Με το “A Perfect Day Elise” γνώρισε τη μεγαλύτερη, μέχρι τότε, επιτυχία της στην Αγγλία, ενώ τα “The Garden”, “The Sky Lit Up”, “Catherine” συμπληρώνουν μία ακόμα τετράδα από highlights.
Στις αρχές του 2000, η Harveyξεκίνησε τις ηχογραφήσεις για το 5ο studio albumτης, “Stories From The City, Stories From The Sea”, με τη συνδρομή του Mick Harvey και του Rob Ellis. Επηρεασμένο από τη διαμονή της στη Νέα Υόρκη, είναι ένα album που τόσο στιχουργικά και συνθετικά όσο και από πλευράς παραγωγής μοιάζει να αναδεικνύει μία πιο “φωτεινή” πλευρά της, με τα περισσότερα κομμάτια να είναι δομημένα πάνω σε πιο mainstream- όσο δόκιμος μπορεί να είναι ο συγκεκριμένος όρος στην περίπτωσή της – indie rock φόρμες. Τρία υπέροχα singles (“Good Fortune”, “A Place Called Home”, “This Is Love”) και ένα σύνολο τόσο εξαιρετικό που μοιάζει αδύνατο να ξεχωρίσεις έστω κι ένα κομμάτι που να υστερεί. Απότο “Big Exit” και το “This Mess We’re In”, με τον Thom Yorke των Radiohead στα φωνητικά, μέχρι το “Kamikaze” και το “We Float”, το “Stories…” είναι ένα album που πραγματικά δεν χορταίνεις να ακούς. Δίκαια, απέσπασε το Mercury Prize του 2001 ως το κορυφαίο της Βρετανικής δισκογραφίας.
Όμως, η PJ Harvey συνέχισε να παραμένει καλλιτεχνικά ανήσυχη και να αλλάζει τα μουσικά της μονοπάτια. Το “Uh Huh Her” του 2004 τη βρίσκει να παίζει όλα τα όργανα στον δίσκο – εκτός των drumsτου Rob Ellis–και να αναλαμβάνει την παραγωγή μόνη της. Ηχητικά, είναι ένα πολύ πιο “δύσκολο” album, ιδίως για το κοινό που τη γνώρισε μέσα από την προηγούμενη δουλειά της. Τα singles “The Letter”, “You Come Through”, “Who The Fuck?” και“Shame” ξεχώρισαν από εδώ.
Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η μεταστροφή της στο “White Chalk” (2007), στο οποίο συνεργάστηκε και πάλι με τον Flood, τον John Parish και τον Eric Drew Feldman. Το κιθαριστικό alternative rock έδωσε τη θέση του σε ορισμένες μαγευτικές μπαλάντες με κύριο όργανο το πιάνο. “When Under Ether”, “The Devil”, “Silence”, “The Piano” είναι μόνο μερικές από τις συνθέσεις που συγκροτούν ένα album που πολλοί φίλοι της PJ Harvey βρήκαν “περίεργο”, ενώ ακόμα και η ίδια είπε πως “όταν το ακούω αισθάνομαι σα να βρίσκομαι σε ένα διαφορετικό σύμπαν, πραγματικά, σαν να μην είμαι σίγουρη αν βρίσκομαι στο παρελθόν ή το μέλλον.”
Το 2011, παρουσίασε το 8οalbum της, “Let England Shake”, μέσα σε έναν ομόφωνο διθύραμβο από τον μουσικό Τύπο τόσο στην πατρίδα της όσο και τον υπόλοιπο κόσμο. Βαθύτατα πολιτικοποιημένο και αντιπολεμικό -με υπέροχα κομμάτια όπως το “The Words That Maketh Murder”, “The Glorious Land”, “The Last Living Rose” – χάρισε στην Harvey το 2ο Mercury Prize της καριέρας της – δίνοντάς της μία θέση στο βιβλίο των ρεκόρ, μιας και είναι η μοναδική που το έχει καταφέρει – και τον τίτλο του album της χρονιάς στο Mojo, το Uncut, το NME και τον Guardian!
Παράλληλα με την προσωπική της καριέρα, η PJ Harvey έχει πραγματοποιήσει σειρά συνεργασιών μέσα στα χρόνια. Το 1995, ηχογράφησετο “Henry Lee” και το “Death Is Not The End” (του Bob Dylan) για το album “Murder Ballads” του Nick Cave και των Bad Seeds. Τρία χρόνια αργότερα, συμμετείχε στο “Broken Homes” του Tricky. Το 2001, έπαιξε και τραγούδησε στο “It’s A Wonderful Life” των Sparklehorse. Όλοι θυμόμαστε ακόμα το συγκλονιστικό “PianoFire” από αυτόν τον δίσκο. Λίγο αργότερα, τραγούδησε σε οκτώ κομμάτια που περιέχονταν στα “Desert Sessions 9 & 10” του Josh Homme, ενώ το 2004 έγραψε πέντε τραγούδια για το “Before The Poison” της Marianne Faithfull και έκανε φωνητικά σε άλλα τρία (“Hit The City”, “Methamphetamine Blues”, “Come To Me”) στο “Bubblegum” του μεγάλου Mark Lanegan. To 2007, έδωσε ένα κομμάτι της που δεν συμπεριλήφθηκε στο “Stories From The City…” στο 4ο προσωπικό album του Mick Harvey, “Two of Diamonds”.
Επίσης, έχει κυκλοφορήσει δύο albumsτα οποία υπογράφει μαζί με τον επί χρόνια συνεργάτη της, John Parish. Το πρώτο ήταν το “Dance Hall at Louse Point” (1996) και το πιο πρόσφατο το “A Woman a Man Walked By” (2009), το οποίο γνώρισε αρκετή επιτυχία και περιείχε το σαγηνευτικά σκοτεινό single, “Black Hearted Love”.
Όλα αυτά μας φέρνουν στο σήμερα, όπου η PJ Harvey, μετά από “σιωπή” πέντε ετών, πραγματοποιεί μία επιστροφή στη δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις που ήδη αποτελεί το γεγονός της χρονιάς στον κόσμο της μουσικής. Το 9o album της, “The Hope Six Demolition Project” ηχογραφήθηκε μπροστά σε κοινό στο Somerset House του Λονδίνου, σε ένα ειδικά διαμορφωμένο studio, και πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 15 Απριλίου του 2016. Περιέχει 11 τραγούδια που απηχούν τις εμπειρίες από τα ταξίδια τεσσάρων ετών στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και την Washington και, όπως συνέβη και στο “Let England Shake”, έχουν ξεκάθαρα κοινωνικο-πολιτική θεματολογία που αυτή τη φορά δεν περιορίζεται κυρίως στην τρέχουσα πραγματικότητα της Βρετανίας αλλά αφορά σε ζητήματα που απασχολούν τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
“Όταν γράφω ένα τραγούδι οραματίζομαι ολόκληρο το σκηνικό. Μπορώ να δω τα χρώματα, μπορώ να πως τι ώρα της ημέρας είναι, μπορώ να συναισθανθώ την διάθεση, μπορώ να δω το φως να αλλάζει, τις σκιές να κινούνται, τα πάντα μέσα σε εκείνη την εικόνα. Το να συλλέξω πληροφορίες από δευτερεύουσες πηγές φάνηκε πολύ αποστασιοποιημένο σε σχέση με αυτά για τα οποία προσπαθούσα να γράψω. Ήθελα να μυρίσω τον αέρα, να αισθανθώ το χώμα και να συναντήσω τους ανθρώπους των χωρών με τις οποίες νιώθω γοητευμένη.”
Χαρακτηριστικό είναι το single – προπομπός, “The Wheel”, το video-clip του οποίου έχει κατά βάση γυριστεί (σκηνοθετημένο από τον Seamous Murphy) στο Κόσοβο, ενώ περιέχει και πλάνα από την Ειδομένη, αναδεικνύοντας το προσφυγικό πρόβλημα που αποτελεί μέρος της καθημερινότητας όλων μας εδώ και καιρό.
Μουσικά, αναμένουμε άλλη μία μετάλλαξη στον ήχο της PJ Harvey. Στην ηχογράφηση χρησιμοποίησε όργανα όπως σαξόφωνο, autoharp, ακόμα και μπουζούκι!To “The Wheel” δίνει μόνο μία ιδέα για το τι περιέχεται στο album.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα ηχεί σαν κανένα από τα προηγούμενα.“Όταν δουλεύω πάνω σε έναν καινούργιο δίσκο, το πιο σημαντικό είναι να μην επαναλάβω τον εαυτό μου… αυτός είναι πάντα ο στόχος μου: να προσπαθήσω να ανακαλύψω νέα εδάφη και να προκαλέσω τον εαυτό μου. Διότι είμαι μέσα σε όλο αυτό πρωτίστως για να μαθαίνω.”
Το ίδιο ανήσυχη έχει αποδειχθεί ακόμα και σε ό,τι αφορά στην εξωτερική εμφάνιση και το “image” που υιοθετεί, αφού συνήθως οι όποιες αλλαγές στη μουσική κατεύθυνση συνοδεύονται από αντίστοιχες στην εμφάνισή της, συγκροτώντας μία μοναδική ενιαία αισθητική κάθε φορά, η οποία αγγίζει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια στο artworkτου εκάστοτε δίσκου, συχνά υπό την επιμέλεια της φίλης της και φωτογράφου Maria Mochnacz.
Όπως και να έχει, alternative rock, punk-blues, avant-rock, indie-rock, folk… όλααυτάείναιοισυνήθεις χαρακτηρισμοί και ετικέτες που χρησιμοποιεί ο Τύπος για να προσδιορίσει το στυλ ενός καλλιτέχνη. Σε περιπτώσεις όπως αυτή της PJ Harvey όλα αυτά έχουν λίγη σημασία, από τη στιγμή που το μουσικό έργο της είναι τέτοιο που υπερβαίνει τα στενά όρια του οποιουδήποτε ρεύματος. Επιρροές και βιώματα έχουν όλοι οι καλλιτέχνες, ανεξαιρέτως. Αυτό που διαφοροποιεί τους καλύτερους εξ’ αυτών είναι η δυνατότητά τους να εξελίσσουν τα όσα έχουν πάρει σε κάτι μοναδικό και προσωπικό. Και η PJ Harvey είναι από τους ελάχιστους που έχουν να επιδείξουν μία πολυετή πορεία με τέτοια αξιοζήλευτη δημιουργικότητα και συνέπεια. Χωρίς υπερβολή, η θέση της στην κορυφή είναι σχεδόν μοναχική…
Διαβάστε επίσης: Οι Beirut live στο νέο φεστιβάλ Release Athens 2016
