Ως τις 15 Φεβρουαρίου 2026 παρουσιάζεται στην Παλαιά Εθνική Πινακοθήκη του Βερολίνου η Συλλογή Scharf, η οποία αποτελείται κυρίως από γαλλική τέχνη του 19ου και 20ού αιώνα, καθώς και από διεθνή σύγχρονα έργα τέχνης. Η Συλλογή είναι η άμεση συνέχεια της κάποτε εκτεταμένης ιδιωτικής συλλογής έργων τέχνης του Otto Gerstenberg με έδρα το Βερολίνο, η οποία περιελάμβανε την αυγή του μοντερνισμού με έργα του Γκόγια έως τους πρωτοπόρους της γαλλικής αβανγκάρντ, καθώς και έργα των Γκυστάβ Κουρμπέ και Εντγκάρ Ντεγκά.
Η έκθεση παρουσιάζει μια επιλογή από περίπου 150 έργα, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών έργων από καλλιτέχνες όπως ο Ωγκύστ Ρενουάρ, ο Πιέρ Μπονάρ, ο Εντγκάρ Ντεγκά και ο Κλοντ Μονέ και ταξιδεύει τους επισκέπτες στη συλλογή: από τον Γκόγια και τον γαλλικό ρεαλισμό στους Γάλλους ιμπρεσιονιστές και κυβιστές μέχρι τη σύγχρονη τέχνη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια επιλογή από χαρακτικά του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, τα οποία έχουν διατηρηθεί σχεδόν στο σύνολό τους στη συλλογή.
Ζωγραφίζοντας τη σύγχρονη ζωή: Ιμπρεσιονισμός
Σχεδόν κανένα άλλο καλλιτεχνικό κίνημα του 19ου αιώνα δεν είναι τόσο επιδραστικό όσο ο γαλλικός Iμπρεσιονισμός. Με την ταχεία εφαρμογή παχιών στρώσεων χρώματος και μια νέα προσοχή στο φως, το χρώμα και την ατμόσφαιρα, οι «ζωγράφοι της σύγχρονης ζωής» (Σαρλ Μπωντλαίρ) προσπάθησαν να αποτυπώσουν τη φευγαλέα φύση της στιγμής.
Η Συλλογή Scharf περιέχει υπέροχα δείγματα αυτής της τέχνης. Ο Otto Gerstenberg επικεντρώθηκε στη συλλογή γαλλικής τέχνης, και οι Walther, Eve και René Scharf συνέχισαν με το ίδιο ενδιαφέρον.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στα τοπία του ο Μονέ ενδιαφερόταν για την αλληλεπίδραση του φωτός και του χρώματος. Στα έργα του Steep Cliffs near Dieppe (1897) και Waterloo Bridge (1903) ο Μονέ ερευνούσε πώς το θέμα του άλλαζε με το φως. Ο Ρενουάρ ασχολήθηκε κυρίως με την προσωπογραφία και τις απεικονίσεις της κοινωνίας. Τα γυναικεία πορτρέτα του αντικατοπτρίζουν το ιδανικό της σύγχρονης, κομψής Παριζιάνας. Ο Ντεγκά ήταν επίσης διάσημος για τις απεικονίσεις γυναικών. Συχνά τις έδειχνε στα παρασκήνια ή σε καθημερινές καταστάσεις, για παράδειγμα να πλένουν ή να χτενίζουν τα μαλλιά τους – συνήθως χωρίς να ποζάρουν και παρατηρούμενες από απόσταση. Σε αυτά τα έργα εστίαζε στο φως, τη στάση και τη σύνθεση.
Μια γενιά αργότερα, ο Πιερ Μπονάρ θα επανασυνδεθεί με αυτή την οικειότητα και τον αισθησιασμό όταν απεικονίζει τη σύζυγό του Μαρτ στη μπανιέρα. Μπορεί να ειπωθεί ότι κανένας άλλος ζωγράφος του Μεταϊμπρεσιονισμού δεν ασχολήθηκε με τη ζωγραφική τοπίων τόσο ριζοσπαστικά όσο ο Πολ Σεζάν. Στα έργα του, δίνει έμφαση στην υφή της επιφάνειας του πίνακα και στα βασικά σχήματα των εικαστικών στοιχείων. Τα πειράματά του υπήρξαν πραγματικά πρωτοποριακά για τον μοντερνισμό.
Μεταξύ τρόμου και θεάματος: Φρανθίσκο ντε Γκόγια
Τον 19ο αιώνα, το ενδιαφέρον για την ισπανική τέχνη αυξήθηκε στη Γαλλία. Πολλοί καλλιτέχνες, όπως ο Ευγένιος Ντελακρουά, ο Έντγκαρ Ντεγκά και ο Ονορέ Ντομιέ, ενθουσιάστηκαν με τον Φρανθίσκο ντε Γκόγια, και το ενδιαφέρον για την τέχνη του αυξήθηκε επίσης στη Γερμανία. Οι συλλέκτες στο Βερολίνο ήταν πρόθυμοι να αποκτήσουν ισπανική τέχνη και, με αυτό το πνεύμα, ο Otto Gerstenberg αγόρασε σχέδια, ακουαρέλες και τις τέσσερις μεγάλες σειρές χαρακτικών του Γκόγια: Disparates, Caprichos, Desastres de la Guerra και Tauromaquia.
Οι σκηνές ταυρομαχίας στην Tauromaquia γοήτευσαν το κοινό της Κεντρικής Ευρώπης, φέρνοντάς το αντιμέτωπο με το δράμα αυτού του ισπανικού εθίμου. Η σειρά ερμηνεύτηκε τόσο ως έγκριση του εθνικού αθλήματος, το οποίο ο Γκόγια είχε σε μεγάλη εκτίμηση, όσο και ως κριτική απεικόνιση. Κάποιοι εντόπισαν λογοτεχνικές αναφορές, για παράδειγμα στην ιστορία της ταυρομαχίας του Ντον Νικολά Φερνάντες ντε Μορατίν. Και κάποιοι είδαν τους ταύρους να συμβολίζουν την ισπανική αντίσταση ενάντια στη ναπολεόντια κατοχή.
Αυτή η πολιτική διάσταση έγινε ακόμη πιο εμφανής στο έργο Desastres, το οποίο ο Γκόγια άρχισε να δημιουργεί το 1810. Αν και ο καλλιτέχνης δεν αναφέρθηκε ρητά στον πόλεμο της ανεξαρτησίας εναντίον της Γαλλίας, η σχέση είναι προφανής. Χωρίς επιείκεια, απεικονίζει τη σκληρότητα του πολέμου: θάνατο, βασανιστήρια, απόγνωση και πείνα. Η σειρά δεν δημοσιεύθηκε παρά μόνο σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του Γκόγια, επειδή δεν ήταν συμβατή με το ρόλο του ως Ισπανός αυλικός ζωγράφος που είχε και Γάλλους πελάτες.
Διακριτικοί παρατηρητές: Η τέχνη μεταξύ ρομαντισμού και κοινωνικής κριτικής
Οι δεκαετίες πριν από τον Ιμπρεσιονισμό σημαδεύτηκαν από διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα. Ο Ευγένιος Ντελακρουά θεωρείται ο βασικός εκπρόσωπος του γαλλικού ρομαντισμού. Τα έργα του που περιλαμβάνονται στη συλλογή χαρακτηρίζονται από τον τρόπο με τον οποίο συνδέουν την συναισθηματική ένταση με τον πολιτικό συμβολισμό. Το έργο «Ο βασιλιάς Ερρίκος Δ΄ και η Γκαμπριέλ ντ’ Εστρέ» (1826) απεικονίζει τον βασιλιά του 16ου αιώνα και την ερωμένη και πολιτική του σύμβουλο Γκαμπριέλ ντ’ Εστρέ στην γαλλική αυλή.
Η Σχολή της Μπαρμπιζόν ήταν ένα σημαντικό, αντι-ακαδημαϊκό καλλιτεχνικό κίνημα στη Γαλλία. Ξεκινώντας γύρω στο 1830, ζωγράφοι όπως ο Καμίλ Κορό επικεντρώθηκαν στη δουλειά στη φύση, en plein air. Συνέβαλαν σημαντικά στις αλλαγές στην ευρωπαϊκή τέχνη και επηρέασαν την ανάπτυξη του Ιμπρεσιονισμού.
Ο Γκυστάβ Κουρμπέ θεωρούσε τον εαυτό του ρεαλιστή ζωγράφο. Η συμμετοχή του στην εξέγερση της Παρισινής Κομμούνας το 1871 του κόστισε μια ποινή φυλάκισης. Ζωγράφισε πολλές από τις νεκρές του φύσεις στη φυλακή Sainte-Pélagie, όπου δεν επιτρέπονταν ζωντανά μοντέλα. Ο Ονορέ Ντομιέ ήταν ένας άλλος κοινωνικά κριτικός καλλιτέχνης. Τα έργα του χαρακτηρίζονται συχνά από σατιρική αντιμετώπιση κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων. Χρησιμοποιώντας εκφραστικές πινελιές και σκούρα χρώματα, απεικόνισε τη ζωή της εργατικής τάξης. Τα γλυπτά του από τη σειρά Les Parlementaires, με τα υπερβολικά χαρακτηριστικά του προσώπου, σατιρίζουν τους Γάλλους βουλευτές – ένα καυστικό σχόλιο για την πολιτική ελίτ της εποχής του.
Ο προφήτης του χρώματος: Πιέρ Μπονάρ
Όταν ο Πιέρ Μπονάρ ξεκίνησε τις σπουδές του στην τέχνη στο Παρίσι το 1888, ο κόσμος της τέχνης βρισκόταν σε ένα σημείο καμπής. Πολλοί νέοι καλλιτέχνες αναζητούσαν νέες μορφές έκφρασης και είχαν την τάση να αντιστέκονται στις ακαδημαϊκές παραδόσεις. Αυτοί οι καλλιτέχνες απομακρύνθηκαν επίσης όλο και περισσότερο από τον Ιμπρεσιονισμό, ο οποίος γνώριζε μεγάλη επιτυχία. Ο Μπονάρ, σε συνεργασία με τον Εντουάρ Βιγιάρ, τον Μωρίς Ντενί και άλλους ομοϊδεάτες καλλιτέχνες, ίδρυσε την ομάδα Nabis, η οποία – σε αναφορά στην εβραϊκή προέλευση του ονόματός της – θεωρούσε τον εαυτό της «προφήτη» μιας νέας μορφής ζωγραφικής. Ήθελαν να επικοινωνήσουν κάτι περισσότερο από την ορατή πραγματικότητα, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην έκφραση συναισθημάτων και σκέψεων.
Η Συλλογή Scharf περιλαμβάνει εξαιρετικά έργα του Μπονάρ, μεταξύ των οποίων και το κεντρικό του έργο «Η μεγάλη μπανιέρα», στο οποίο ο καλλιτέχνης απεικονίζει τη σύζυγό του, καθώς και το «Place Clichy», που παρουσιάζει με ζωντάνια τις δραστηριότητες στην πλατεία κοντά στο ατελιέ του στο Παρίσι. Ο πίνακας Η οικογένεια του Claude Terrasse στον κήπο κατέχει ιδιαίτερη θέση στο έργο του καλλιτέχνη. Δεν είναι μόνο το μεγαλύτερο έργο που είχε δημιουργήσει μέχρι τότε, αλλά και ένα από τα ελάχιστα παραβάν του. Δουλεύοντας με ένα έπιπλο ασιατικής προέλευσης, ο Μπονάρ συνδύασε τις ανατολικές και δυτικές ζωγραφικές παραδόσεις, όπως φαίνεται στην επίπεδη σύνθεση του εικαστικού χώρου και των σωμάτων, καθώς και στο σχέδιο των υφασμάτων και του τοπίου, εμπνευσμένο από την ιαπωνική διακόσμηση.
Πρωτοπόρος της σύγχρονης λιθογραφίας: Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ
Σημαντικό μέρος της Συλλογής Scharf αποτελεί το σύνολο των τυπωμάτων – εκτός από ελάχιστες ελλείψεις – του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, το οποίο αποκτήθηκε από τον Otto Gerstenberg. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συλλογή Τουλούζ-Λωτρέκ παγκοσμίως. Ο καλλιτέχνης άρχισε να ασχολείται με την τότε ακόμη νέα τεχνολογία της λιθογραφίας το 1891. Οι εικόνες μπορούσαν να σχεδιαστούν απευθείας πάνω σε πέτρα και να τυπωθούν σε μεγάλες εκδόσεις με χαμηλό κόστος. Η καινοτόμος μορφολογική του γλώσσα έκανε τον καλλιτέχνη πρωτοπόρο της σύγχρονης λιθογραφίας. Προερχόταν από μια πλούσια, αριστοκρατική οικογένεια, αλλά έστρεψε την προσοχή του στις εικόνες της νυχτερινής σκηνής και των οίκων ανοχής. Έχει αποδειχθεί ότι πέρασε πολύ χρόνο στα παρισινά πορνεία και μάλιστα έζησε εκεί για εβδομάδες. Η λιθογραφική του σειρά Elles μαρτυρά ιδιαίτερα την ενσυναίσθητη άποψή του για τις γυναίκες που εργάζονταν εκεί, απεικονίζοντας τες όχι με ερωτικό τρόπο, αλλά να εκτελούν οικείες, καθημερινές δραστηριότητες.
Καινοτομία στο σχεδιασμό αφισών: Ο Τουλούζ-Λωτρέκ ως γραφίστας
Ο Τουλούζ-Λωτρέκ απέκτησε φήμη χάρη στις αφίσες του. Με τα ζωντανά χρώματά τους διαφήμιζαν καφέ-μουσικές σκηνές και θέατρα ποικίλης ψυχαγωγίας, όπως το Μουλέν Ρουζ, αλλά και βιβλία, περιοδικά, επιχειρήσεις και προϊόντα. Τα σχέδιά του ήταν πρωτότυπα: δούλευε με μεγάλες επιφάνειες, καμπύλες γραμμές, έντονες αντιθέσεις και τεχνικές ψεκασμού με σπρέυ. Ο πρώτος δημιουργός αφισών που παρουσίαζε και διαφήμιζε συγκεκριμένους καλλιτέχνες του θεάματος απεικόνισε προσωπικότητες όπως η La Goulue, η Jane Avril και ο Aristide Bruant, συμβάλλοντας έτσι στη λατρεία του κόσμου για τις διασημότητες της εποχής. Μερικές φορές, ο καλλιτέχνης μετέτρεπε τις διασημότητες σε αυτόνομο καλλιτεχνικό θέμα. Οι απεικονίσεις του χορευτή Loïe Fuller, για παράδειγμα, έχουν ελάχιστα κοινά με τα πορτρέτα: αντί για προσωπικά χαρακτηριστικά, απεικονίζει μόνο τα ρέοντα υφάσματα που κινούνται σε ευρείς κύκλους μέσα από πολύχρωμα φώτα.
Εκτός από τα αφηρημένα θέματα του, υπάρχουν και έργα που αποπνέουν την ατμόσφαιρα επί σκηνής και πίσω από τα παρασκήνια. Βασισμένο σε έναν πίνακα, το έργο The Grand Theatre Box πιθανώς απεικονίζει το προφίλ της Amande Brazier, ιδιοκτήτριας ενός δημοφιλούς λεσβιακού μπαρ, που παρακολουθεί μια παράσταση με μια πόρνη. Στο γειτονικό θεωρείο κάθεται ο οδηγός του βαρόνου Rothschild, τον οποίο ο καλλιτέχνης γνώριζε. Το άτομο στη μέση, αντί να κοιτάζει τη σκηνή, ατενίζει τα γειτονικά θεωρεία. Με αυτόν τον τρόπο, η πράξη του να κοιτάζεις γίνεται η ίδια θέμα. Μια άλλη πτυχή του έργου είναι ότι το θεατρικό θεωρείο δεν απολαμβάνουν μόνο τα προνομιούχα μέλη της ανώτερης μεσαίας τάξης, αλλά και ισχυροί χαρακτήρες που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας.
Έξυπνο μάτι και καυστική κριτική: Ο Τουλούζ-Λωτρέκ ως μάρτυρας της εποχής του
Ο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ ήταν ένας προσεκτικός παρατηρητής των γεγονότων που συνέβαιναν γύρω του. Ο βαθμός στον οποίο θεωρούσε τον εαυτό του ως μέρος μιας παράδοσης είναι εμφανής στο σχέδιο του εξωφύλλου για μια νέα έκδοση του Desastres de la Guerra, στο οποίο ο Γκόγια είχε αποτυπώσει τους τρόμους του πολέμου.
Ο καλλιτέχνης σχεδίασε μεγάλο αριθμό διαφημίσεων, για παράδειγμα μια αφίσα για τον φίλο του, τον φωτογράφο Πολ Σέσκο. Με ένα κλείσιμο του ματιού, σατιρίζει την αξίωση του νέου μέσου για αντικειμενικό ρεαλισμό. Στην αφίσα ο φωτογράφος παραμένει αόρατος, το μοντέλο του είναι γυρισμένο με την πλάτη προς αυτόν και φοράει μάσκα και φόρεμα καλυμμένο με ερωτηματικά.
Η φιγούρα της Μίσια Νάθανσον που κάνει πατινάζ είναι σκηνοθετημένη με παρόμοιο εκλεπτυσμένο τρόπο. Ήταν παντρεμένη με τον εκδότη του περιοδικού τέχνης και λογοτεχνίας La Revue Βlanche, για το οποίο πόζαρε συχνά στα εξώφυλλα. Η εικόνα για το περιοδικό La Vache enragée δείχνει την ομώνυμη «τρελή αγελάδα» που, εκπροσωπώντας τους επαναστάτες καλλιτέχνες, κυνηγά έναν πλούσιο αστό. Ωστόσο, σε ακραίες περιπτώσεις, οι επιθέσεις κατά της κρατικής τάξης μπορούσαν να καταλήξουν κάτω από τη λεπίδα της γκιλοτίνας, όπως απεικονίζει ο Τουλούζ-Λωτρέκ σε μια διαφήμιση για την εφημερίδα Le Matin. Ο καλλιτέχνης σχεδίασε επίσης την αφίσα για ένα βιβλίο του δημοσιογράφου Βίκτορ Ζοζέ, το οποίο απεικόνιζε το Βερολίνο – τη «Βαβυλώνα της Γερμανίας» – ως μιλιταριστικό και διεφθαρμένο.
Θραύσματα της καθημερινής ζωής: Κυβισμός
Μετά τον Ιμπρεσιονισμό, ο Κυβισμός ήταν η επόμενη επαναστατική καινοτομία στη σύγχρονη τέχνη. Με τους πίνακες και τα κολάζ τους, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ζορζ Μπρακ και αργότερα ο Χουάν Γκρις άσκησαν την πιο αποφασιστική επίδραση σε αυτό το στυλ. Ο Ανρί Λωρένς, που ασχολούνταν με τη γλυπτική, διαμόρφωσε τον Κυβισμό με τη δική του καλλιτεχνική έκφραση. Ο στόχος του κυβισμού ήταν να αναπαραστήσει την πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη φύση της πραγματικότητας, αποδομώντας τα σχήματα και αναλύοντάς τα στις βασικές γεωμετρικές τους μορφές. Στη ζωγραφική, αυτό οδήγησε σε έργα που παρουσιάζουν θέματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες ταυτόχρονα και που χρησιμοποιούν υλικά κολάζ για να συνδυάσουν και να συνδέσουν διαφορετικές μορφές της πραγματικότητας. Ένα σημαντικό παράδειγμα αυτού είναι το κολάζ του Πικάσο «Κιθάρα και παρτιτούρα».
Καθημερινά αντικείμενα όπως μπουκάλια, ποτήρια, εφημερίδες και τραπουλόχαρτα αναδείχθηκαν σε θέματα ζωγραφικής. Κατακερματισμένα σε κυβιστικό στυλ, προσέφεραν νέες προοπτικές στον κόσμο της καθημερινότητας, όπως τα καφέ ως σημεία κοινωνικής συνάντησης ή το εργαστήριο του καλλιτέχνη ως τόπος δημιουργικότητας. Μετά από αυτή την πρώτη φάση που χαρακτηρίστηκε από κατακερματισμό, αποσύνθεση και συστηματική ανάλυση, τον λεγόμενο αναλυτικό κυβισμό, οι καλλιτέχνες πειραματίστηκαν όλο και περισσότερο με την ένωση επιφανειών και μορφών: Εκπρόσωποι του συνθετικού κυβισμού είναι ο Χουάν Γκρις και ο Φερνάν Λεζέ. Οι ιδέες του κυβισμού είχαν αποφασιστική επίδραση στις αντιλήψεις για το χώρο, τη μορφή και την αφαίρεση στον μοντερνισμό.
Χρώμα, μορφή και χειρονομία: παραστατικότητα και αφαίρεση μετά το 1945
Μετά το 1945, η τέχνη εξελίχθηκε σε μια ένταση μεταξύ παραστατικότητας και αφαίρεσης. Ο Sam Francis και ο Maurice Estève είναι πρωταρχικά παραδείγματα της εξέλιξης της αφαίρεσης μετά το 1945. Στις φωτεινές και λαμπερές εικόνες τους, το ίδιο το χρώμα γίνεται μέσο έκφρασης. Ο Estève ήταν ένας από τους καλλιτέχνες της Nouvelle École de Paris που υποστηριζόταν ενεργά από τον συλλέκτη Walther Scharf, ο οποίος μερικές φορές πωλούσε και τα έργα τους. Ο γιος του Scharf, René, συμπλήρωσε τη γαλλική κατεύθυνση της συλλογής με μια βορειοαμερικανική προοπτική όταν πρόσθεσε έργα του Sam Francis.
Από τη μετεγκατάστασή του στο Βερολίνο, ο René Scharf και η σύζυγός του Christiane έχουν επεκτείνει τη συλλογή, προσθέτοντας σύγχρονα έργα, μεταξύ άλλων και από την καλλιτεχνική σκηνή του Βερολίνου.
Μέσα από τη σκοτεινή του παλέτα και το τεράστιο κεφάλι ζέβρας, το έργο Night Trick του Jonas Burgert επικαλείται στοιχεία του λεγόμενου Σκοτεινού Ρομαντισμού του τέλους του 19ου αιώνα, ο οποίος ασχολούνταν με το μυστηριώδες και το υπερφυσικό. Τα υβριδικά πλάσματα που εμφανίζονται στο Earthware της Katja Novitskova βρίσκονται επίσης μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη, ενώ στο έργο του Martin Eder το χαριτωμένο και το τερατώδες εμφανίζονται το ένα δίπλα στο άλλο. Το έργο του Narcissus βασίζεται στον αρχαίο μύθο του νεαρού άνδρα που ερωτεύεται την εικόνα του στον καθρέφτη. Εδώ, όμως, ο νεαρός αντικαθίσταται από μια γάτα, ένα θέμα που έχει γίνει πολύ δημοφιλές στα κοινωνικά δίκτυα.
Μια συλλογή για το μέλλον: Πτυχές της σύγχρονης τέχνης
Οι καλλιτεχνικές θέσεις που παρουσιάζονται σε μια ξεχωριστή αίθουσα συνδέονται μεταξύ τους μέσω του υλικού, της κίνησης, του χρώματος και της φόρμας. Ο Gotthard Graubner περιέγραψε τα έργα του που μοιάζουν με μαξιλάρια ως «χρωματικά-χωρικά σώματα». Η βαθιά χρωματική εντύπωση που δημιουργούν επιτυγχάνεται μέσω πολλαπλών εφαρμογών χρώματος σε μια εξαιρετικά απορροφητική υφασμάτινη επιφάνεια. Όλα τα έργα του Graubner που μοιάζουν με μαξιλάρια έχουν κοινό χαρακτηριστικό το γεγονός ότι βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ της ζωγραφικής σε καμβά και του αντικειμένου και δημιουργούν την εμπειρία του καθαρού χρώματος.
Η Katharina Grosse ήταν μαθήτρια του Graubner στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντίσελντορφ. Μερικές φορές εργάζεται με πολύ μεγάλες επιφάνειες – σε ολόκληρους χώρους, στέγες σπιτιών και προσόψεις. Με τους δύο πίνακες της Συλλογής Scharf, κινείται εντός των ορίων της επιφάνειας του πίνακα, με τις εφαρμογές χρωμάτων και τα ίδια τα χρώματα να αποτελούν το θέμα των έργων της.
Ο Anselm Reyle εργάζεται με εφαρμογές αντικειμένων, φύλλων αλουμινίου και καθρεφτών στην επιφάνεια της εικόνας, επεκτείνοντάς την σε τρισδιάστατο χώρο. Τα λειτουργικά και διακοσμητικά υλικά που χρησιμοποιεί είναι στοιχεία που προέρχονται από την καταναλωτική κοινωνία. Για τον Reyle, αυτά γίνονται το υλικό της καλλιτεχνικής του σκέψης για το τι μπορεί να είναι η ζωγραφική σήμερα.
Ο γλύπτης Tony Cragg μοιράζεται με τους Graubner και Grosse τη στενή του σχέση με την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντίσελντορφ. Δίδαξε εκεί και διετέλεσε επίσης διευθυντής της για αρκετά χρόνια. Η κίνηση πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο στα γλυπτά του, ως αποτέλεσμα του έντονου ενδιαφέροντός του για τις φυσικές δομές και
τις διαδικασίες της οργανικής ανάπτυξης.
Πηγές: κείμενα της έκθεσης
Κεντρική εικόνα θέματος: Άποψη της έκθεσης The Scharf Collection “Goya – Monet – Cézanne – Bonnard – Grosse”
Φωτογραφίες: smb.museum
