Πάντα λέω πόσο τυχεροί είναι όλοι όσοι ασχολούνται με το σώμα τους. Δεν είναι ότι απλά αθλούνται ή κάνουν χορό…
… Σε κάθε περίπτωση αναζητούν τρόπο έκφρασης. Αυτός είναι και ο λόγος, που επιλέγουν τη σιωπηλή αυτή γλώσσα, για να εκφράσουν αυτό, που τις περισσότερες φορές με το λόγο δε μπορούν.
Πέρα όμως από αυτό, αποφασίζει κάποιος να σπουδάσει χορό, κάτι που ο ίδιος μπορεί να ελέγξει. Να παρατηρεί τον ίδιο του τον εαυτό μέσα απ´ την κίνηση, απ´ τον τρόπο που χειρίζεται και διαχειρίζεται το σώμα του, γνωρίζοντας ολοένα και περισσότερο με την καθημερινή άσκηση το λόγο που εκτελεί την κάθε του κίνηση και τι σημαίνει αυτή! Είναι σπουδαίο να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του μέσα από το ίδιο του το σώμα! Να μάχεται καθημερινά με τον πόνο, προκειμένου να προετοιμαστεί, για να ζωγραφίσει με την κίνησή του στη σκηνή. Ο τρόπος με τον οποίο θα πατήσει μέχρι τον τρόπο που θα κινήσει τα δάχτυλα των χεριών ή τα μάτια του, όλα αυτά μαζί είναι αυτά που θα γράφουν και θα χαράζουν δρόμους και μονοπάτια, για να ταξιδέψουν οι θεατές! Χωρίς να το θέλεις, γίνεσαι οδηγός ξεναγώντας τους σε όλα αυτά που καλλιέργησες. Με το σώμα και την κίνηση μεταδίδεις όλη την αγάπη και τον σεβασμό, που έτρεφες γι αυτά κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Ο πόνος, που μέχρι τότε πάλευες με αυτόν, τώρα γίνεται όνειρο, χάνεται μέσα στην ομορφιά του ονείρου, που φωτίζεται επάνω στη σκηνή. Εκεί νοιώθει κανείς τη μοναξιά να μετατρέπεται σε δύναμη επικοινωνίας με το «άνω»!
Αυτό είναι που νοιώθουμε, όταν εναρμονιζόμαστε με το σώμα μας και νοιώθουμε την ανάσα μας και κάθε τι που υπάρχει γύρω μας. Όσο αργός, καθαρός και κατανοητός πρέπει να είναι ο λόγος, τόσο αργή και καθαρή πρέπει να είναι και η κίνηση. Και στις δυο περιπτώσεις ακούμε τι λέμε και καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε.
Αφουγκραζόμαστε τι χρειάζεται το σώμα μας, ώστε να του δώσουμε την κατάλληλη τροφή. Όλα σιωπηλά τις μέρες προετοιμασίας, όπως θα έπρεπε, πιστεύω, να είναι την κάθε μέρα, την κάθε ώρα και την κάθε μας στιγμή, ώστε να μπορούμε να μας ακούμε και να ξέρουμε τί κάνουμε για ό,τι, όποτε και όπου το κάνουμε.
Νιώθοντας εμάς νιώθουμε και τους άλλους, γίνονται καθρέφτες μας, μπορούμε να αναγνωρίσουμε κομμάτια μας, που ίσως συμπληρώσουμε. Κατανοούμε εμάς, τους άλλους και κάθε τι που μας περιβάλλει έτσι, ώστε να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσα από εμάς και για εμάς.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η μαγεία ξεκινά, όταν αντιληφθούμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα, το πώς το κάνουμε και όχι τί κάνουμε. Εκεί «αναδύεται» και η λέξη ποιότητα, κύριο συστατικό, που συμβάλλει στη δημιουργία του ονείρου, πλάθει το όνειρο σε συνδυασμό με τη μουσική και την κίνηση. Ποιότητα, που όταν την κατακτήσουμε, δημιουργείται η ηρεμία και η σταθερότητα. Τότε όλα αυτά μαζί «γράφουν» με την ανάσα μας. Κινούμαστε με φτερά διάφανα σκορπίζοντας την ομορφιά και τη γαλήνη, που εμείς οι ίδιοι απολαμβάνουμε εκείνη τη στιγμή. Πετάμε μαζί με όλους όσους εναρμονίζονται με εμάς, γίνονται ένα με την ανάσα μας, είναι η ανάσα μας, το σπουδαιότερο δώρο που μας αγκάλιασε ποτέ!
Info:Ο Γιάννης Ντοντσάκης, Διευθυντής της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Αναπληρωτής Διευθυντής και Α΄ χορευτής του Μπαλέτου της Ε.Λ.Σ., σπούδασε στη σχολή της Ραλλούς Μάνου, στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και συνέχισε με υποτροφία στην Όπερα του Αμβούργου. Χόρεψε με το English National Ballet. Συνεργάστηκε με χορογράφους και δασκάλους όπως Γιάννη Μέτση, Χάρη Μανταφούνη, Λεωνίδα Ντεπιάν, Σοφία Σπυράτου, Τζων Νωυμάγιερ, Germinal Casado, Rudi Van Dantzig, Lorca Massine, Carol Armitage, Igor Zelensky, Όλεγκ Βινογκράντοφ, Peter Schaufuss, Truman Finney κ.α. Διετέλεσε Βοηθός της Διευθύντριας Μπαλέτου της Ε.Λ.Σ. Lynn Seymour. Υπήρξε Εκδότης του περιοδικού ΕΝ ΧΟΡΩ. Βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως ο Καλύτερος Χορευτής για το 2000.
Photo: Στέλιος Ματσάγγος
