Στο έργο της Δήμητρας Μπουρίτσα έσα από ένα συνδυασμό φαινομενικά ασύνδετων θεμάτων και εικόνων, με σαφείς αναφορές στο μπαρόκ, στην εικονογραφία των λαϊκών παραμυθιών και της μυθολογίας με το ζωόμορφο ον να κυριαρχεί, όπως και σε χαρακτηριστικά πρότυπα της δυτικής κουλτούρας και διαφήμισης με μια ρετρό αισθητική, δημιουργείται ένα παράδοξο και συμβολικό σκηνικό.
Σε αυτό προστίθενται ενίοτε χαρακτηριστικά τελετουργικά αντικείμενα και μάσκες Αφρικανικών και προκολομβιανών πολιτισμών, εντείνοντας την απόπειρα ειρωνείας, χωρίς να γίνονται εξωτισμός, με τη γυναίκα να παίρνει το ρόλο ενός υβριδικού πλάσματος μεταξύ τέρατος και θεότητας. Δεν λείπουν οι αναφορές στην παιδική ηλικία, ως αναπόσπαστο κομμάτι για τη διαμόρφωση αυτού του αλληγορικού σύμπαντος, όπου το χρώμα κυριαρχεί, σε μια διαφορετική εκδοχή του πριμιτιβισμού.
