Φεστιβάλ Αθηνών: Cinemascope. Διαβάστε επίσης: Ο Γιώργος Βαλαής μας μιλάει για τη νέα δουλειά των Blitz

Από την Πέμπτη 3 μέχρι την Κυριακή 27 Ιουνίου, η εφευρετική και ανατρεπτική θεατρική ομάδα, blitz …

παρουσιάζει στο Bios, στο Πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών τη νέα της δουλειά, που έχει τίτλο, Cinemascope ένα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου. Μια νέα σκηνική φόρμα που κινείται ανάμεσα σε θέατρο και κινηματογράφο, με τον τίτλο Cinemascope. Οι θεατές, φορώντας ασύρματα ακουστικά παρακολουθούν μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία του πολυχώρου BIOS αυτό που εκτυλίσσεται έξω. Ο δραματικός χρόνος της παράστασης είναι οι δύο τελευταίες ώρες πριν το τέλος του κόσμου.

Χωρίς κανένας να ξέρει γιατί και πώς, ο κόσμος τελειώνει. Παρατηρώντας την αδιάκοπη κίνηση των περαστικών, σκηνοθετημένη αλλά και αυθόρμητη, οι θεατές παρακολουθούν τελικά μία ιδιαίτερη χορογραφία, ατομική και κοινωνική ταυτόχρονα, μια χορογραφία του δρόμου που υπάρχει ανεξάρτητα από το θέαμα και ταυτόχρονα μέσα σ’ αυτό.

Το Cinemascope βασίζεται στην ψηφιακή πλατφόρμα Silent Sound Show (SSSh!), που απέκτησε πρόσφατα ο πολυχώρος BIOS και επιτρέπει να συνυπάρχουν ταυτόχρονα δύο διαφορετικά ηχητικά περιβάλλοντα, χωρίς να αλληλοκαλύπτονται.

Οι θεατές, αποκομμένοι και περιορισμένοι πίσω από τη γυάλινη τζαμαρία, παρακολουθούν το θέαμα που εκτυλίσσεται στον δρόμο, φορώντας ένα ζευγάρι ασύρματα ακουστικά. Κάθε ζευγάρι έχει δύο κανάλια, έτσι ώστε ο κάθε θεατής να μπορεί να επιλέξει το ηχητικό περιβάλλον που προτιμά.

Η χρήση των ασύρματων ακουστικών επιτρέπει τη δημιουργία ενός νέου ακουστικού χώρου, μέσα στον οποίο τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού συγχέονται. Κάθε θεατής έχει έτσι την δυνατότητα να διαμορφώσει ουσιαστικά την παράσταση όπως του αρέσει, μία παράσταση που ανάλογα με τη θέση του θεατή και το επιλεγμένο ηχητικό περιβάλλον είναι για καθέναν διαφορετική.

Η ομάδα blitz  ιδρύθηκε το 2004 από τους νεαρούς ηθοποιούς Γιώργο Βαλαή, Αγγελική Παπούλια και Χρήστο Πασσαλή. Πρώτη δουλειά τους ήταν το motherland, που παρουσιάστηκε στο BIOS, στην Ερμούπολη της Σύρου, στον πολυχώρο Παγοποιείο στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο φεστιβάλ Europe Jeunesse Theatre Echange στην Aix-En-Provence της Γαλλίας.

Γνωστοί για την άρνηση της παράδοσης και τον επαναπροσδιορισμό της θεατρικής πράξης και των ορίων της, έχουν συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, το BIOS και το Φεστιβάλ Αθηνών.

Η ομάδα προτείνει κάθε φορά πρωτοποριακές μεθόδους έρευνας πάνω στη θεατρική πράξη, καθώς η δραματουργία, η υποκριτική, η συγγραφή κειμένων και η σκηνοθεσία απασχολούν εξίσου τη δουλειά της. Επίσης, η ομάδα συνεργάζεται με δημιουργούς από όλες τις τέχνες, καταλήγοντας σε ένα μεικτό σκηνικό θέαμα. Ο θεατής των blitz είναι περισσότερο μάρτυρας μιας κατάστασης παρά θεατής ενός θεάματος.
Σκηνοθεσία – Δραματουργία Ομάδα blitz
Φωτισμοί Τάσος Παλαιορούτας
Παίζουν Ελένη Καραγιώργη, Σύλλας Τζουμέρκας, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Μαργιαλένα Μαμαρέλη, Θανάσης Δεμίρης, Ελίνα Λούκου, Σιαμάκ Ετεμάντη, Γιάννης Μαλογιάννης, Μαρία Φιλίνη, Βάσω Καμαράτου

Συμπαραγωγή της Ομάδας blitz & του BIOS (Powered by Sssh!)

Διαβάστε επίσης:

Ο Γιώργος Βαλαής από τους Blitz ξεκλέβει λίγο χρόνο από τις παραστάσεις στο Bios και μιλά στο culturenow.gr για το Cinemascope

Πώς γεννήθηκε η ιδέα της νέας δουλειάς των Blitz, Cinemascope; Τί πραγματεύεται και πώς συνδέεται κατά τη γνώμη σου με τη σημερινή πραγματικότητα;
Γ.Β.: Στην αρχή είχαμε μόνο τον τίτλο, είχαμε αποφασίσει η επόμενη δουλειά μας να ονομάζεται cinemascope, όταν το bios απέκτησε την πλατφόρμα Silend Sound Show (SSSh) – ασύρματα ακουστικά που επιτρέπουν να ακούσεις από απόσταση και ταυτόχρονα να μετακινείσαι στο χώρο- τοποθετήσαμε τους ηθοποιούς έξω από το bios και τους θεατές μέσα με εξασφαλισμένη την πρόσβαση στο έργο τόσο οπτικά, οι θεατές βλέπουν το έργο πίσω από ένα μεγάλο τζάμι, όσο και ηχητικά.

Το έργο πραγματεύεται τις 9 τελευταίες ημέρες του κόσμου, ο κόσμος τελειώνει, δεν ξέρουμε, πως δεν ξέρουμε γιατί και εμείς βλέπουμε αυτές τις τελευταίες μέρες να ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Η πορεία που δείχνουμε στο έργο είναι περισσότερο συνειδησιακή, αφορά την συνείδηση των ηρώων του έργου πως αντιλαμβάνονται αυτοί το τέλος και με ποιόν τρόπο συμπεριφέρονται.

Συνδέεται με την σημερινή πραγματικότητα αρκετά, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό έγινε από μας συνειδητά. Ζούμε το τέλος της μεταπολίτευσης, η ευμάρεια των προηγούμενων γενεών πάει περίπατο, πληρώνουμε όλοι μας την απληστία των μεγαλύτερων, την διαφθορά τους, την αδηφαγία τους. Ποτέ πριν σ\’ αυτή τη χώρα τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι δεν είχαν τόσα πολλά κατεβασμένα μούτρα.

Στο δελτίο Τύπου, η νέα σας δουλειά χαρακτηρίζεται ως Μια νέα σκηνική φόρμα που κινείται ανάμεσα σε θέατρο και κινηματογράφο. Ποιά στοιχεία/χαρακτηριστικά ή ποιές λειτουργίες του κινηματογράφου χρησιμοποιούνται στην παράσταση και πώς δένουν με τους θεατρικούς κώδικες;
Γ.Β.: Είναι όντως μια νέα σκηνική φόρμα αφού επιτρέπει τον νατουραλισμό του cinema, τα εξωτερικά του πλάνα, και ταυτόχρονα είναι μια θεατρική παράσταση. Χρησιμοποιήσαμε τoν ήχο με τον τρόπο του cinema, πότε ο ήχος θα ακούγεται σαν σάουντρακ και πότε θα είναι υποκειμενικός, επίσης η υποκριτική δουλειά που έγινε με τους ηθοποιούς είναι περισσότερο υποκριτική cinema. Το αποτέλεσμα πιστεύω είναι εκρηκτικό, αφενώς δεν έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα ποτέ, αφετέρου η παράσταση παίζει με την φαντασία του κοινού σε μεγαλύτερο βαθμό απ\’ όσο το επιτρέπει μια κανονική θεατρική παράσταση. Αυτό συμβαίνει γιατί βλέπεις μαζί με τους ηθοποιούς της παράστασης και τυχαίους ανθρώπους να διασχίζουν το πλάνο και να ενισχύουν άθελά τους την δομή της παράστασης.