Δεν είναι που η ηλικία του Κονστάνς απομακρύνθηκε νοερά – γιατί παραμένει εγγύτατη, ούτε που εκείνος ο παιδικός θόρυβος πέρσι, ακούγεται σήμερα περισσότερο σαν απόηχος κάποιου άδικου πολέμου. Είναι που ο κόσμος αποσύρθηκε τελικά, πρόωρα, αφήνοντας τα σκόρπια σημάδια του στις επόμενες σελίδες που ήρθαν ή θα έρθουν. Αυτό είναι το χρέος που οφείλει σήμερα η Τέχνη στον εαυτό της.
Τα 42 ποιήματα των «Εμπρηστών» στο δεύτερο βιβλίο του Δημήτρη Βούλγαρη δεν προσφέρουν ούτε σχέδιο σωτηρίας, ούτε ρεαλιστική εικονογράφηση εσωτερικών πλάνων, ούτε αλέθουν στις διανοητικές τους μυλόπετρες το μοναχικό άλγος του στυλ. Παράγουν όμως, και μάλιστα αποφασιστικά και οργανωμένα, εκλύοντάς το ως κερδισμένο δικαίωμα, το πανηγυρικό χαμόγελο της αληθινής εικόνας που μένει «δίπλα σ’ ένα μισότρελο κερί». Κερί που όχι μόνο επιβίωσε στον αρμονικό χρόνο, αλλά ενίσχυσε και στη φλόγα του την υπόσχεση του αύριο.
Ποιήματα ενικά, κινητήρια, επιβεβαιωμένα. Κυρίως, όμως, αυτό: Επιβεβαιωμένα.
