Ελεονώρα Αντωνιάδου: Όταν λέμε ισότητα δεν εννοούμε μόνο στα χαρτιά

Στην Βιομηχανική περιοχή του Ρέντη, ξεπροβάλει ο Cartel Τεχνοχώρος. Εκεί, συναντούμε αφηγήσεις ιστοριών για τρανς σεξεργάτριες, ξυλοδαρμούς από τις αρχές, έρωτες και θανάτους. Οι άνθρωποι πίσω από τα Κόκκινα Φανάρια, είναι ένα κράμα σκληρότητας, αλληλεγγύης, συντροφικότητας και αγάπης.

Το σπίτι τους,  κοσμούν νοθευμένα ποτά, μια ΝΕΟΝ ρόζ καρδιά και φωνές pop ειδώλων.

-Πρωταγωνιστείτε στην ριζοσπαστική παράσταση “Κόκκινα Φανάρια”. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για το τι πρόκειται να δούμε ζωντανά στην σκηνή;

Σίγουρα δεν θα δείτε μια πιστή μεταφορά της γνωστής ταινίας. Εμείς έχουμε δουλέψει πάνω στο θεατρικό έργο του Α. Γαλανού. Κρατήσαμε τους στόχους και τα ονόματα των ηρώων, αλλά έχουμε μεταφέρει τα πάντα στο σήμερα. Θα μπείτε σε μια queer πραγματικότητα, με drag show, διασκέδαση, βία, ματαίωση, εκβιασμούς, όνειρα και διεκδίκηση ορατότητας. Θα δείτε ανθρώπους να παλεύουν να αποκτήσουν αυτό που τους αξίζει στη ζωή.

-Ο χαρακτήρας που υποδύεστε, ακροβατεί ανάμεσα στον κυνισμό και την ευαισθησία. Υπάρχουν στοιχεία σε αυτόν τον ρόλο που θα λέγατε πως ταυτίζεστε;

Χαίρομαι που εκλάβατε κάτι τέτοιο. Ο Βασίλης Μπισμπίκης κατά τη διάρκεια των προβών δίνει μεγάλη ελευθερία στους ηθοποιούς του. Οπότε δουλεύουμε με αυτοσχεδιασμούς και αντιστοιχίες στην κάθε σκηνή. Μοιραία, όταν πραγματεύεσαι θέματα όπως ο έρωτας, η ελευθερία, η ύπαρξη, βάζεις στοιχεία του εαυτού σου μέσα. Και ο καλός σκηνοθέτης ξέρει τι πρέπει να κρατήσει από αυτά. Η Ελένη, στην παρούσα φάση είναι ευάλωτη, ευαίσθητη και αναγκάζεται να γίνει κυνική για να την βγάλει καθαρή.

-Η σκηνοθετική οπτική του Βασίλη Μπισμπίκη, αλλά και η υποκριτική προσέγγιση των συντελεστών του έργου, χαρακτηρίζεται από ωμότητα. Πιστεύετε πως μέσω του ακραίου ρεαλισμού επιτυγχάνεται η ευαισθητοποίηση του κοινού;

Oι προσλαμβάνουσες που έχουμε σήμερα είναι πάρα πολλές. Τηλεόραση, facebook, Instagram, tik tok, οι εικόνες και οι ειδήσεις, μας κατακλύζουν με ταχύτητα φωτός. Έχουμε γίνει αναίσθητοι. Με ένα scroll down μεταφερόμαστε από την δολοφονία ενός 19χρονου σε συνταγή μαγειρικής. Το μυαλό μας λειτουργεί με την ίδια ευκολία σε ρυθμούς scroll down, τίποτα δεν μας επηρεάζει βαθιά-ειλικρινά. Οπότε ναι, για να ταρακουνήσεις τον θεατή, πρέπει να τον κάνεις να αισθανθεί, να τον σοκάρεις, να τον ξεβολέψεις. Πολλές φορές ο τρόπος για να το καταφέρεις είναι ωμός, άγριος, άτσαλος και βίαιος. Στην παράσταση μας, βλέπεις τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Όσο παραμένουν κλειστές, δεν οδηγούμαστε πουθενά.

-Πως κρίνετε την στάση της πολιτείας αλλά και της κοινωνίας απέναντι στην queer κοινότητα;

Και μόνο το γεγονός ότι πολλοί θα πρέπει να γκουγκλάρουν τον όρο “queer” για να καταλάβουν τι λέμε, δείχνει πόσο πίσω είμαστε σε αυτό το θέμα. Σε γενικές γραμμές νιώθω πως η κοινωνία μας είναι δύο ταχυτήτων. Χωριζόμαστε σε ανθρώπους με ενσυναίσθηση και σε ανθρώπους χωρίς. Οι πρώτοι δέχονται, αγκαλιάζουν και παλεύουν για την μειονότητα. Τον αδύναμο. Τα ζώα. Το διαφορετικό. Τον μετανάστη. Οι δεύτεροι μισούν, βιαιοπραγούν, σκοτώνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Ονειρεύομαι έναν κόσμο μόνο με τους πρώτους. Για την πολιτεία τι να πω, ναι, ανάβουν πολύχρωμα φώτα στη Βουλή τη μέρα του pride, ήρθε και στη χώρα μας επιτέλους – μετά από αγώνες – το σύμφωνο συμβίωσης ,αλλά μέχρι εκεί. Αν δεν γίνουν βήματα στην εκπαίδευση και στην ουσιαστική ενημέρωση, δεν θα αλλάξουν σύντομα τα πράγματα.

-Η βιομηχανία του θεάματος, συχνά αποκλείει από το ενεργητικό της, καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες που δεν ανήκουν στα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα. Κατά την γνώμη σας, η συμπεριληπτικότητα, λείπει από το θεατρικό σανίδι;

Πιστεύω πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στον χώρο μας. Νιώθω ότι το επάγγελμά μας, αγκαλιάζει το διαφορετικό, περισσότερο από άλλους κλάδους. Στο θέατρο υπάρχουν ρόλοι που πρέπει να υποδυθείς. Δεν έχει να κάνει με τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα. Το θέμα είναι όποιος κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, να μπορείς να γίνεις καμβάς για τον ρόλο. Στα θεατρικά έργα, ο ρόλος υπήρχε πριν από εσένα, εσύ πρέπει να πας σε αυτόν και όχι το αντίθετο.

-Η επανασύσταση των Κόκκινων Φαναριών σε μια εποχή κοινωνικοπολιτικών εκρήξεων, θεωρείτε πως είναι αν μη τι άλλο, επίκαιρη;

Ζούμε την εποχή της μετάβασης. Είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε, πρώτα ατομικά και στη συνέχεια συλλογικά, για να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Δεν ξέρω αν είμαστε επίκαιροι, αλλά σίγουρα είναι μια καλή στιγμή να μιλήσουμε και για αυτούς τους ανθρώπους. Βασικά, πάντα είναι μια καλή στιγμή να μιλήσεις για ανθρώπους που παλεύουν να κατακτήσουν τα αυτονόητα. Προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι ακόμα και σήμερα πρέπει να αγωνιζόμαστε για την ορατότητα και για να αποδείξουμε ότι είμαστε όλοι ίσοι και δικαιούμαστε τα ίδια σε αυτή τη ζωή.

-Παρόλο που το φεμινιστικό κίνημα έχει δώσει χρόνιους αγώνες για την αποδεμονοποίηση της σεξεργασίας, ακόμα και σήμερα αποτελεί θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Προσωπικά, που πιστεύετε πως οφείλεται αυτή η στάση;

Ζούμε σε μια βαθιά πατριαρχική και συντηρητική κοινωνία. Η ζωή μας δείχνει καθημερινά ότι το πρότυπο αυτό απέτυχε παταγωδώς. Ακόμα και τώρα που μιλάμε, το σεξ για μια γυναίκα είναι ταμπού, ενώ για τον άντρα έπαινος. Δεν ξέρω πως μπορείς να εκπαιδεύσεις τα μυαλά των προηγούμενων δεκαετιών να αλλάξουν οπτική, αλλά σίγουρα μπορείς να εκπαιδεύσεις τους νέους. Όταν λέμε ισότητα, δεν εννοούμε μόνο στα χαρτιά.

Διαβάστε επίσης:

Τα Κόκκινα Φανάρια, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη στον Τεχνοχώρο Cartel