Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης ασκεί μια ιδιοσυγκρασιακή καλλιτεχνική πρακτική, δομώντας τη σχολαστική του διαδικασία μεταξύ λογικής και ευαισθησίας, κάνοντας αισθητή τη χειρωνακτική διεργασία, αλλά και την προσωπική ψυχική δαπάνη, όπως συμβαίνει στην πρωία της σκέψης και την αφύπνιση των αισθημάτων.
Σε κάθε περίπτωση οι ειρωνικές και μελαγχολικές του ανα-κατα-σκευές λειτουργούν ως totems de banalités, mini όπερες, ακόμη και ως «μνημεία» της μικρής ιστορίας.
