Εβδομήντα νέοι καλλιτέχνες, φοιτητές ή απόφοιτοι του Α’ εργαστηρίου ζωγραφικής παρουσιάζουν τη δουλειά τους στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη από τις 18 Μαρτίου 2015. Ήδη η παρουσίαση τόσων καλλιτεχνών συνιστά έναν τολμηρό στόχο. Η ποικιλία των έργων, των εικαστικών στόχων, ο πειραματισμός, το ανανεωτικό πνεύμα είναι τα στοιχεία που θα αναζητήσουμε σε αυτήν την έκθεση.
Το Α’ εργαστήριο ζωγραφικής είναι από τα παλαιότερα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Ποια, όμως, υπήρξε η λειτουργία του; το ύφος του; Ξεκινά το 1947 με τον Μόραλη και αποτέλεσε το μοναδικό εργαστήριο που είχε και έχει μέχρι σήμερα μια συνέχεια. Αυτοί που σπούδασαν σε αυτό ανέλαβαν, στη συνέχεια, και τη διεύθυνσή του. Εν αρχή, ο Γιάννης Μόραλης και στη συνέχεια ο Δημήτρης Μυταράς, συνεργάτης και διάδοχος του Μόραλη. Ακολούθησε ο Ζαχαρίας Αρβανίτης, μαθητής του Μόραλη.. Τι κοινό φέρουν αυτά τα ονόματα που εν πολλοίς δημιούργησαν την ταυτότητα του εργαστηρίου; Όλοι του στήριξαν τη σπουδή στο μοντέλο, την παρατήρηση και μάλιστα, την παρατήρηση εκ του φυσικού. Αυτό το πρόταγμα, αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι σήμερα τη μέθοδο διδασκαλίας, την πειθαρχία και την ίδια τη μέθοδο έρευνας. Προφανώς υπάρχει στόχευση σε έναν τρόπο σκέψης –κι αλλοίμονο αν δεν υπήρχε. Αυτήν τη στόχευση θα την παρατηρήσουμε στα έργα που φιλοξενούνται στην έκθεση. Αν και στα πράγματα που προκύπτουν δεν υπάρχει ένας προσηλυτισμός, αλλά μόνο μια μέθοδος που επιτρέπει την ελευθερία και τον πειραματισμό.
Στα έργα των νέων καλλιτεχνών που φιλοξενούνται στην έκθεση παρατηρούμε ένα γεγονός: ότι έχουν αφομοιώσει παραγωγικά τα εργαλεία και τους ποικίλους, κάθε φορά, τρόπους να προσεγγίσουν το ορατό και την εικόνα. Πάντα, ο καλλιτέχνης πρέπει να διανύσει μια μεγάλη απόσταση, από αυτό που αντιλαμβάνεται το μάτι μέχρι αυτό που μπορεί να κατασκευάσει. Ο διδάσκων σε αυτήν την περίπτωση, δεν έχει ως στόχο να κάνει όλους τους νέους καλλιτέχνες να σκεφτούν με τον ίδιο τρόπο το έργο, αλλά να τους βοηθήσει να το επινοήσουν, να το αποκωδικοποιήσουν. Μια μέθοδος που πραγματοποιείται βαθμιαία και βασανιστικά.
Τι παρατηρούμε στα έργα που εκτίθενται; Μα ακριβώς το παραπάνω γεγονός: Την προσπάθεια του καλλιτέχνη να διαχειριστεί την εικόνα, να διαμορφώσει το εν δυνάμει. Στην έκθεση αυτή παρουσιάζεται ένα εργαστήριο, με έργα που παρήχθησαν σε αυτό. Έργα τελειωμένα, πειραματικά, κλασικά, ίσως και ατελή. Αλλά έργα πραγματικά στα οποία βλέπεις την αγωνία του καλλιτέχνη, να ορίσει την εικόνα και το ορατό, να ξαναεφεύρει τον κόσμο. Η τιμιότητα ενός εργαστηρίου ζωγραφικής θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτής της έκθεσης γιατί άλλωστε ένα πράγμα θέλαμε: Να δείξουμε το πραγματικό πρόσωπο του εργαστηρίου αυτήν τη στιγμή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επιμέλεια έκθεσης: Άγγελος Αντωνόπουλος, Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος
