Εκδήλωση στη μνήμη της Αλίντας Δημητρίου, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος τιμά την μνήμη της Αλίντας Δημητρίου που «έφυγε» τον περασμένο Ιούλιο, με μια εκδήλωση τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013.

Φίλοι και συγγενείς της σκηνοθέτιδας καλούν τους φίλους του ντοκιμαντέρ σε μια τιμητική βραδιά για το σπουδαίο έργο που μας άφησε ως κληρονομιά.

Πρόγραμμα Προβολών

ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΛΑΪΣ»

20:15 Χαιρετισμοί

Μαρία Κομνηνού, Γενική Γραμματέας ΔΣ, Ταινιοθήκη της Ελλάδος/ Αν. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Εκπρόσωπος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών

20:30 Τα κορίτσια της βροχής (2011, 120΄)

Ακολουθεί συζήτηση για το έργο της Αλίντας Δημητρίου με τους:

Μαρία Παραδείση, Ιστορικός Κινηματογράφου, Επίκουρη Καθηγήτρια στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Θάνο Αναστόπουλο, Σκηνοθέτης

Πόλυ Σαββινίδου, Αρχιτέκτονας

Θα ακολουθήσει q & a με το κοινό το οποίο θα συντονίσει ο Θάνος Αναστόπουλος.

ΑΙΘΟΥΣΑ Α

20.00 Πουλιά στο βάλτο (2007, 105′)

22.00 Η Ζωή στους βράχους (2009, 98′)

Οι ταινίες

Πουλιά στο Βάλτο (2007, 105΄)

Το ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο Βάλτο» αποτίνει φόρο τιμής στις γυναίκες της Αντίστασης. Από μαρτυρίες 40 γυναικών κατανοούμε τη σημαντική συμβολή τους στον αντιναζιστικό αγώνα. Όπως λέει η Δημητρίου, «η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και την προσφορά της γυναίκας καθώς και στις συνέπειες που υπέστη κατά την Αντίσταση και την περίοδο της Κατοχής 1941-1944. Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν, με άξονα την ιστορική διαδρομή. Δεν εστιάζει όμως στην ιστορική περιγραφή αλλά στην αποκάλυψη –μέσα από μνήμες, βιώματα ή και ψυχολογικά τραύματα– μιας στάσης ζωής των γυναικών σε πράξεις που θεωρούμε ότι έχουν να κάνουν μόνο με τους άνδρες».

Η Ζωή στους βράχους (2009, 98’)

Η ζωή στους βράχους της Αλίντας Δημητρίου, που αποτελεί την συνέχεια της ταινίας της «Πουλιά στο βάλτο», παρακολουθεί τη ζωή 33 γυναικών μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας: Κάποιες οδηγήθηκαν στο Δημοκρατικό Στρατό για να σωθούν, ενώ άλλες συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, καταδικάστηκαν σε ισόβια, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν. «Εγώ πλέον βάζω τη λέξη εμφύλιος σε εισαγωγικά. Πρέπει να δούμε από ποιους έγινε αυτός ο πόλεμος, μεταξύ ποιών και για ποιο λόγο», είπε χαρακτηριστικά η δημιουργός σε συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και συμπλήρωσε: «Αυτό που ήθελα, ήταν να δώσω φωνή σε ανθρώπους που αγνόησε η ιστορία. Η αφορμή δόθηκε σε ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην Καλαμάτα, όπου παρακολούθησα μια συγκλονιστική ταινία για την επανάσταση των γαριφάλων στην Πορτογαλία. Κάθε τι πολιτικό με ενδιαφέρει. Όταν είδα την ταινία σκέφτηκα γιατί να μην κάνουμε κι εμείς κάτι τέτοιο; Απευθύνθηκα σε κάποιον πολύ επώνυμο που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί εκείνη την περίοδο. Όμως αυτός είχε φτιάξει το μύθου του εαυτού του και κάτι τέτοιο δεν με ενδιέφερε. Εγώ ήμουν πάντα με τους ξυπόλητους. Όταν βρήκα μία από αυτές τις γυναίκες, τις βρήκα όλες».

Τα κορίτσια της βροχής (2011, 120΄)

Με την ταινία «Τα κορίτσια της βροχής» ολοκληρώνεται η τριλογία για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχει αποσιωπηθεί. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους.

«Τα κορίτσια της βροχής» τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία. Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία.

Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

«Τα κορίτσια της βροχής» θεωρούν, μάλιστα, τον εαυτό τους συνέχεια των Γυναικών της Εθνικής Αντίστασης.

Μια από αυτές είπε «…είμαστε η συνέχειά τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία» και το είπε αυτό μια γυναίκα που της αφαίρεσαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.

Βιογραφικό

Η Αλίντα Δημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933 και σπούδασε Σκηνοθεσία στην Σχολή Σταυράκου. Παράλληλα με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών κατά την περίοδο 1970-1975, συμμετείχε σε σεμινάρια για την ταινία μικρού μήκους, και έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Φιλμογραφία ταινιών μικρού μήκους (1939-1979), ενώ αργότερα, το 1992, εξέδωσε το Λεξικό ταινιών μικρού μήκους. Σκηνοθέτησε πάνω από 50 ντοκιμαντέρ. Το 2008 απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη για το ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο Βάλτο», το οποίο προβλήθηκε και στο 5ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου που διοργάνωσε η Ταινιοθήκη της Ελλάδος το 2008.

Η τριλογία της, «Πουλιά στο βάλτο», «Η ζωή στους βράχους» και «Τα κορίτσια της βροχής», που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ανέδειξε μέσα από μαρτυρίες και ντοκουμέντα την αγωνιστικότητα και τη δύναμη της γυναικείας ψυχής.