Στα έργα του Δημήτρη Σκουρογιάννη το χρώμα, οι γραμμές και οι υλικότητες ζευγαρώνουν με μύθους και παραμύθια όπως αυτά της Περσεφόνης, της Πριγκίπισσας με το μπιζέλι, της Πεντάμορφης και του Τέρατος. Συνομιλούν μαζί τους, «ομοιοκαταληκτούν» ή συγκρούονται με την αφηγηματική παράδοση. Δημιουργούν ιστορίες που μιλούν για το σήμερα, ιστορίες χωρίς τέλος.
Στις Ομοιοκαταληξίες, όπως σημειώνει ο ιστορικός τέχνης Στρατής Πανταζής, «ανακαλύπτουμε ξανά τα στοιχεία που συγκροτούν το εικαστικό λεξιλόγιο του Σκουρογιάννη. Το σχέδιο και το χρώμα συναντούν την γλυπτική, το assemblage, το readymade, τη φωτογραφία, το κολάζ, το κέντημα στο τούλι καθώς και την γραφή. Ο όγκος των τρισδιάστατων υλικών και αντικειμένων, στα πίσω επίπεδα των έργων του, «φιμώνεται» από το κεντημένο τούλι, το οποίο σχολιάζει, συμπληρώνει ή αντιπαραβάλλεται στο υπό ανάπτυξη μορφολογικό και εννοιολογικό περιεχόμενο του εκάστοτε έργου. Τα διαφορετικά επίπεδα επικαλύπτουν το ένα το άλλο και όλα μαζί συνθέτουν την τελική εικόνα».
Ο συγγραφέας και διδάκτωρ Αισθητικής και Φιλοσοφίας Θωμάς Συμεωνίδης αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το έργο του Δημήτρη Σκουρογιάννη θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένας ανθρωπολογικός και πολιτισμικός στοχασμός, ως μια προσπάθεια να συναρμολογηθούν διαφορετικές εκδοχές μιας ενιαίας, συνθετικής εικόνας της αντιπαράθεσης και της συμφιλίωσης με την πολλαπλή ιδέα του θανάτου. Ο Σκουρογιάννης κατασκευάζει συμβολικές μορφές μέσα από μια μυθοπλασία της υλικότητας που αναπτύσσεται στις τρεις διαστάσεις. Διαφορετικά υλικά διευθετούνται μαζί υφαίνοντας ταυτόχρονα το κοινό, οντολογικό νήμα που διατρέχει την πρακτική του».
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Πριγκίπισσα που κοιμάται, 2022-2023, κεφαλάρι από παλιό κρεβάτι [ξύλο, αφρώδες γέμισμα, καπιτονέ σατέν με ντυμένα κουμπιά], θραύσματα αντικειμένων από πορσελάνη, ύφασμα επικολλημένο σε ξύλο, δεμάτι από χορτόσχοινο, μεταλλικά κουμπιά, βαμβακερό και ακρυλικό τούλι, βαμβακερές κλωστές, ακρυλικά, 97,5 x 124,5 x 12,5 εκ. (λεπτομέρεια έργου)
