Η παράσταση δουλεύτηκε πρώτη φορά αμέσως μετά την πρώτη καραντίνα. Είχαμε όλοι πολύ έντονη την ανάγκη για κάτι δημιουργικό και το να διαχειριστούμε ένα παραμύθι όπως η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν μια υπέροχη ευκαιρία μπροστά μας. Όλοι οι συντελεστές είχαμε πραγματικά μια διάθεση σαν αυτή των παιδιών που θα χτίσουν κάστρα και θα δημιουργήσουν κόσμους μαγικούς.
Η Έλενα μας καθοδηγούσε όσον αφορά τη δομή και τη δραματουργία της ιστορίας και αυτοσχεδιάσαμε πάνω σε αυτό.
Υπάρχουν πάνω από 70 παραλλαγές της ιστορίας σε όλο τον κόσμο. Είχε πολύ ενδιαφέρον να προσπαθείς να χτίσεις τη δική σου εκδοχή. Κρατήσαμε το βασικό κορμό της ιστορίας και προσπαθήσαμε να φωτίσουμε το συμβολισμό της, τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή.
Στην δική μας παράσταση η Κοκκινοσκουφίτσα χάνεται στο δάσος ψάχνοντας να βρει τη γιαγιά της. Στη διαδρομή της συναντάει λουλούδια που πετάνε, πουλιά του δάσους, ψάρια που την μεταμορφώνουν και έναν κυνηγό αλλιώτικο που δεν θα τη σώσει, αλλά θα την βοηθήσει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να βρει τη δική της εσωτερική δύναμη. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει τους φόβους και τα εμπόδια που συναντάει είναι να πιστέψει στον εαυτό της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Κοκκινοσκουφίτσα στη συγκεκριμένη παράσταση είναι μια κούκλα τύπου Bunraku, την οποία χειρίζονται 3 ηθοποιοί ταυτόχρονα. Άλλος κινεί το χέρι και τον κορμό, άλλος τα πόδια και άλλος το κεφάλι. Είναι μια ενδιαφέρουσα τεχνική που απαιτεί απόλυτο συντονισμό και κοινή ανάσα. Ένα συναίσθημα ή μια κίνηση πρέπει να περάσει στο σώμα της κούκλας και όχι του ερμηνευτή . Εγώ στη διαδικασία αυτή της εμψύχωσης της κούκλας δανείζω και τη φωνή μου στην Κοκκινοσκουφίτσα. Ήταν μια πολύ ωραία πρόκληση μιας και μιλάμε για έναν από τους πιο διάσημους χαρακτήρες των παραμυθιών.
Τα παραμύθια φέρνουν τα παιδιά σε επαφή με το συναίσθημα της χαράς, της αγωνίας, της απογοήτευσης αλλά και της προσμονής, κάτι που καλλιεργεί τη συναισθηματική τους νοημοσύνη και διεγείρει τη φαντασία τους. Πλάθουν κόσμους φανταστικούς, που συμβολίζουν τον πραγματικό, σε μια ηλικία που υπάρχει η αθωότητα και η πίστη ότι όλα είναι δυνατόν να συμβούν. Ναι, ένα μαγικό ραβδί μπορεί να σε μεταμορφώσει σε βάτραχο. Ένα χαλί μπορεί να πετάξει. Ένα φιλί μπορεί να ξυπνήσει την πριγκίπισσα από έναν βαθύ ύπνο. Τα παιδιά έχουν αυτήν την οπτική. Τα παρατηρώ όταν πλάθουν δικές τους ιστορίες. Παίρνουν ένα χαρτόκουτο και σου λένε: «Ξέρεις κάτι; Αυτή είναι η μαγική σπηλιά. Εδώ μέσα πρέπει να κρυφτούμε». Είναι πολύ αστείο και ζηλευτό.
Διάβασα πρόσφατα κάτι πολύ ωραίο για τα παραμύθια που είπε ο συγγραφέας Neil Gaiman: “Τα παραμύθια είναι κάτι παραπάνω από αληθινά..Όχι επειδή μας λένε ότι υπάρχουν δράκοι, αλλά επειδή μας λένε ότι μπορούμε να τους νικήσουμε…”.
Εγώ ακόμα θυμάμαι τα παραμύθια που μου διηγόταν η γιαγιά μου και έχω μέχρι και σήμερα έντονα τις εικόνες που έφτιαχνα στο μυαλό μου ακούγοντας τα.Η παράσταση εξ’αρχής μου ξύπνησε έντονες μνήμες απ’ όταν ήμουν παιδί. Θυμήθηκα την αγωνία να ακούσω τη συνέχεια του παραμυθιού, την ταύτιση μου με ορισμένους ήρωες και όλον αυτόν τον ενθουσιασμό που σου προκαλούν τα παραμύθια.
Συνειδητοποίησα από την άλλη πόσο δύσκολο είναι να πεις καλά ένα παραμύθι-μια ιστορία και να κρατήσεις το ενδιαφέρον αυτού που το παρακολουθεί. Το παιδικό κοινό είναι ίσως και το πιο απαιτητικό. Θα σου δείξει απευθείας τα συναισθήματα του για την παράσταση. Για τα παιδιά δεν υπάρχει ο τέταρτος τοίχος. Και είναι μεγάλη πηγή χαράς και ικανοποίησης που η παράσταση καταφέρνεινα κρατήσει το ενδιαφέρον τους και να τα κάνει να γελάσουνμε την ψυχή τους.
Βιογραφικό
Η Δήμητρα Κούζα είναι ηθοποιός, απόφοιτος του ΚΘΒΕ. Μοιράζεται την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου Χώρος με την Έλενα Μαυρίδου, συμμετέχει στις παραγωγές του θεάτρουκαι διδάσκει υποκριτική με μάσκα στο ετήσιο εργαστήρι του.
Διαβάστε επίσης:
Η Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος των Χριστουγέννων στον Πολυχώρο Πολιτισμού Ideal
