Το έργο L’ aide memoire του Ζαν-Κλωντ Καρριέρ σε μετάφραση του Θωμά Βούλγαρη με γοήτευσε απ’ την πρώτη ανάγνωση.
Στον κόσμο του Καρριέρ τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Το έργο, φλερτάροντας με το σουρεαλισμό, φέρνει σε πρώτο πλάνο την ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο τελείως ξεχωριστούς και αντίθετους τύπους ανθρώπων, απ’ τη μια το ελεύθερο πνεύμα της Σουζάν και απ’ την άλλη τον απολύτως οριοθετημένο Ζαν-Ζακ (τον οποίο υποδύεται ο Κώστας Βασαρδάνης).
Η Σουζάν με αφορμή την αναζήτηση και εύρεση του κύριου Φερράν, εισβάλλει και εγκαθίσταται στο σπίτι του Ζαν-Ζακ. Μέσα σε τρεις μέρες και τρεις νύχτες οι δύο ήρωες έρχονται κοντά, μοιράζονται μυστικά της ζωής τους, λένε ψέματα, λένε αλήθειες, λογομαχούν, ερωτεύονται, αλλάζουν.
Η Σουζάν ακολουθεί τη ζωή όπως έρχεται. Δεν έχει συγκεκριμένους στόχους ούτε ζει σε οριοθετημένα πλαίσια. Ίσως επιδιώκει ένα προσωρινό λιμάνι διότι έχει αποδεχθεί υποσυνείδητα τη ματαιότητα των πραγμάτων και την εφήμερη φύση τους. Παρ’ όλο που είναι αιχμηρή και επικριτική απέναντι στον τρόπο ζωής του Ζαν-Ζακ, δεν επιδιώκει να τον αναμορφώσει. Όταν όμως ο Ζαν-Ζακ -επηρεασμένος απ’ τα λόγια της Σουζάν- αλλάζει, αυτομάτως καλείται και η Σουζάν να αλλάξει. Μη μπορώντας να εξηγήσει τα συναισθήματά της και τι της φταίει, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να οριοθετηθεί. Στην αρχή του έργου, οι δύο ήρωες παρουσιάζονται ως δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι. Στην πορεία όμως, αλληλοεπηρεάζονται σε τέτοιο βαθμό που καταλήγουν να παίρνουν στοιχεία ο ένας του άλλου. Όμως, παρά τις όσες ανατροπές και αλλαγές συμβαίνουν, ξεκινούν ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες και καταλήγουν ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μ’ έναν ευφυέστατο τρόπο ο Ζαν-Κλωντ Καρριέρ μέσα απ’ την ερωτική ιστορία των δύο ηρώων θέτει ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη, τη μοναξιά, την ανάγκη για κατανόηση, για επικοινωνία, για συνύπαρξη όχι μόνο με τον άλλον αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό καθώς επίσης και για την έννοια της ελευθερίας και την οριοθέτηση του εαυτού μας. Η πορεία μας και οι ανάγκες μας μπορούν να αλλάξουν μέσα απ’ τους ανθρώπους που συναντάμε; Παραχωρούμε εμείς οι ίδιοι εξουσία σε κάποιον ή ο άλλος τη λαμβάνει από μόνος του; Βάζουμε τα όριά μας σε μια σχέση ή αφήνουμε να μας τα καταπατήσουν; Χάνουμε τον εαυτό μας σε μια σχέση ή βρίσκουμε κομμάτια του που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν; Ερωτευόμαστε τον άλλον ή την ιδέα του άλλου;
Όσον αφορά τη σκηνοθετική προσέγγιση του έργου, ο Κώστας Βασαρδάνης -που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης- ακολούθησε την πορεία των εξελίξεων σεβόμενος τη γραφή και το ύφος του Καρριέρ. Το έργο έχει μια κινηματογραφική αίσθηση την οποία ακολουθήσαμε κυρίως στα περάσματα μεταξύ των σκηνών που σηματοδοτούν και το πέρασμα του χρόνου. Σ’ αυτό βοήθησαν και οι εξαιρετικοί φωτισμοί της Στέβης Κουτσοθανάση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια που υπογράφει η Άση Δημητρολοπούλου ελπίζω να μεταφέρουν τους θεατές στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στο διαμέρισμα του Ζαν-Ζακ, εκεί όπου ξεκινούν όλα.
***
Πληροφορίες
“L’ aide memoire” του Ζαν-Κλωντ Καρριέρ, σε σκηνοθεσία Κώστα Βασαρδάνη
Στο Στούντιο Μαυρομιχάλη από τις 2 Μαΐου (κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00)
Διαβάστε επίσης:
L’ aide memoire, του Ζαν-Κλωντ Καρριέρ σε σκηνοθεσία Κώστα Βασαρδάνη στο Studio Μαυρομιχάλη
