Με τη νέα του δουλειά, ο Χαράλαμπος Κατσατσίδης επικυρώνει την ποιότητα και τις δυνατότητες, τη στέρεη καλλιτεχνική παιδεία, τον σύνθετο πειραματισμό, τη συνοχή και τη συνέπεια, την ευρύτητα και την κατακτημένη ωριμότητα των μορφοπλαστικών του αναζητήσεων.

Έργα μεγάλων διαστάσεων φανερώνουν την πλήρη κατοχή των εκφραστικών του μέσων, την εμπειρία και την γνώση των προβλημάτων της φόρμας και του σχεδίου, της σύνθεσης, της δομής και του χώρου, της λειτουργίας του χρώματος. Το υλικό, ο χειρισμός και η επεξεργασία του, διεκδικεί πρωταρχική θέση στη ζωγραφική πράξη. Μια πινελιά ρευστού χρώματος γίνεται το σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία ενός ολοκλήρου σύμπαντος εικόνων –ιδιότυπου και καθηλωτικού, διφορούμενου και αινιγματικού–, όπου το παραστατικό εμπλέκεται με το ανεικονικό. Η πλαστικότητα, η πυκνότητα και η συμπλοκή των σχημάτων, οι εξπρεσιονιστικές παραμορφώσεις, η ένταση του μαύρου και οι χρωματικές λάμψεις, η σχεδιαστική οξύτητα και τα κυρίαρχα πλέγματα των γραμμών, η δύναμη και η αδρότητα της χειρονομιακής γραφής, δημιουργούν αντιστίξεις και ισορροπίες, κινήσεις, διαδρομές και στάσεις, προσδίδουν ρυθμό και δυναμισμό, ενάργεια και ζωτικότητα. Ο δημιουργός «διορθώνει» και «συγχρονίζει» γραμμές, χρώματα και σχήματα, οργανώνει, με ακρίβεια, το ζωγραφικό πεδίο, τις σχέσεις και τις συναντήσεις των μοτίβων και των μορφών, τους διφορούμενους, ρευστούς και ελλειπτικούς χώρους των αφηγήσεων και των ιστοριών του, των μεταμορφώσεων, των μεταπλάσεων και των μετατοπίσεων.

Ένας ολόκληρος κόσμος, παράδοξος, αμφίσημος και θρυμματισμένος, αναδύεται και μετεωρίζεται στο μεταίχμιο μεταξύ φαντασίας, ονείρου και πραγματικότητας. Ένας κόσμος όπου η βιβλική Κιβωτός συμβιώνει με τη Σαλώμη, τις τερατώδεις αντρικές μορφές (που, κάποιες φορές, αποκαλύπτουν την θηλυκή πλευρά τους) και τις ζωόμορφες φιγούρες, ένας κόσμος όπου η σκληρότητα, η νοσηρότητα και ο ερωτισμός συνυπάρχει με την ευαισθησία και την ευθραυστότητα, την ατμόσφαιρα αβεβαιότητας, ανησυχίας και ταραχής, το δραματικό πάθος και τη ρομαντική-λυρική διάθεση.

Ο Κατσατσίδης έρχεται να μιλήσει για καταπιασμένες επιθυμίες και παγιδεύσεις, δυσλειτουργίες και παθογενείς συμπεριφορές, για την αποξένωση και τη μοναξιά, σε αντιστοιχία με βιώματα και ψυχικές καταστάσεις. Οι συνθέσεις του αντανακλούν έναν ιδιαίτερο ψυχισμό, έναν εσωτερικό τρόπο βίωσης της πραγματικότητας, δίνουν την εντύπωση ότι πηγάζουν απευθείας από το υποσυνείδητο, αποκαλύπτουν και αποκρύπτουν, επικοινωνούν και συνδιαλέγονται, επιβάλλονται με τη μνημειακότητά τους, αποπνέουν συγκίνηση και αλήθεια, ανοίγονται σε πολλαπλές αναγνώσεις και προσεγγίσεις, σε μια περιοχή αλληγοριών σχετικά με τη ζωή και τον έρωτα, τη βία και τον θάνατο, τις περιπέτειες και τις αγωνίες της ύπαρξης. Η κοντινή θέαση συνθέσεων τόσο μεγάλων διαστάσεων δημιουργεί μια διαφορετική συνθήκη, επιδιωκόμενη από τον δημιουργό τους. Ο θεατής καλείται όχι μόνο να έρθει σε μια πιο άμεση επαφή με τη ζωγραφική διαδικασία αλλά και να βρεθεί στον πυρήνα αυτών των έργων, να «περιηγηθεί» μέσα τους, να αναδιφήσει στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών τους, να αναζητήσει τις νοηματικές αποχρώσεις τους αλλά και τις δικές του συμβολικές και συναισθηματικές αναφορές.

Επιμέλεια Έκθεσης: Γιάννης Μπόλης