Την πρώτη της ατομική έκθεση παρουσιάζει η καλλιτέχνης Πόλυ Κοκιννιά στις 14 Οκτωβρίου στην γκαλερί a.antonopoulou.art, με ιδιότυπες κατασκευές που παραπέμπουν σε όργανα μαρτυρίου, ενώ παράλληλα είναι οθόνες προβολής.
Τα παιδιά συχνά παίζουν μεταξύ τους ένα παιχνίδι: παρακολουθεί το ένα το στόμα του άλλου να εκφέρει λέξεις σε ανεστραμμένη θέση. Αυτό το απλό αναποδογύρισμα μιας καθ’ όλα οικείας πραγματικότητας, είναι αρκετό να δημιουργήσει μπροστά στο βλέμμα τους μια εξαιρετικά αποτρόπαια εικόνα, ικανή να τους χαρίσει πολύτιμα ρίγη φρίκης.
Με τη δουλειά της ακριβώς αυτό θέλει να αποκαλύψει η Πόλυ Κοκκινιά, την «ανησυχητικότητα» και τη φρίκη που ενεδρεύει στο καθημερινό, σ’ αυτό που επειδή το έχουμε συνηθίσει δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Η μέθοδος που, κυρίως, χρησιμοποιεί εδώ η καλλιτέχνης είναι η «ανατομική παράβαση». Ένα μέρος του σώματος (για παράδειγμα η γλώσσα-πραγματική εστία ερεθισμού) συσχετίζεται με ένα άλλο (το εσωτερικό της παλάμης-φαντασιακή εστία ερεθισμού) με το οποίο στην πραγματικότητα δεν έχει ανατομική συνάφεια. Ο «αναγραμματισμός» αυτός του σώματος παράγει εικόνες αποκρουστικές, παράδοξες, τερατώδεις, γιατί παρά το γεγονός ότι είναι τεχνητές, κατασκευασμένες, φαντάζουν σαν αποτρόπαια φυσικές και είναι ενοχλητικές παρ’ ότι είναι εντελώς άκακες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η παρωδία με το παρελκόμενο χιούμορ λειτουργεί σαν αντίδοτο-ηρεμιστικό στην αποστροφή που προκαλούν τα βίντεο. Την ίδια λειτουργία έχει και η προτροπή be calm (παράμεινε ήρεμος), που υπεισέρχεται με διαφορετικούς τρόπους μέσα στο έργο, αλλά και ο κατευναστικός τίτλος της έκθεσης, breathe, keep breathing (ανέπνεε, συνέχισε να αναπνέεις).
Εντέλει αυτά τα εργαλεία βασανισμού λειτουργούν σαν υπομνηστικά μιας εκλεπτυσμένης μορφής διανοητικής περιπέτειας, μιας εξαίσιας βασάνου, στην οποία οδηγεί η εξόρυξη από τον κόσμο μέσα στον οποίο αισθανόμαστε καλά, ενός άλλου άβολου και ανοίκειου στον οποίο συμμετέχουμε δίχως να το αντιλαμβανόμαστε.
