Ο Bobby Broom, ένας από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες, συνθέτες και δασκάλους στην παγκόσμια jazz σκηνή, έρχεται στο Half Note Jazz Club! Συγκεκριμένα στην αγαπημένη Αθηναϊκη Σκηνή θα βρεθεί από την Παρασκευή 24 έως και την Κυριακή 26 Ιανουαρίου!

Με τον Broom θα παίξει ο σπουδαίος πιανίστας Γιώργος Κοντραφούρης, και ο πολυτάλαντος ντράμερ Ιάσονας Γουάστωρ .

***

-Σε μια παλαιότερη συνέντευξή σας, αναφερθήκατε στον δίσκο “Black Talk!” του Charles Earland. Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε πώς επηρέασε αυτό το άλμπουμ την καλλιτεχνική σας πορεία;

Φυσικά. Ήμουν 10 χρονών όταν ο πατέρας μου γύρισε σπίτι από το κουρείο με μια στοίβα καινούργιων δίσκων που είχε αγοράσει από κάποιον εκεί. Ένας από αυτούς ήταν το “Black Talk!” του Charles Earland. Όπως συνήθως, έριξα μια ματιά στη στοίβα, διάλεξα μερικούς δίσκους που μου φάνηκαν ενδιαφέροντες, και τους πήρα στο δωμάτιό μου για να τους ακούσω στο στερεοφωνικό μου. Δεν έπαιζα ακόμη μουσική τότε, αλλά μου άρεσε να ακούω. Σε αυτό το άλμπουμ αναγνώρισα μερικούς τίτλους τραγουδιών, επειδή ήταν επιτυχίες που έπαιζαν συχνά στο ραδιόφωνο Top 40, το οποίο άκουγα φανατικά.

Μόλις άκουσα τον Earland, ερωτεύτηκα κάθε στοιχείο της μουσικής του σε αυτόν τον δίσκο – τον ήχο, το groove, τις ενορχηστρώσεις, τα σόλο (παρόλο που τότε δεν τα καταλάβαινα όπως τώρα). Έπαιζα το “Black Talk!” καθημερινά για μήνες!

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Charles Earland έτυχε να μετακομίσει στο Σικάγο, όπου είχα εγκατασταθεί κι εγώ μερικά χρόνια νωρίτερα. Όταν έμαθα ότι αναζητούσε μουσικούς για να φτιάξει μια νέα μπάντα, ήξερα ότι ήταν γραφτό μου να παίξω μαζί του. Και ακριβώς αυτό συνέβη, επειδή σήμαινε τόσο πολλά για μένα από τότε.

Είμαι σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος φύτεψε έναν σπόρο στο μυαλό μου σχετικά με τους μουσικούς της τζαζ που ερμηνεύουν ποπ τραγούδια. Αυτό, άλλωστε, κατέληξε να είναι κάτι που έκανα κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι μουσικοί από την αρχή αυτής της μουσικής παράδοσης.

-Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη εμπειρία ή κρίσημη στιγμή που να επηρέασε την απόφασή σας να αρχίσετε να παίζετε επαγγελματικά τζαζ κιθάρα;

Ναι, φυσικά. Επιτέλους είχα ακούσει κάποια τζαζ στο ραδιόφωνο με την οποία μπορούσα να ταυτιστώ. Ήταν το “Chameleon” του Herbie Hancock, που είχε γίνει μεγάλη επιτυχία, καθώς και το “Mr. Magic” του Grover Washington, Jr. Έπαιζα κιθάρα για περίπου ένα ή δύο χρόνια τότε και έκανα μαθήματα τζαζ κιθάρας με έναν δάσκαλο από τη γειτονιά μου, στο Χάρλεμ. Προσπαθούσε να μου μεταδώσει την αγάπη του για την τζαζ, και μου άρεσαν τα μαθήματα μαζί του, αλλά η τζαζ δεν με είχε κερδίσει ακόμα. Συνέχιζα να ακούω φανατικά ραδιόφωνο.

Το άκουσμα, όμως, αυτών των δύο κομματιών με έκανε να αναρωτηθώ αν υπήρχε κιθαρίστας που έκανε κάτι παρόμοιο με αυτό που έκαναν ο Hancock και ο Grover Washington σε αυτούς τους δίσκους. Πήγα, λοιπόν, στο τοπικό μου δισκάδικο και έκανα αυτή την ερώτηση στον υπάλληλο πίσω από τον πάγκο. Γύρισε, έψαξε στα ράφια και μου έδωσε ένα άλμπουμ. Ήταν το “Bad Benson” του George Benson. Αυτό με το “Take Five” μέσα. Έτρεξα σπίτι, πήγα στο δωμάτιό μου, έβαλα τον δίσκο να παίζει, και το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα. Δεν είχα ακούσει ποτέ την κιθάρα να παίζει έτσι!

Εκείνη την ημέρα πήρα την απόφαση ότι, αφού κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, τότε αυτό θα ήθελα να προσπαθήσω να κάνω κι εγώ…. δηλαδή να προσπαθήσω να προκαλέσω στον εαυτό μου όλα τα συναισθήματα που μου προκαλούσε εκείνος ο δίσκος, παίζοντας τη δική μου κιθάρα.

Bobby Broom, by Tom Chadwick

-Το 2012, κυκλοφόρησε το “Upper West Side Story”, το πρώτο σας άλμπουμ με αποκλειστικά δικές σας πρωτότυπες συνθέσεις. Θα μπορούσατε να μας πείτε περισσότερα για τον ήχο που στοχεύατε να πετύχετε και την έμπνευση πίσω από αυτόν;

Αν είναι να μιλήσουμε για την έμπευση, θα έλεγα πως είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων – και όχι κάτι μεμονωμένο.

Πέρασα χρόνια δουλεύοντας για να καθιερώσω τον ήχο μου και προσπαθώντας να τον κάνω οικείο στο κοινό που ακούει τζαζ. Η μέθοδος που χρησιμοποιούσα μέχρι τότε ήταν να παίζω γνωστά τραγούδια, λειτουργώντας σαν γέφυρα προς το κοινό μου, και να τα ερμηνεύω μέσα από τη δική μου «φωνή» στην κιθάρα. Μετά από αρκετούς δίσκους, ένιωσα ότι είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή για να παρουσιάσω τη δική μου πρωτότυπη μουσική. Το τρίο μου είχε ήδη δημιουργήσει έναν δικό του ήχο, και ένιωσα επιτέλους σιγουριά ότι οι ακροατές θα ήταν ανοιχτοί να ακούσουν τις συνθέσεις μου, μαζί με το παίξιμο της κιθάρας μου.

Ήθελα να αποτυπώσω κάτι που να αντιπροσωπεύει την καταγωγή και την ανατροφή μου. Το εξώφυλλο του άλμπουμ τα λέει όλα. Η εικόνα αποπνέει μια πολύ «νεοϋορκέζικη» αίσθηση και τραβήχτηκε στην Upper West Side, κοντά στην περιοχή όπου μεγάλωσα. Η μουσική είναι απλώς η αντανάκλαση και η ερμηνεία μου, σαν μια μουσική αναπόληση του παρελθόντος μου.

-Στο “My Shining Hour,” εξερευνήσατε αυτό που περιγράψατε ως “ενδιαφέροντες τρόπους” για να εκφραστείτε. Θα μπορούσατε να εξηγήσετε πώς ορίζετε το ενδιαφέρον και πώς επηρέασε τη δημιουργική σας διαδικασία;

Ναι, αυτή είναι μια από εκείνες τις λέξεις που μπορεί να σημαίνουν τα πάντα, σωστά;! Νομίζω ότι αυτό που εννοούσα ήταν τρόπους που εγώ βρίσκω ενδιαφέροντες. Σε αυτόν τον δίσκο, ήθελα να ασχοληθώ με την κλασική Αμερικάνα – μερικά από τα παλαιότερα τραγούδια που είχαν ιδιαίτερη σημασία για την αμερικανική κουλτούρα, αλλά δεν συνδέονταν απαραίτητα με την τζαζ, όπως το “The Tennessee Waltz”.

Η έμπνευσή μου ήταν να πάρω μερικά από αυτά τα τραγούδια που έχουν ακουστεί και ερμηνευτεί πολλές φορές, και να βάλω τη δική μου προσωπική σφραγίδα σε αυτά.

Πώς αποφασίσατε για την επιλογή των κομματιών στο “Soul Fingers”;

Αυτό ήταν εύκολο. Όλα αυτά τα τραγούδια ήταν από τα αγαπημένα μου της παιδικής μου ηλικίας. Το ζητούμενο, ξανά, ήταν να τα προσεγγίσω από τη δική μου οπτική γωνία, ίσως κάνοντας κάτι λίγο διαφορετικό με το καθένα από αυτά.

-Σε ανάρτησή σας στο Instagram σχετικά με τα live στο Half Note, λέτε πως είναι η πρώτη φορά που παίζετε στην Αθήνα ως leader. Πώς ισορροπείτε τις διαφορετικές δυναμικές του να είστε leader έναντι του sideman; Προτιμάτε κάποιον από τους δύο ρόλους;

Είναι αστείο που το ρωτάτε αυτό… Βλέπετε, μόλις παρακολουθούσα ένα βίντεο από μια εμφάνιση που έκανα την περασμένη εβδομάδα ως sideman. Το διασκέδασα εξίσου με το να ηγούμαι της δικής μου μπάντας. Τελικά, αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μουσική εμπειρία. Η μουσική μπορεί να με ανυψώσει, είτε βρίσκομαι μπροστά στη σκηνή, είτε πιο πίσω. Δεν έχει πραγματικά σημασία για μένα. Το μόνο που θέλω είναι να συμβεί αυτό.

Το να είσαι leader, βέβαια, συνοδεύεται με περισσότερες ευθύνες. Μερικές φορές είναι ωραίο να μην τις έχεις, αλλά η επιδίωξη της μουσικής σου οπτικής συνοδεύεται από αυτές τις πρόσθετες υποχρεώσεις.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by BobbyBroom (@bobby.broom)

 -Θα μπορούσατε να μας πείτε τι έχετε προγραμματίσει για το masterclass σας και σε ποιους απευθύνεται;

Όλοι οι μουσικοί μπορούν να αποκομίσουν κάτι από το masterclass. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν κάποιοι κιθαρίστες, φυσικά. Αλλά συνειδητοποίησα αρκετά νωρίς ότι η τζαζ μουσική –ή απλώς η καλή μουσική– υπερβαίνει το όργανο στο οποίο παίζεται. Σίγουρα θα υπάρχουν κιθαρίστες που θα έχουν συγκεκριμένες ερωτήσεις για την κιθάρα, αλλά η ουσία παραμένει ότι η μουσική, ειδικά η τζαζ, δεν περιορίζεται από το μέσο.

Τα masterclasses είναι πολύ διασκεδαστικά γιατί σε αυτά καλούμαι να αυτοσχεδιάσω με διαφορετικό τρόπο. Βλέπετε, συνήθως υπάρχει μεγάλη ποικιλία στα επίπεδα δεξιοτήτων, αλλά και στα όργανα που παίζουν οι συμμετέχοντες. Οπότε, μου αρέσει να παίρνω μια αίσθηση του ποιοι είναι εκεί, και να αφήνω αυτό να καθοδηγήσει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω, ώστε να αξίζει ο χρόνος όλων. Ελπίζω να έρθουν με πολλές διαφορετικές ερωτήσεις!

-Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και ανυπομονώ να βρεθούμε στο Half Note Jazz Club

Εγώ ευχαριστώ, θα τα πούμε εκεί!

Διαβάστε επίσης: 

Ο Bobby Broom με τους Γιώργο Κοντραφούρη & Jason Wastor στο Half Note Jazz Club